Włodzimierz Zieliński (major)
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1893 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
23 listopada 1945 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska |
wykładowca |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1893 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
23 listopada 1945 |
Konsul Generalny RP w Paryżu | |
Okres |
od 1938 |
Poprzednik | |
Następca | |
Konsul Generalny RP w Marsylii | |
Okres |
od 1944 |
Następca |
Włodzimierz Zieliński (ur. 31 maja 1893 w Lublinie, zm. 23 listopada 1945 w Paryżu) – major piechoty Wojska Polskiego i urzędnik konsularny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Włodzimierz Zieliński urodził się w rodzinie Kazimierza i Heleny z Barczewskich. Był bratem Tomasza (najstarszy z rodzeństwa, uczestnik konspiracji antycarskiej, zamordowany przez ochranę), Tadeusza, Stefana (zamordowany w obozie hitlerowskim Auschwitz), Lusi, Zofii Szczeklik, Anny Sokołowskiej primo voto Niedźwieckiej i Wandy Broniewskiej (grób rodzinny Zielińskich - kwatera 1b/25/6 grób 3822 na cmentarzu rzymskokatolickim przy ul. Limanowskiego 72 w Radomiu).
Po ukończeniu Szkoły Handlowej w Radomiu zaliczył 4 semestry Wydziału Chemicznego Politechniki Lwowskiej. Należał do Związku Strzeleckiego od 1911 r. do wybuchu I wojny światowej. 1 sierpnia 1914 roku wraz z młodszym bratem Tadeuszem wstąpił do Legionów Polskich, do kompanii rzeszowskiej. W lutym 1915 roku przeszedł do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień kaprala[1]. 17 lipca 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a następnie w Łomży. W obozie przebywał do marca 1918 roku. Następnie należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.
W 1918 roku był organizatorem jednej z kompanii 24 pułku piechoty w Radomiu, uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej aż do zawieszenia broni. Wraz z bratem Tadeuszem zasadzili Drzewo Wolności (rosnące do dziś) przed budynkiem Resursy Obywatelskiej w Radomiu[potrzebny przypis].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 930. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 21 pułk piechoty w Warszawie[2]. Od 1923 roku pełnił służbę w 78 pułku piechoty w Baranowiczach[3][4][5]. 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu na stanowisko wykładowcy[7]. Z dniem 15 kwietnia 1931 roku został przeniesiony do dyspozycji dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie, bez prawa do należności za przesiedlenie[8][9]. Pozostając w dyspozycji dyrektora PUWFiPW od 1 lipca 1931 roku pełnił obowiązki szefa Instruktoratu Wychowania Fizycznego przy Ambasadzie RP w Paryżu, który funkcjonował na prawach Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w kraju, a obejmował swoją właściwością Polonię we Francji, a później także w Belgii. Na tym stanowisku położył duże zasługi w ustabilizowaniu sytuacji Związku Strzeleckiego we współpracy z podpułkownikiem Augustem Emilem Fieldorfem, komendantem Związku Strzeleckiego we Francji i porucznikiem Witoldem Kułakowskim, komendantem Strzelca w Belgii[10][11]. Z dniem 1 października 1933 roku został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Skarbu[12]. Z dniem 1 stycznia 1934 roku przydział został mu przedłużony o kolejne dwa miesiące. W Ministerstwie Skarbu pełnił obowiązki kierownika Biura Personalnego[11]. Z dniem 31 marca 1934 roku został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie[13]. 13 marca 1934 roku został mianowany dyrektorem Biura Personalnego Ministerstwa Skarbu. Na tym stanowisku pozostawał do 30 czerwca 1936 roku. 1 października 1937 roku został mianowany konsulem w Konsulacie Generalnym w Paryżu[11], konsulem generalnym tamże (1938–1939). W 1940 roku został skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay[14]. Następnie powołano go na stanowisko konsula generalnego w Marsylii (1944)[15].
Zmarł 23 listopada 1945 roku w Paryżu. Został pochowany na polskim cmentarzu w Montmorency[16].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[17]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[18]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, 1922)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1939)[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (8 sierpnia 1925)[21]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę[22]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[22]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[23]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 53.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 349, 412.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 305, 356.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 92, 181.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 220.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 240.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 451.
- ↑ Szafkowski 1999 ↓, s. 67-68.
- ↑ a b c Rocznik Służby Zagranicznej 1938 ↓, s. 241.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 21.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 140, 187.
- ↑ Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, [w:] Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116.
- ↑ Polska służba zagraniczna po 1 września 1939 r., Londyn 1954.
- ↑ Grób Włodzimierza Zielińskiego na stronie tombeauxpolonais.eu
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych 1922.07.08 R.3 Nr 19 s. 492 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921” oraz za działalność w byłej POW.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 149, poz. 353 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 184, poz. 813 „za zasługi, położone przy zwalczaniu akcji dywersyjnej w województwach wschodnich”.
- ↑ a b Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1939, s. 255. [dostęp 2023-03-15].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zbigniew Szafkowski. Działalność Polskiego Związku Strzeleckiego we Francji i Belgii w latach 1913–1940. „Prace Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej”. 2, 1999. Częstochowa: Wyższa Szkoła Pedagogiczna. ISSN 1505-4241.
- Biogram Włodzimierza Zielińskiego na stronach Politechniki Warszawskiej. [dostęp 2015-08-14].
- Włodzimierz Zieliński w wykazie legionistów na stronach Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-08-14].
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
- Internowani w Łomży
- Konsulowie II Rzeczypospolitej w Paryżu
- Legioniści internowani po kryzysie przysięgowym w Szczypiornie
- Ludzie urodzeni w Lublinie
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Majorowie piechoty Polskich Sił Zbrojnych
- Odznaczeni Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie PSZ osadzeni w Cerizay
- Pochowani na cmentarzu w Montmorency
- Podoficerowie kawalerii Legionów Polskich
- Polacy odznaczeni Medalem 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1893
- Zmarli w 1945