Przejdź do zawartości

Etylenodiamina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Etylenodiamina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C2H8N2

Inne wzory

C
2
H
4
(NH
2
)
2
, NH
2
C
2
H
4
NH
2
, NH
2
CH
2
CH
2
NH
2

Masa molowa

60,10 g/mol

Wygląd

przezroczysta, bezbarwna, dymiąca ciecz[2] o zapachu amoniaku[3]

Identyfikacja
Numer CAS

107-15-3

PubChem

3301

DrugBank

DB14189

Podobne związki
Podobne związki

kadaweryna

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Etylenodiamina, skr. enorganiczny związek chemiczny z grupy amin. W warunkach normalnych jest bezbarwną cieczą o charakterystycznym zapachu podobnym do amoniaku. Jest umiarkowanie mocną zasadą aminową. Szeroko stosowana w przemyśle chemicznym jako składnik wielu syntez chemicznych. Roczna produkcja światowa w roku 1998 wyniosła ok. 500 tys. ton.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Etylenodiamina jest używana w dużych ilościach do produkcji wielu przemysłowych związków chemicznych. Tworzy pochodne z kwasami karboksylowymi (amidy), alkoholami, dwusiarczkiem węgla, aldehydami i ketonami. Jej dwufunkcyjna natura (dwie aminowe grupy funkcyjne NH
2
) powoduje, że łatwo tworzy formy heterocykliczne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. P-62.2.4 Poliaminy, [w:] Henri A. Favre, Warren H. Powell, Nomenklatura związków organicznych. Rekomendacje IUPAC i nazwy preferowane 2013, Komisja Terminologii Chemicznej Polskiego Towarzystwa Chemicznego (tłum.), wyd. 5, Narodowy Komitet Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej, [2023], s. 632.
  2. a b Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
  3. a b c Etylenodiamina [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 9 października 2021, numer katalogowy: 03550 [dostęp 2022-08-12]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. a b c d e f Haynes 2016 ↓, s. 3-244.
  5. a b Ethylenediamine, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2022-08-12] (ang.).
  6. a b Haynes 2016 ↓, s. 5-91.
  7. a b c Haynes 2016 ↓, s. 6-72.
  8. a b c Haynes 2016 ↓, s. 15-16.
  9. Haynes 2016 ↓, s. 9-72.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]