Owczarek francuski beauceron
 |
Ten artykuł od 2014-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
 Owczarek Beauceron - dorosła suka | |
| Inne nazwy |
Beauceron, Owczarek francuski z Beauce, Bas Rouge, Berger de Beauce |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa I, Sekcja 1, |
| AKC |
Herding |
| KC(UK) |
Working |
| UKC |
Grupa 6 - Herding Dog |
| Wzorce rasy | |
Owczarek francuski Beauceron – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Owczarek francuski krótkowłosy miał prawdopodobnie tych samych przodków co briard. Wcześniej uważany był jedynie za krótkowłosą odmianę briarda. Nazwa rasy beauceron jest związana z miejscem jego pochodzenia - regionem Beauce.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Pies mocnej budowy, ale nie ociężały. Spotyka się psy zarówno z ciętymi, jak i nieciętymi uszami.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Włos jest krótki, mocny i gruby, z podszerstkiem w jaśniejszym kolorze. Kolor czarny podpalany lub arlekin (czarny podpalany w biało-szare łaty).
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Chętny do pracy i odważny. Nieufny wobec obcych, inteligentny, zaciekle broni swojego pana. Należy unikać osobników bojaźliwych. Przystosowuje się do życia w mieszkaniu. Psy mogą być agresywne wobec innych samców, szczególnie dużych ras. Wymaga konsekwentnego i doświadczonego właściciela. Sprytny, uważny, aktywny i czasami uparty. Jeśli wychowany z dziećmi świetnie się z nimi dogaduje.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Wykorzystywany jako pies stróżujący i pasterski, także jako przewodnik ludzi niewidomych.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Łatwy w pielęgnacji, wymagający sporej dawki codziennego ruchu.
Popularność[edytuj | edytuj kod]
W Polsce psy tej rasy są mało popularne.
Wiek[edytuj | edytuj kod]
Psy tej rasy żyją 10-13 lat.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: wydawca=Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 241. ISBN 83-7073-122-8.