Aleksander Litwinowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Aleksander Litwinowicz
„Władysław”
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia 27 lutego 1879
Petersburg
 Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci 14 stycznia 1948
Szczecin
 Polska
Przebieg służby
Lata służby 1914–1939
Siły zbrojne cesarska i królewska Armia Wojsko Polskie
Jednostki Ministerstwo Spraw Wojskowych
Stanowiska II wiceminister spraw wojskowych-szef Administracji Armii
Główne wojny i bitwy I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Komandor Orderu Świętego Sawy Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Krzyża Orła II Klasy (Estonia)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Aleksander Litwinowicz ps. „Władysław” (ur. 27 lutego 1879 w Petersburgu, zm. 14 stycznia 1948 w Szczecinie) – inżynier mechanik, generał brygady Wojska Polskiego, prezes Koła Lwowian i Przyjaciół Lwowa Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich w 1939 roku[1].

Życiorys[edytuj]

Ukończył gimnazjum filologiczne w Petersburgu w 1897, a następnie Wydział Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej w 1904. Był członkiem Związku Walki Czynnej i od 1910 Związku Strzeleckiego. Od 1 sierpnia 1914 w Legionach Polskich – intendent 1 Kompanii Kadrowej, a następnie w 1 Pułku Piechoty. Odmówił złożenia przysięgi, po czym działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Galicji. Następnie od października 1916 do sierpnia 1917 służył w Polskim Korpusie Posiłkowym jako zastępca szefa intendentury.

W okresie listopad 1918 – czerwiec 1919 walczył w obronie Lwowa, potem był szefem służby intendentury Dowództwa „Wschód”. 3 czerwca 1919 roku został przeniesiony do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko pomocnika szefa departamentu[2]. Od listopada 1919 do lipca 1923 szef Departamentu Intendentury M.S.Wojsk. 20 września 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w Korpusie Intendentów[3].

14 marca 1920 został pierwszym prezesem Wojskowego Klubu Sportowego „Legia”. Od lipca 1923 do marca 1924 piastował stanowisko rezerwowego oficera sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie, po czym pozostawał w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów. 31 marca 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go do stopnia generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 7. lokatą w korpusie generałów[4].

W listopadzie 1924 roku był jednym z oficerów, którzy podali się do dymisji w ramach tzw. strajku generałów[5][6].

Od marca do sierpnia 1924 w Departamencie Intendentury M.S.Wojsk. Od sierpnia 1924 do lipca 1927 szef Departamentu Przemysłu Wojskowego M.S.Wojsk. Od sierpnia 1927 do października 1935 dowódca Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, od października 1935 do lipca 1936 dowódca Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Opuszczając to stanowisko podczas uroczystości pożegnalnej generał oznajmił: Wyjeżdżam z gorącą pamięcią o Lwowie i z dalszym nastawieniem na Lwów[7]. Od lipca 1936[8] do 18 września 1939 był II Wiceministrem Spraw Wojskowych – szefem Administracji Armii. W 1937 był protektorem honorowym klubu sportowego LKS Pogoń Lwów[9].

Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane[10]. Po wojnie powrócił do Polski, osiadł w Szczecinie, gdzie pracował jako kierownik Biura Pełnomocnika Rządu ds. Odbudowy Portów. Zmarł w Szczecinie. Pochowany tamże na Cmentarzu Centralnym (kwatera 2 B).

Awanse[edytuj]

  • porucznik – 9 października 1914
  • kapitan – 1 kwietnia 1916
  • major – 23 listopada 1918
  • podpułkownik – 1 listopada 1919
  • pułkownik – 20 września 1920 zatwierdzony ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w Korpusie Intendentów, 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów
  • generał brygady – 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 7. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Ziem Wschodnich 1939, s. 215.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 68 z 21 czerwca 1919 roku, poz. 2179.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 37 z 29.09.1920 r.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r.
  5. ↑ Jerzy Rawicz: Do pierwszej krwi. Warszawa: Czytelnik, 1974, s. 99–115.
  6. ↑ Ludwik Stomma: Skandale polskie. Warszawa: Demart, 2008, s. 131–136. ISBN 978-83-7427-422-7.
  7. ↑ Pożegnanie b. dowódcy Ok. VI. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 171 z 29 lipca 1936. 
  8. ↑ Mianowania. „Wschód”, s. 2, Nr 18 z 20 lipca 1936. 
  9. ↑ Lwowski klub sportowy "Pogoń" w roku 1937. Lwów: 1937, s. 2.
  10. ↑ Piotr Stawecki, Generałowie polscy w wojnie obronnej 1939 roku i ich dalsze losy wojenne : cz. 2, w: Przegląd Historyczno-Wojskowy 15 (66)/3 (249) s. 93-94.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 10 z 15.05.1928
  12. ↑ M.P. z 1932 r. Nr 12, poz. 16
  13. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
  14. ↑ 17 marca 1930 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska” M.P. z 1930 r. Nr 98, poz. 143
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 282.
  16. ↑ Decyzja Naczelnika Państwa L. 3625.22 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 250)
  17. ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid (est.). president.ee. [dostęp 2014-11-12].

Bibliografia[edytuj]

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 122.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ​ISBN 83-11-08262-6​, s. 198-199.
  • Henryk P. Kosk, Generalicja polska t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
  • Łódź w Ilustracji Nr 39 z 26 września 1937 roku, s. 1 (fotoreportaż z otwarcia Szpitala Okręgowego Nr IV w Łodzi)..
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Litwinowicz&oldid=49985926”