Tomáš Staněk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tomáš Staněk
Ilustracja
Tomáš Staněk w 2022 roku
Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1991
Praga

Obywatelstwo

Czechy

Wzrost

190 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Czechy
Mistrzostwa Europy
brąz Monachium 2022 pchnięcie kulą
Halowe mistrzostwa świata
brąz Birmingham 2018 pchnięcie kulą
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Toruń 2021 pchnięcie kulą
srebro Belgrad 2017 pchnięcie kulą
srebro Stambuł 2023 pchnięcie kulą
brąz Glasgow 2019 pchnięcie kulą

Tomáš Staněk (ur. 13 czerwca 1991 w Pradze) – czeski lekkoatleta specjalizujący się w pchnięciu kulą.

Piąty zawodnik podczas młodzieżowych mistrzostw Europy (2013). Rok później na eliminacjach zakończył występy podczas halowych mistrzostw globu oraz czempionatu Starego Kontynentu. W 2015 nie zaliczył żadnej mierzonej próby w mistrzostwach Europy w hali, natomiast na mistrzostwach świata w Pekinie zajął odległe miejsce w eliminacjach i nie awansował do finału. Uczestnik halowych mistrzostw świata w Portland oraz igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro (2016). W 2017 został wicemistrzem Europy w Belgradzie oraz zajął 4. miejsce podczas światowego czempionatu w Londynie. Rok później zdobył brązowy medal halowego czempionatu globu w Londynie.

Wielokrotny złoty medalista mistrzostw Czech oraz reprezentant kraju na drużynowych mistrzostwach Europy oraz w meczach międzypaństwowych.

Rekordy życiowe: stadion – 22,01 (2 czerwca 2017, Schönebeck oraz 15 sierpnia 2017, Warszawa); hala – 22,17 (6 lutego 2018, Düsseldorf) 10. wynik w historii światowej lekkoatletyki. Oba rekordy są aktualnymi rekordami Czech.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Rok Impreza Miejsce Pozycja Wynik
2013 Młodzieżowe mistrzostwa Europy Finlandia Tampere 5. miejsce 19,18
2014 Halowe mistrzostwa świata Polska Sopot el. – 12. miejsce 20,06
Superliga drużynowych mistrzostw Europy Niemcy Brunszwik 6. miejsce 19,52
Mistrzostwa Europy Szwajcaria Zurych el. – 14. miejsce 19,61
2015 Halowe mistrzostwa Europy Czechy Praga el. – NM
I liga drużynowych mistrzostw Europy Grecja Heraklion 1. miejsce 19,67
Mistrzostwa świata Pekin el. – 19. miejsce 19,64
2016 Halowe mistrzostwa świata Stany Zjednoczone Portland 16. miejsce 19,46
Igrzyska olimpijskie Brazylia Rio de Janeiro el. – 20. miejsce 19,76
2017 Halowe mistrzostwa Europy Serbia Belgrad 2. miejsce 21,43
Superliga drużynowych mistrzostw Europy Francja Lille 1. miejsce 21,63
Mistrzostwa świata Wielka Brytania Londyn 4. miejsce 21,41
2018 Halowe mistrzostwa świata Wielka Brytania Birmingham 3. miejsce 21,44
Mistrzostwa Europy Niemcy Berlin 4. miejsce 21,16
Puchar interkontynentalny Czechy Ostrawa 6. miejsce 21,22
2019 Halowe mistrzostwa Europy Wielka Brytania Glasgow 3. miejsce 21,25
Superliga drużynowych mistrzostw Europy Polska Bydgoszcz 2. miejsce 20,65
Mistrzostwa świata Katar Doha 10. miejsce 20,79
2021 Halowe mistrzostwa Europy Polska Toruń 1. miejsce 21,62
I liga drużynowych mistrzostw Europy Rumunia Kluż-Napoka 1. miejsce 20,79
Igrzyska olimpijskie Japonia Tokio el. – 17. miejsce 20,47
2022 Halowe mistrzostwa świata Serbia Belgrad 14. miejsce 19,93
Mistrzostwa Europy Niemcy Monachium 3. miejsce 21,26
2023 Halowe mistrzostwa Europy Turcja Stambuł srebro 2. miejsce 21,90
I dywizja drużynowych mistrzostw Europy[1] Polska Chorzów 4. miejsce 20,47
Mistrzostwa świata Węgry Budapeszt el. – 16. miejsce 20,41
2024 Halowe mistrzostwa świata Wielka Brytania Glasgow 11. miejsce 20,31

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zawody były częścią igrzysk europejskich.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]