Żyj i pozwól umrzeć (film)
| |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1973 |
| Data premiery |
27 czerwca 1973 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
121 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Tom Mankiewicz na podstawie powieści Iana Fleminga |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia | |
| Montaż |
Bert Bates |
| Produkcja | |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja | |
| Budżet |
7 000 000 $ |
| Poprzednik |
Diamenty są wieczne (1971) |
| Kontynuacja | |
Żyj i pozwól umrzeć (ang. Live and Let Die) – ósmy oficjalny film o przygodach Jamesa Bonda, na podstawie drugiej powieści o Bondzie autorstwa Iana Fleminga z 1954. W postać brytyjskiego agenta wcielił się po raz pierwszy Roger Moore.
007 ma za zadanie zbadać serię 3 morderstw dokonanych na brytyjskich agentach w Nowym Jorku, Nowym Orleanie i na Karaibach. Twórcy osadzili akcję filmu w kulturze blaxploitation i kulcie wudu.
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
W ciągu 24 godzin zostają zabici w Stanach Zjednoczonych i na Karaibach trzej funkcjonariusze brytyjskiej Secret Intelligence Service. „M”, czyli szef brytyjskiego wywiadu zleca Jamesowi Bondowi zadanie odnalezienia zabójców. Podejrzanym jest czarnoskóry król nowojorskiego podziemia, Mr Big. W Nowym Jorku Bond poznaje wróżkę Solitaire, która jest prawą ręką dr Kanangi, rezydującego na karaibskiej wyspie San Monique. Okazuje się nim Mr Big, wiodący podwójne życie.
Obsada[edytuj | edytuj kod]
- Roger Moore – James Bond
- Jane Seymour – Solitaire
- Nikki van der Zyl – Solitaire (głos, niektóre sceny)
- Yaphet Kotto – dr Kananga / Mr. Big
- David Hedison – Felix Leiter
- Julius Harris – Tee Hee
- Geoffrey Holder – Baron Samedi
- Gloria Hendry – Rosie Carver
- Lon Satton – Harold Strutter
- Roy Stewart – Quarrel Junior
- Earl Jolly Brown – Whisper
- Tommy Lane – Adam
- Clifton James – szeryf J.W. Pepper
- Michael Ebbin – Dambala
- Arnold Williams – taksówkarz
- Bernard Lee – M
- Lois Maxwell – panna Moneypenny
- Madeline Smith – panna Caruso
- Joie Chitwood – Charlie
- Kubi Chaza – sprzedawczyni pracująca dla Kanangi
- Ruth Kempf – pani Bell
- Stephen Hendrickson – pan Bleeker
- B. J. Arnau – piosenkarka z klubu
- Robert Dix – Hamilton
- Shane Rimmer – Hamilton (głos)
- James Drakes – Dawes
- Dennis Edwards – Baines
- Lance Gordon – Eddie
- Alvin Alcorn – zabójca z Nowego Orleanu
- Sylvia Kuumba Williams – płacząca kobieta
Produkcja[edytuj | edytuj kod]
Jeszcze przed wybuchem afery Watergate producenci filmowi Cubby Broccoli i Harry Saltzman zaczęli szukać „nowej twarzy Bonda”. Miał to być znany aktor, z solidnym doświadczeniem i poczuciem humoru. Te warunki spełniał Roger Moore. Rola Bonda ścigała go od dziesięciu lat. Był brany pod uwagę przy pierwszym filmie „Doktor No”, potem także przy kolejnym – „Diamenty są wieczne”. Teraz znowu wypłynął jako kandydat do roli. Producenci wahali się, a tymczasem reżyser Guy Hamilton optował za swoim ulubieńcem – Burtem Reynoldsem. Ten jednak stanowczo odmówił: „Jako wielki fan Seana Connery’ego wiem jedno: jestem najlepszym Burtem Reynoldsem na świecie i nie chcę być drugim Seanem Connerym. Nigdy nie zagrałbym Bonda lepiej od niego” – powiedział.
Po wielu próbach i castingach okazało się, że Roger Moore jest najlepszy. Brytyjczyk o wyszukanych manierach, miał klasę, w dodatku znany był na świecie ze swych telewizyjnych ról, zwłaszcza w serialu „Święty”. Zanim stanął przed kamerami, odebrał telefon od Harry’ego Saltzmana. „Posłuchaj Roger, Cubby uważa, że masz lekką nadwagę. Czy mógłbyś coś z tym zrobić?”. Oczywiście przeszedł natychmiast na dietę i schudł 13 kilo. Ale wtedy producenci orzekli: „Powinieneś nieco przytyć”. Zasugerowali też, żeby skrócił fryzurę. Kiedy dostosował się do ich wskazówek, usłyszał: „Jesteś za gruby! I wciąż masz za długie włosy”. I tak to się ciągnęło, aż Roger Moore zaczął popadać w desperację: „Nie rozumiem – dziwił się – mogli sobie przecież od początku wybrać jakiegoś chudego łysego faceta”. Potem pozostało mu już tylko zmienić numer swojego domowego telefonu, który kończył się cyframi...007.
Zdjęcia do filmu powstawały na Karaibach, w Harlemie i Nowym Orleanie. Filmowcy zdawali sobie sprawę, że wzbudzą kontrowersje portretując wyrafinowanego białego szpiega wnikającego w świat czarnych zbirów. Postanowili nieco zmiękczyć ten kontrast obsadzając w roli dziewczyny Bonda – Solitaire – białą aktorkę Jane Seymour. W filmie jest też scena, w której Bond tarza się w trawie z czarnoskórą pięknością Rosie Carver (Gloria Hendry), co miało podkreślić brak uprzedzeń rasowych. Bondowi pomagają też dwaj „dobrzy czarni”. Reżyser Guy Hamilton w filmie lekko pokpiwa sobie ze staroświeckiej brytyjskości Bonda i każe na niego spojrzeć z przymrużeniem oka. Kiedy 007 zjawia się w Harlemie, wzbudza rozbawienie. Żartują sobie z niego taksówkarz i kelner, a nawet śledzący go agent CIA. Egzotyczny świat, do którego Bond wkracza, wyśmiewa się z jego manier, nawyków i ubrań.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Żyj i pozwól umrzeć w bazie IMDb (ang.)
- Żyj i pozwól umrzeć w bazie Filmweb