Zygmunt Brodowski

Zygmunt Władysław Brodowski
	pułkownik
Data urodzenia	23 maja 1897
Data śmierci	1973
	Przebieg służby
Lata służby	do 1948
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	2 Armia ; 63 Toruński Pułk Piechoty; Placówka wywiadowcza KOP nr 1; 76 Lidzki Pułk Piechoty; 62 Dywizjon Pancerny; 4 Drezdeńska Brygada Pancerna
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Zygmunt Władysław Brodowski (ur. 23 maja 1897, zm. 1973^[1]) – pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Zygmunt Władysław Brodowski urodził się 23 maja 1897 roku. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w dowództwie 2 Armii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 63 pułk piechoty^[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1371. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. W 1923 roku pełnił służę w 63 pułku piechoty w Toruniu^[4]. W latach 1924–1927 był oficerem ordynansowym generała dywizji Leonarda Skierskiego, Inspektora Armii Nr III w Toruniu, a od 1926 roku – Inspektora Armii z siedzibą w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 63 pułku piechoty^[5]. W 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza^[6]. W latach 1929–1931 pełnił służbę w Placówce Wywiadowczej Nr 1 w Suwałkach^[7]. Na kapitana został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty. 26 marca 1931 roku został przeniesiony z KOP do 76 pułku piechoty w Grodnie^[8]^[9].

W 1937 roku został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą 62 dywizjonu pancernego. 4 września odjechał chory do szpitala^[10]. 5 września 1939 roku został ranny pod Sławoszewkiem^[11].

W marcu 1945 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i skierowany na kurs doskonalenia oficerów broni pancernej w Modlinie. We wrześniu 1945 roku, po ukończeniu kursu, został przeniesiony do 4 Brygady Pancernej na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw liniowych. W listopadzie 1945 roku został awansowany na podpułkownika z pominięciem stopnia majora, a w grudniu na pułkownika^[12]. W tym samym czasie został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Głównego Inspektoratu Broni Pancernej. W listopadzie 1948 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[13].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Tadeusz Dubicki, Wywiad i kontrwywiad wojskowy II RP: studia i materiały z działalności Oddziału II SG WP, Tom 1, Wydawnictwo LTW, 2010, s. 201
↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 186, 568.
↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 95.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 305, 433.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 40, 274, 376.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 142, 230.
↑ A. Ochał, Sprawdzić KOP! ..., s. 44.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 122.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 74, 604.
↑ Szubański 1982 ↓, s. 104, 136, 297.
↑ A. Ochał, Sprawdzić KOP! ..., op. cit., s. 45.
↑ A. Ochał, Sprawdzić KOP! ..., op. cit., s. 44.
↑ A. Ochał, Sprawdzić KOP! ..., op. cit., s. 46.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z 1928, 1931 i 1934 roku. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Artur Ochał: Sprawdzić KOP! Opinie o byłych oficerach Batalionu KOP „Suwałki” w świetle materiałów weryfikacyjnych z wojskowych teczek akt personalnych. W: Bogusław Polak, Paweł Skubisz: Politycznie obcy! Żołnierze Wojska Polskiego w zainteresowaniu komunistycznego aparatu represji i propagandy w latach 1944–1956. Szczecin: Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Szczecinie, 2016. ISBN 83-11-07660-X.
Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-07660-X.

[1] Tadeusz Dubicki, Wywiad i kontrwywiad wojskowy II RP: studia i materiały z działalności Oddziału II SG WP, Tom 1, Wydawnictwo LTW, 2010, s. 201

[2] Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 186, 568.

[3] Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 95.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923305,_433-4] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 305, 433.

[CITEREFRocznik_Oficerski192440,_274,_376-5] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 40, 274, 376.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928142,_230-6] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 142, 230.

[7] A. Ochał, Sprawdzić KOP! ..., s. 44.

[8] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 122.

[CITEREFRocznik_Oficerski193274,_604-9] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 74, 604.

[CITEREFSzubański1982104,_136,_297-10] Szubański 1982 ↓, s. 104, 136, 297.

[11] A. Ochał, Sprawdzić KOP! ..., op. cit., s. 45.

[12] A. Ochał, Sprawdzić KOP! ..., op. cit., s. 44.

[13] A. Ochał, Sprawdzić KOP! ..., op. cit., s. 46.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]