Stanisław Zakrzewski (żeglarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Zakrzewski
Ilustracja
Stanisław Zenon Zakrzewski w mundurze Yacht Klubu Polski (1950)
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1890
Warszawa

Data i miejsce śmierci

12 lutego 1976
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

6 Pułk Piechoty Legionów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Brązowy Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Order Zasługi Wojskowej z Mieczami i Koroną (wojenny, Bawaria)

Stanisław Zenon Zakrzewski (ur. 22 grudnia 1890 w Warszawie, zm. 12 lutego 1976 tamże) – polski działacz żeglarski i społeczny, żołnierz, dziennikarz i przedsiębiorca. Walczył na frontach I wojny światowej, w tym m.in. w bitwie pod Verdun, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej. W okresie międzywojennym oficer Oddział II Sztabu Generalnego WP (tzw. Dwójki), redaktor kilku gazet, organizator rynku reklamy prasowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do I wojny światowej[edytuj | edytuj kod]

Maturzysta Szkoły Ziemi Mazowieckiej w 1911. Studiował w Akademii Eksportowej w Wiedniu. Należał do Organizacji Młodzieży Narodowej. Działał w Stowarzyszeniu Akademickim „Ognisko”, był także komisarzem Drużyn Strzeleckich.

I wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Po denuncjacji Naczelnego Komitetu Narodowego i ucieczce z Wiednia do Monachium został wcielony do armii bawarskiej w 1915. Ranny na froncie w Wogezach (odznaczony Żelaznym Krzyżem), ranny pod Verdun (odznaczony Bawarskim Krzyżem z Koroną i Mieczami). W kwietniu 1918 przeniesiony do Dywizji Bawarskiej na froncie wschodnim, pełnił stanowisko Komisarza ds. Włościańskich w Kolnie, gdzie organizował Polską Organizację Wojskową, a w listopadzie rozbrajał Niemców. W tym samym miesiącu skierowano go ze Sztabu Generalnego POW w Warszawie do Batalionu Kaszubskiego i Organizacji Wojskowej Pomorza. Za udział w rozbrajaniu Niemców odznaczony Orderem Virtuti Militari[potrzebny przypis].

II RP[edytuj | edytuj kod]

Od 1919 adiutant generała Aleksandra Osińskiego w Dowództwie Okręgu Generalnego Łódź oraz w Generalnym Inspektoracie Piechoty w Warszawie; jednocześnie w Oddziale II SG. Współorganizator spotkania trzech Józefów: Piłsudskiego, Hallera, Dowbor-Muśnickiego w pociągu salonowym na dworcu kolejowym w Kaliszu 27 maja 1919. Oficer łącznikowy SG z aliancką Misją Plebiscytową w czasie plebiscytu warmińsko-mazurskiego w lipcu 1920. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 oficer łącznikowy z Misją Wojskową pod dowództwem generała Maxime’a Weyganda (z kapitanem Charles’em de Gaulle’em) – odznaczony za walki z bolszewikami Krzyżem Walecznych. W 1921 delegowany z SG do likwidacji Straży Mazurskiej i Zachodniej Straży Obywatelskiej. Od 1922 attaché morski w Komisariacie Generalnym RP w Wolnym Mieście Gdańsku. Następnie od 1923 roku Konsul RP w Monachium.

Po powrocie do Gdańska w 1925 formalnie przeniesiony do rezerwy (ale nie wycofany ze struktur „Dwójki”), dyrektor firmy „Bałtyk” (Gdański Handel Zamorski), dyrektor Targów Gdańskich, sekretarz generalny Gminy Polskiej w WM Gdańsku, dyrektor biura ogłoszeń i reklam „Polanonce”, redaktor naczelny „Gazety Gdańskiej”, korespondent dzienników: „Polonia” (Katowice) i „Rzeczpospolita” (Warszawa), „Kurier Warszawski” i „Kurier Poranny”.

Po przewrocie majowym w 1926, wezwany przez Józefa Becka do Warszawy, objął stanowisko prokurenta Polskiej Agencji Telegraficznej (PAT) na mocy porozumienia z Rządem RP i przy pełnej akceptacji premiera Kazimierza Bartla (wcześniej odmówił przyjęcia stanowiska wojewody pomorskiego). W PAT zajmował później stanowiska dyrektora oddziałów ogłoszeń i reklamy, wydawnictw, filmowego oraz stanowisko wicedyrektora agencji (od 1929 roku) nieprzerwanie (jako jedyny z wielu oficerów Dwójki w dyrekcji PAT) do momentu aresztowania przez Gestapo w październiku 1939.

W 1928 założył Polski Związek Reklamowy w Warszawie (był jego prezesem, 27 stycznia 1938 wybrany członkiem zarządu PZR[1][2]) oraz Kontynentalny Związek Reklamy w Paryżu, członek Rady Administracyjnej Międzynarodowego Związku Reklamy (IAA) z siedzibą w Nowym Jorku. Prowadził wykłady z dziedziny reklamy w Instytucie Naukowej Organizacji. Wykładał też reklamę prasową w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie i był członkiem zwyczajnym Towarzystwa WSD[3][4]. Od 1930 członek Rady Naczelnej Polskiego Związku Wydawców Dzienników i Czasopism. Zainicjował Koło Artystów Grafików Reklamowych – w latach 1935 i 1938 wydał dwa „Roczniki” tego koła. Jest autorem wielu publikacji z dziedziny propagandy i reklamy, redagował miesięcznik Reklama (od 1929). Od 1936 członek warszawskiego oddziału „Rotary Club”.

Od 1928 we władzach Yacht Klubu Polski oraz Polskiego Związku Żeglarskiego.

W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[5].

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

W czasie obrony Warszawy w 1939 odpowiedzialny za budynki PAT oraz Pałac Namiestnikowski. Po odmowie prowadzenia PAT dla Niemców aresztowany przez Gestapo 16 października 1939, osadzony w więzieniu na Daniłowiczowskiej, potem w kwietniu i maju 1940 na Pawiaku. Od 1941 roku pracował jako pedagog. Od sierpnia 1944 do maja 1945 przebywał w jenieckim obozie pracy fabryki IG Farben w Rottweil.

PRL[edytuj | edytuj kod]

Po powrocie do kraju założył firmę Sztuka i Reklama – SiR atelier u Braci Jabłkowskich. Od 1946 redaktor naczelny Wydawnictw Morskich w Lidze Morskiej („Morze”, „Młodzież Morska”, „Gazeta Morska”). W 1948 Przewodniczący Sekcji Wodnej Wystawy Ziem Odzyskanych we Wrocławiu. W latach 19501955 kierownik Wydawnictw Bankowych w Banku Gospodarstwa Krajowego. W 1955 doradca Prezesa Polskiej Izby Handlu Zagranicznego oraz doradca ds. reklamy dyrektora Państwowego Wydawnictwa Naukowego i członek założyciel Klubu Marynistów Polskich. Po 1955 Przewodniczący Rady Programowej Przedsiębiorstwa Usług Reklamowych „Reklama” oraz doradca Rady Programowej Reklamy w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego. Od 1946 zaangażowany przy reaktywacji Yacht Klubu Polski i Polskiego Związku Żeglarskiego, sędzia regatowy oraz członek władz obu związków do końca życia.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Syn Makary Bartłomiej Zakrzewski ps. „Skała” (ur. 2 stycznia 1924 w Monachium, zm. 27 czerwca 1982 w Warszawie), więzień obozu Auschwitz (od 14 sierpnia do 15 października 1940, nr obozowy 2158), żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego[6].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Drogi i manowce reklamy, Warszawa 1929.
  • Ogłoszenie prasowe, Wydawnictwa Polskiego Związku Wydawców Dzienników i Czasopism, Warszawa 1936.
  • Poradnik stosowania reklamy, Wydawnictwo Polskiej Agencji Telegraficznej, Warszawa 1938.
  • Reklama. Cele, środki, rodzaje, Wydawnictwo Polskie, Warszawa 1942.
  • Cyklon, Wydawnictwo Bolesław Matuszewski, Warszawa 1946.
  • Druh Wiatr, Wydawnictwo Bolesław Matuszewski, Warszawa 1946.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Potwierdzenie nadania francuskiej Legii Honorowej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kronika życia organizacyjnego. Walne zebranie Polskiego Związku Reklamowego. „Reklama”, s. 18, nr 2 z 10 lutego 1938. 
  2. Pełny skład zarządu Polskiego Związku Reklamowego. „Reklama”, s. 21, nr 3 z 10 marca 1938. 
  3. Wyższa Szkoła Dziennikarska. „Kurier Warszawski”. Nr 213, s. 3, 1933. 
  4. Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie. Sprawozdanie za XXI Rok Szkolny 1937−1938 oraz Program na Rok 1938−1939. Warszawa: 1938, s. 45, 47.
  5. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 253, 830.
  6. Makary Bartłomiej Zakrzewski. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2010-11-18]. (pol.).
  7. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu dziennikarstwa”.
  8. Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 258 z 13 listopada 1937. 
  9. M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. Kronika życia organizacyjnego. Walne zebranie Polskiego Związku Reklamowego. „Reklama”, s. 17, nr 2 z 10 lutego 1938. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]