Przejdź do zawartości

Henryk Gorgoń

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Kazimierz Gorgoń
Ilustracja
Henryk Gorgoń (przed 1934)
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1894
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 1974
Ingolstadt

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty
41 Pułk Piechoty
30 Pułk Piechoty
11 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Kazimierz Gorgoń (ur. 14 lipca 1894 w Kołomyi, zm. 17 stycznia 1974 w Ingolstadt) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 14 lipca 1894 w Kołomyi[1]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był podoficerem w 5 pułku piechoty. 18 marca 1919 został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 marca 1919 i pozostawieniem w macierzystym pułku[2].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 484. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3], a 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy I batalionu w 41 pułku piechoty w Suwałkach[4]. 31 marca 1924 awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 128. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu tego roku został przydzielony do Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, pozostając na ewidencji 41 pp[5][6]. W czerwcu 1926 został przeniesiony z Oddziału I Sztabu Generalnego do 30 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy II batalionu[7][8]. Został przeniesiony jako legionista do oddziału, którego żołnierze w czasie zamachu stanu opowiedzieli się po stronie legalnych władz RP. 24 lipca 1928 roku ogłoszono jego przeniesienie do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9]. Latem 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska[10]. W grudniu 1929, po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu stażu liniowego, został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1929–1931[11]. 24 grudnia 1929 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 58 pułku piechoty w Poznaniu na stanowisko zastępcy dowódcy[12][13]. Latem 1935 roku obowiązki zastępcy dowódcy przekazał ppłk. Bronisławowi Laliczyńskiemu i objął dowództwo 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach[14]. 19 marca 1938 został awansowany do stopnia pułkownika.

W kampanii wrześniowej był dowódcą zgrupowania północnego Grupy Operacyjnej „Śląsk”[15]. Po zakończeniu kampanii przebywał w niemieckiej niewoli, między innymi w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu z niewoli pozostał na emigracji. Osiedlił się w Republice Federalnej Niemiec.

Zmarł 17 stycznia 1974 w Ingolstadt w Bawarii[1]. Jego prochy zostały pochowany w grobowcu matki na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XXIVB-14-7)[1][16].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 26, s. 97, Czerwiec 1974. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 36 z 01.04.1919 r.
  3. ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 245, 409.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 22 z 22.07.1922 r.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 29 czerwca 1924 roku, s. 364.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 16, 227 i 349.
  7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 25 z 28.06.1926 r.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 46, 173.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 219.
  10. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 15 z 23.08.1929 r.
  11. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 20 z 23.12.1929 r.
  12. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 23.10.1931 r.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23, 586.
  14. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 4.07.1935 r.
  15. ↑ Ryszard Kaczmarek, Górny Śląsk podczas II wojny światowej. Między utopią niemieckiej wspólnoty narodowej a rzeczywistością okupacji na terenach wcielonych do Trzeciej Rzeszy, Katowice 2006, s. 31.
  16. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2021-09-30].
  17. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8, poz. 239.
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  20. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Gorgoń&oldid=74489227”