Rezydencja rycerska typu motte: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m dr.
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Występowanie w Polsce: drobne merytoryczne
Linia 42: Linia 42:
=== Mazowieckie ===
=== Mazowieckie ===
* [[Gniazdków]] (Lucimia) - gródek rycerski z przełomu XIII/XIV w.
* [[Gniazdków]] (Lucimia) - gródek rycerski z przełomu XIII/XIV w.
*[[Kowala-Stępocina]] - gródek rycerski z XIII-XV wieku


=== Wielkopolska ===
=== Wielkopolska ===

Wersja z 11:11, 24 cze 2019

Rezydencja rycerska typu motte (także gródek stożkowaty, fr. motte, wraz z podgrodziem ang. motte-and-bailey, patrz niżej) – rodzaj obiektu mieszkalnego o cechach obronnych, forma przejściowa pomiędzy grodem, wieżą rycerską, dworem obronnym a zamkiem. Składała się z otaczającego budowle wewnętrzne wału oraz drewnianych lub kamiennych fortyfikacji.

Tło historyczne

Obiekty tego typu budowane były w Europie od IX do XIV wieku. W X – XI w. pojawiły się w Szwajcarii, w XI wieku we Francji, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Holandii, Niemczech, od połowy XIII wieku były budowane na terenie Polski, Czech i Austrii. W Polsce założenia w postaci kopców występują najczęściej na terenie Śląska (np. Mikołów, Majkowice), Zagłębia Dąbrowskiego (Sosnowiec Zagórze) i Małopolski, jak również i na obszarze Polski centralnej i zachodniej.

W średniowieczu obiekty tego typu budowali zazwyczaj niżsi feudałowie, których nie stać było na wzniesienie zamków. W okresie nowożytnym na terenach ziem polskich pełniły one funkcje siedzib szlacheckich – forma gródka stożkowatego obecna była do XVIII wieku.

Wznoszenie motte zamieszczone na tkaninie z Bayeux (scena z lewej strony).

Konstrukcja

Określenie gródek stożkowaty pochodzi od formy założenia w postaci nasypu ziemnego o kształcie ściętego stożka, wysokiego na ok. 3–5 metrów, o średnicy u podstawy do ok. 30 metrów, a przy wierzchołku ok. 10-15 metrów. Znane są większe założenia tego typu: 60 metrów średnicy u podstawy do 20 metrów na szczycie przy wysokości 10 metrów.[1] Grody stożkowate zazwyczaj były otoczone rowem, który powstawał podczas wybierania ziemi, z której usypano stożek; niekiedy także wałem. Stoki wzniesienia mogły być oblepione gliną. Na szczycie umiejscowiona była drewniana lub kamienna wieża mieszkalno-obronna (w stosunku do założeń murowanych używa się zwykle określenia wieża rycerska lub stołp). Plateau otoczone było palisadą. Do kopca przylegał często rodzaj podgrodzia, niekiedy otoczonego palisadą, nad którym górowała wieża.

Zaletą tego typu obiektów oprócz cech obronnych była łatwość wznoszenia – znany jest przypadek, gdy Wilhelm Zdobywca wzniósł taki obiekt w Pevensey w ciągu 8 dni. Najstarsze przedstawienie ikonograficzne takiego założenia znajduje się na tkaninie z Bayeux, przez co motte kojarzone są z normandzką ekspansją w Anglii.

Występowanie w Polsce

Górny Śląsk

Kujawsko-Pomorskie

  • Ryńsk - gródek z XIV wieku rycerza Mikołaja z Ryńska

Mazowieckie

Wielkopolska

Łódzkie

Świętokrzyskie

Zobacz też

Przypisy

  1. Philippe Contamine: Wojna w średniowieczu. Warszawa: Dom wydawniczy Bellona, 1999, s. 52.

Bibliografia

  • Witold Krassowski, Dzieje budownictwa i architektury na ziemiach Polski

Linki zewnętrzne

  • Michał Bugaj, Relikty obronnych, drewniano-ziemnych siedzib rycerskich i możnowładczych w krajobrazie rzecznym województwa śląskiego w aspekcie konserwatorskim, "Wiadomości Konserwatorskie" t. 7, s. 169-188, Katowice 2015. artykuł w serwisie Academia