Isaj Babicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Isaj Babicz
Исай Яковлевич Бабич
Pogromca pancerniaków
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

26 września 1902
Borysław

Data i miejsce śmierci

9 grudnia 1948
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1920–1948

Formacja

Armia Czerwona
Czeka
GPU
NKWD

Jednostki

Smiersz

Stanowiska

zastępca naczelnika GUKR

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego SztandaruOrder Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Odznaka za 15 letnią służbę w organach bezpieczeństwa

Isaj Jakowlewicz Babicz, ros. Исай Яковлевич Бабич (ur. 13 września?/26 września 1902 w Borysławiu, zm. 9 grudnia 1948 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, funkcjonariusz Czeka, GPU i NKWD.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył szkołę podstawową oraz uczył się przez dwa lata w chederze. W latach 1915–1919 kształcił się w zawodzie zecera. W 1920 roku, po krótkim okresie bezrobocia, podjął pracę jako zecer.

W kwietniu 1920 roku wstąpił w szeregi WKP(b), a następnie do sowieckich organów bezpieczeństwa Czeka. Po rozwiązaniu Czeka był członkiem GPU i NKWD.

Zajmował m.in. następujące stanowiska:

  • asystent przewodniczącego Czeka w obwodzie mikołajowskim w miejscowej jednostce (OACz[a] CzK) – 1920 – 1922
  • inspektor OACz w obwodzie mikołajowskim przy oddziale GPU[b] (1922 – 1923)
  • pomocnik (asystent) pełnomocnika oddziału GPU guberni mikołajowskiej (1923 – 1925)
  • pełnomocnik GPU w Mołdawskiej ASRR[c] (1925 – 1927)
  • szef bałtowskiego wydziału GPU; oficjalną stolicą Mołdawskiej ASRR był Kiszyniów, natomiast władze rezydowały w Bałcie (obecnie leżącej na terytorium Ukrainy)
  • naczelnik 25. Pogranicznego Wydziału OGPU (1927 – 1930)
  • szef SOU[d] sektora charkowskiego GPU (1930 – kwiecień 1931)
  • szef SPO[e] przy Charkowskim Sektorze Operacyjnym GPU i naczelnik SPO przy obwodzie charkowskim oddziału GPU (kwiecień 1931 – 1933)
  • szef SPO przy obwodzie charkowskim oddziału GPU, następnie obwodzie winnickim (1933 – 10 lipca 1934)
  • szef SPO UGB[f] UNKWD[g] obwodu winnickiego (15 lipca 1934 – 27 sierpnia 1934)
  • szef oddziału UGB UNKWD obwodu odeskiego (27 sierpnia 1934 – 22 lipca 1935)
  • szef SPO UGB UNKWD obwodu kijowskiego (22 lipca 1935 – 25 grudnia 1936)
  • szef Oddziału IV[h] UGB UNKWD obwodu kijowskiego (25 grudnia 1936 – 4 sierpnia 1937)
  • zastępca szefa UNKWD obwodu odeskiego (4 sierpnia 1937 – 22 października 1937)
  • zastępca szefa UNKWD obwodu kijowskiego (22 października 1937 – 26 lutego 1938)
  • pełniący obowiązki szefa UNKWD obwodu kijowskiego (10 stycznia 1938 – 26 lutego 1938)
  • szef Oddziału II[i] Zarządu 2 Oddziałów Specjalnych (UOO)[j] NKWD ZSRR (28 marca 1938 – 20 sierpnia 1938)
  • szef Oddziału III Zarządu 2 Oddziałów Specjalnych NKWD ZSRR (20 sierpnia 1938 – 29 września 1938)
  • szef Oddziału IV Wydziału Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego (29 września 1938 – 3 stycznia 1939)
  • szef Oddziału IV[k] (Wydział IV)[l] Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego (3 stycznia 1939 – 24 września 1940)
  • szef OO Nadbałtyckiego Okręgu Wojskowego (24 września 1940 – luty 1941)[m]
  • szef Oddziału III ds. Kontrwywiadu przy Specjalnym Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym (luty 1941 – lipiec 1941)
  • zastępca szefa OO Frontu Północno-Zachodniego (lipiec 1941 – 21 maja 1942)
  • szef OO Frontu Północno-Zachodniego (21 maja 1942 – kwiecień 1943)
  • zastępca szefa GUKR Smiersz przy NKO[n] ZSRR (kwiecień 1943 – maj 1946); będąc na tym stanowisku, koordynował działania oddziałów Smiersz przy Froncie Zabajkalskim po ataku ZSRR na wojska japońskie w Mandżurii
  • zastępca szefa III Zarządu Głównego ds. Kontrwywiadu Wojskowego MGB ZSRR (4 czerwca 1946 – 9 grudnia 1948)
  • wykładowca tematu ofensywnego kontrwywiadu wojskowego (sierpień 1947 – 9 grudnia 1948)
  • szef Wyższej Szkoły MGB ZSRR (sierpień 1947 – 9 grudnia 1948).

Zmarł w stopniu generała porucznika 9 grudnia 1948 roku.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jednostka Ogólno-Administracyjna.
  2. ↑ GPU (Państwowy Zarząd Polityczny) 1922-1923 patrz GPU, po 1923 - komórka terenowa OGPU w republikach związkowych, autonomicznych, obwodach autonomicznych, okręgach narodowościowych, guberniach itd.
  3. ↑ W terenie działały od 1921 roku Pełnomocne Przedstawicielstwa CzeKa, GPU, OGPU, zamienione w 1934 roku na Zarządy Bezpieczeństwa Państwowego UGB.
  4. ↑ SOU – Zarząd Tajno-Operacyjny (Siekrietno-Opieratiwnoje Uprawlenije), jeden z najważniejszych i największych zarządów w końcowej organizacji CzeKa, GPU przy NKWD RFSRR; jego kontynuacją był Główny Zarząd Bezpieczeństwa Państwowego NKWD. SOU został utworzony 14 stycznia 1921, naczelnikiem był Wiaczesław Mienżyński. Podlegały mu wszystkie tzw. oddziały operacyjno-czekistowskie, jak kontrwywiad wewnętrzny (KRO), wojskowy (OO) i wywiad zagraniczny (INO).
  5. ↑ SPO – Oddział Tajno-Polityczny (Siekrietno-Politiczeskij Otdieł).
  6. ↑ UGB – Zarząd Bezpieczeństwa Państwowego, terenowe komórki Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego NKWD.
  7. ↑ UNKWD – Zarząd Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych, terenowe komórki NKWD.
  8. ↑ Po zmianie organizacyjnej oddziałom nadano numerację, która zmieniła się w tym czasie trzykrotnie; Oddział VI odpowiedzialny był za Służbę Bezpieczeństwa (dawny Oddział Tajno Polityczny).
  9. ↑ Oddział II odpowiedzialny był za kontrwywiadowcze zabezpieczenie wojsk pancernych i technicznych.
  10. ↑ Podczas kolejnej reorganizacji na szczeblu centralnym NKWD Wydział Specjalny (wówczas Wydział V Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego NKWD) kontrwywiadu wojskowego został podniesiony do statusu Zarządu i nadano mu nr II; jego pełna nazwa: Drugi Zarząd (Wydziałów Specjalnych) Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych ZSRR.
  11. ↑ Był odpowiedzialny za kontrwywiadowcze zabezpieczenie wojsk technicznych.
  12. ↑ Wydział IV – Specjalny (OO).
  13. ↑ W ankiecie personalnej zanotowano, że stanowisko objął już w maju 1940 roku.
  14. ↑ NKO – Ludowy Komisariat Obrony.
  15. ↑ Rangi bezpieczeństwa państwowego posiadali tylko funkcjonariusze oddziałów Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego; można ich było rozpoznać po znakach Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego na rękawie, a od 1936 na obydwu rękawach.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Н. В. Петров, К. В. Скоркин: БАБИЧ ИСАЙ ЯКОВЛЕВИЧ. [w:] Мемориал. Руководящие кадры НКВД 1934–1941 гг. (fragm. książki «Кто руководил НКВД. 1934–1941») [on-line]. Мемориал. memo.ru > Бабич И.Я.. [dostęp 2014-03-07]. (ros.).
  • Vadim J. Birstein: Smersh: Stalin's Secret Weapon, Soviet Military Counterintelligence in WWII. Nigel West (przedm.). ISBN 978-184954-108-4. (ang.).
  • Jan Larecki: Wielki leksykon służb specjalnych świata. Wyd. I. Warszawa: Książka i Wiedza, 2007. ISBN 978-83-05-13484-2. (pol.).
  • Jan Rutkiewicz, Walerij N. Kulikow: Wojska NKWD 1917–1946. Warszawa: Wydawnictwo „Lampart”, 1998, seria: Barwa i Broń. ISBN 83-86121-30-0. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Isaj_Babicz&oldid=72298602”