Korsuń Szewczenkowski: Różnice pomiędzy wersjami

Korsuń Szewczenkowski
Корсунь-Шевченківський
	; Pałac Łopuchina (pierwotnie pałac Poniatowskiego)
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Populacja (2011); • liczba ludności	; 18763
Kod pocztowy	19400
	Położenie na mapie obwodu czerkaskiego Korsuń Szewczenkowski
	Położenie na mapie Ukrainy Korsuń Szewczenkowski
	49°25′10″N 31°16′38″E/49,419444 31,277222
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 23:29, 21 mar 2016

Korsuń Szewczenkowski, do 1944 Korsuń (łac. Corsunia), ukr. Корсунь-Шевченківський – miasto na Ukrainie, stolica rejonu w obwodzie czerkaskim. Dawna polska rezydencja magnacka. Leży nad rzeką Roś. Liczy 18,6 tys. mieszkańców (2005).

Pierwsze wzmianki pochodzą z XII wieku. Osada została doszczętnie zniszczona przez nawałę mongolską w 1240. W miejscu tym niemal 350 lat później król Polski Stefan Batory założył miasto i nadał mu prawa magdeburskie. Po najazdach Tatarów w rękach Wiśniowieckich. Koło Korsunia we wsi Wyhrajew odbyła się bitwa, w której wojska polskie poniosły druzgocącą klęskę w 1648 r. Umocnił go w 1664 toku Jan Sapieha, dzięki czemu, pomimo tego, że był uznawany za słabą twierdzę, w 14 kwietnia 1665 roku polska załoga pod dowództwem starosty Samuela Leszczyńskiego i komendanta Jana Dennemarka obroniła się w niej przed atakiem wspomaganego przez Rosjan kozackiego pułkownika Hrehory Hamalija, jednakże samo miejsce zostało spalone.

Od 1765 r. w rękach księcia Stanisława Poniatowskiego - bratanka króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Uwłaszczył on ruskich chłopów w swoich majątkach.

Książę Stanisław Poniatowski zostawił kilka pamiątek w Korsuniu. Skorzystał z górzystéj okolicy nad Rosią najpiękniejszą, najbystrzejszą rzeką w Ukrainie. Roś kilku wodospadami ozdabia Korsuń. Na jednej z wysepek, których jest kilka na Rosi zbudował królewski pałac, na drugiej założył ogród przyjemny i zajmujący. Roku 1781 pałac skończono, w 6 lat po objęciu przez X. Stanisława téj fortuny. Fundował szpital dla chorych w kilku salach, założył szkołę tańców dla młodzieży włościańskiej płci obojéj, wymurował w Kaniowie klasztor i szkoły dla XX. Bazylianów, które od roku 1782 publicznie otworzył. Rządził niémi X. opat Fizykiewicz bardzo znakomity w tym czasie, tylekrotnie przez Kołłątaja wspominany, poważany też przez Komisją Edukacyjną i uczonych ludzi tego czasu.^[1]

Po III rozbiorze Polski swoje dobra sprzedał carowi Pawłowi I, który przekazał je żonie Piotra Łopuchina. Łopuchin wybudował piękną cerkiew, wysadzoną przez bolszewików w 1930 r.

W okolicy Korsunia urodził się polski malarz Jan Stanisławski.

Często przebywał tu Taras Szewczenko – szkicował pałac i okolice.

W czasie II wojny światowej w 1944 r. odbyła się zwycięska bitwa wojsk radzieckich z Niemcami.

Pałac w Korsuniu

Neogotycki zespół pałacowy () wybudowano w latach 1777-1780 jako rezydencję Poniatowskiego, którą otaczał park krajobrazowy, obok były winnice i plantacje morwy. Pałac gruntownie przebudował Łopuchin. Po rewolucji w pałacu była siedziba władz partyjnych, dom wczasowy, szpital wojenny, a od 1945 r. Muzeum Bitwy Korsuńskiej z 1944 r. Obok zabytkowej bramy (z 1850 r.) budynek z ekspozycją poświęconą Bohdanowi Chmielnickiemu. Dawny park pałacowy jest obecnie Ogrodem Dendrologicznym.

Zabytki

Domek Szwajcarski na wysepce na rzece Rosi.
Zamek^[2]

Demografia

Współpraca

Chojnice, Polska

↑ Eustachy Iwanowski, Rozmowy o polskiéj koronie, na str. 648
↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V. Warszawa: 1880-1902, s. 35-46.

Bibliografia

Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V, Warszawa, 1880–1902, ss. 35-46.

Linki zewnętrzne

Korsuń, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 35 .

[1] Eustachy Iwanowski, Rozmowy o polskiéj koronie, na str. 648

[Geo-2] Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V. Warszawa: 1880-1902, s. 35-46.

[1]

[2]

@@ Linia 24: / Linia 24: @@
 '''Korsuń Szewczenkowski''', do 1944 '''Korsuń''' ([[Łacina|łac.]] ''Corsunia''), [[język ukraiński|ukr.]] ''Корсунь-Шевченківський'' – miasto na [[Ukraina|Ukrainie]], stolica rejonu w [[obwód czerkaski|obwodzie czerkaskim]]. Dawna polska rezydencja [[Magnateria polska|magnacka]]. Leży nad rzeką [[Roś (rzeka)|Roś]]. Liczy 18,6 tys. mieszkańców (2005).
-Pierwsze wzmianki pochodzą z [[XII wiek]]u. Osada została doszczętnie zniszczona przez nawałę mongolską w 1240. W miejscu tym niemal 350 lat później król Polski [[Stefan Batory]] założył miasto i nadał mu prawa magdeburskie. Po najazdach Tatarów w rękach Wiśniowieckich. Koło Korsunia we wsi Wyhrajew odbyła się [[Bitwa pod Korsuniem|bitwa]], w której wojska polskie poniosły druzgocącą klęskę w [[1648]] r. Umocnił go w 1664 toku Jan Sapieha, dzięki czemu, pomimo tego, że był uznawany za słabą twierdzę, w 14 kwietnia 1665 roku polska załoga pod dowództwem starosty Samuela Leszczyńskiego i komendanta Jana Dennemarka obroniła się w niej przed atakiem wspomaganego przez Rosjan kozackiego pułkownika Hrehory Hamalija.
+Pierwsze wzmianki pochodzą z [[XII wiek]]u. Osada została doszczętnie zniszczona przez nawałę mongolską w 1240. W miejscu tym niemal 350 lat później król Polski [[Stefan Batory]] założył miasto i nadał mu prawa magdeburskie. Po najazdach Tatarów w rękach Wiśniowieckich. Koło Korsunia we wsi Wyhrajew odbyła się [[Bitwa pod Korsuniem|bitwa]], w której wojska polskie poniosły druzgocącą klęskę w [[1648]] r. Umocnił go w 1664 toku [[Jan Fryderyk Sapieha (1618-1664)|Jan Sapieha]], dzięki czemu, pomimo tego, że był uznawany za słabą twierdzę, w 14 kwietnia [[1665]] roku polska załoga pod dowództwem starosty [[Samuel Leszczyński|Samuela Leszczyńskiego]] i komendanta Jana Dennemarka obroniła się w niej przed atakiem wspomaganego przez Rosjan kozackiego pułkownika Hrehory Hamalija, jednakże samo miejsce zostało spalone.
 Od [[1765]] r. w rękach księcia [[Stanisław Poniatowski (podskarbi litewski)|Stanisława Poniatowskiego]] - bratanka [[władcy Polski|króla]] [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]]. Uwłaszczył on ruskich chłopów w swoich majątkach.