Józef Szerwiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Szerwiński
major dyplomowany artylerii major dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

9 lutego 1899
Tarnów

Data i miejsce śmierci

12 lutego 1952
Polanica-Zdrój

Przebieg służby
Lata służby

1914–1946

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Lądowa Obrona Wybrzeża

Stanowiska

szef sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Józef Szerwiński vel Szewc[a] (ur. 9 lutego 1899 w Tarnowie, zm. 12 lutego 1952 w Polanicy-Zdroju) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Tarnowie, w rodzinie Ignacego[2].

14 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do III batalionu 3 Pułku Piechoty. 4 stycznia 1916 został przeniesiony do szkoły artylerii w Wiedniu, a po jej ukończeniu skierowany do 1 Pułku Artylerii. We wrześniu 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii i wcielony do Pułku Artylerii Polowej Nr 59[3].

Służył w 1 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów w Wilnie[4][5][6][7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 577. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8], a 12 kwietnia 1927 mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 60. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. Z dniem 10 grudnia 1928 został przeniesiony do 1 Dywizja Piechoty Legionów na stanowisko II oficera sztabu[10]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930/32[11][12]. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[13]. W styczniu 1935 został przeniesiony ze Sztabu Głównego do 14 Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu na stanowisko dowódcy dywizjonu[14][3]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 38. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15][16]. W październiku 1937 został przeniesiony do Dowództwa Obrony Wybrzeża Morskiego w Gdyni na stanowisko oficera taktycznego do spraw Lądowej Obrony Wybrzeża[17][3]. W 1938 opracował plan obrony Wybrzeża, który został odrzucony przez inspektora armii, gen. dyw. Władysława Bortnowskiego[18]. 30 listopada tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska[17]. W marcu 1939 pełnił służbę w Dowództwie KOP w Warszawie na stanowisku kierownika referatu operacyjnego Oddziału Operacyjno-Mobilizacyjnego[19]. 23 lipca na prośbę dowódcy Floty kontradm. Józefa Unruga został odkomenderowany do jego dyspozycji[20]. 9 września 1939 objął obowiązki szefa sztabu Lądowej Obrony Wybrzeża[21].

Po kapitulacji przebywał w niemieckiej niewoli, w obozach: Stargard, II A Prenzlau, II E Neubrandenburg, II C Woldenberg i VII A Murnau[22][3]. 11 lipca 1945 został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i przydzielony do jego dowództwa na stanowisko szefa wydziału służby sztabów[3]. 12 października 1946 na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskich Siłach Zbrojnych[3]. 8 listopada tego roku wrócił do kraju[3].

Zmarł 12 lutego 1952 w Polanicy-Zdroju, w trakcie pobytu w sanatorium, po przebytym zawale serca. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu komunalnym (sektor 7-B-31)[23].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

24 kwietnia 2016 w Milanówku na ogrodzeniu domu przy ulicy Grabowej 5, w który mieszkał major Szerwiński, została odsłonięta tablica pamiątkowa.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Wileński urząd wojewódzki zarządzeniem z 20 września 1927 zezwolił kpt. Józefowi III Szewcowi na zmianę nazwiska rodowego „Szewc” na nazwisko „Szerwiński”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 354.
  2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2020-12-31]..
  3. a b c d e f g h i j Redmerska 2009 ↓, s. 5.
  4. Spis oficerów 1921 ↓, s. 280.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715, 826.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638, 750.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 170, 375.
  8. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 211.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 123.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 227.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 7.
  12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192, 800.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 406.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
  15. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 344.
  16. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 164.
  17. a b Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 24, 525.
  18. Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 24.
  19. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 919.
  20. Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 525, natomiast na s. 25 podano datę 22 sierpnia 1939.
  21. Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 525.
  22. Straty ↓.
  23. Cmentarz komunalny w Polanicy Zdroju - wyszukiwarka osób pochowanych [online], polanicazdroj.grobonet.com [dostęp 2022-02-05].
  24. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 402.
  25. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  26. a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192.
  27. M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  28. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  29. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 415.
  30. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 241.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]