Zboża rzekome

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szarłat wyniosły (amarantus)

Zboża rzekome, pseudocerealia, pseudozboża – zbiorowa nazwa roślin, które nie są trawami (Poaceae) i nie muszą być bliżej spokrewnione pomiędzy sobą a które łączy wytwarzanie podobnych do ziaren zbóż, bogatych w skrobię nasion[1].

Podobnie jak nasiona zbóż można je mleć na mąkę lub wykorzystywać w inny sposób[2][1]. Pseudozboża nie zawierają glutenu i dlatego stanowią zamiennik zbóż dla osób chorych na celiakię lub z innych powodów stosujących dietę bezglutenową.

Przykłady zbóż rzekomych[edytuj | edytuj kod]

Gryka zwyczajna

Do grupy zbóż rzekomych zalicza się m.in.

Produkty ze zbóż rzekomych[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zboża rzekomego Mąki
(ziarna mielone)
Kasze naturalne
(ziarna całe)
Płatki
(ziarna gniecione)
Kasze łamane
(ziarna ratyfikowane)
Otręby
(łuski ziaren)
Inne
Amarantus (szarłat) Mąka z amarantusa Nasiona amarantusa Płatki amarantusowe
Gryka zwyczajna Mąka gryczana Kasza gryczana cała – prażona i biała Płatki gryczane
  • Kasza gryczana łamana – prażona i biała
  • Kasza gryczana łamana drobna, biała (krakowska)
Otręby gryczane
Komosa ryżowa Mąka z quinoa Quinoa (ryż peruwiański) Płatki quinoa Otręby z komosy ryżowej Quinoa
Kotewka orzech wodny Płatki z orzechami wodnymi

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 1030. ISBN 83-214-1305-6.
  2. Glossary of Agricultural Production, Programs and Policy. University of Arkansas Division of Agriculture. [dostęp 2006-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 lutego 2007)].
  3. a b Zboża. [w:] Encyklopedia WIEM [on-line]. Onet.pl. [dostęp 2015-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-30)].
  4. a b c d e f g h J.G. Vaughan, C.A. Geissler: Rośliny jadalne. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2001, s. 14. ISBN 83-7255-326-2.
  5. a b c d e Rozporządzenie KomisjiI (UE) NR 752/2014z dnia 24 czerwca 2014 r. zastępujące załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (Tekst mający znaczenie dla EOG). [dostęp 2015-08-30].
  6. Marian Nowiński: dzieje upraw i roślin uprawnych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970, s. 204-206.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Walter Aufhammer: Pseudogetreidearten – Buchweizen, Reismelde und Amarant. Herkunft, Nutzung und Anbau. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2000, ISBN 3-8001-3189-7. (niem.)