Przejdź do zawartości

Język gestuno

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Język gestuno (także gestuno lub International Sign Language) – sztuczny międzynarodowy język migowy. Nazwa tego języka pochodzi z języka włoskiego i oznacza wspólny język migowy. Jest to język rozpowszechniony na niewielką skalę, który nie zastąpił języków migowych występujących na poszczególnych obszarach. Nie jest to w pełni rozwinięty język migowy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Język gestuno powstał w 1973 roku, gdy Światowa Federacja Głuchych ustanowiła język wykorzystywany przy międzynarodowych kontaktach osób głuchych[1]. Jest on wykorzystywany podczas oficjalnych kontaktów osób niesłyszących, na przykład na kongresach głuchych czy podczas zawodów sportowych osób o upośledzonym słuchu. Język ten nie jest powszechnie używany przez głuchych[2].

Z czasem przyjęła się nazwa International Sign Language. Głusi i tłumacze języków migowych podjęli próbę, by przekształcić ten język tak, by był bardziej zrozumiały dla użytkówników[3].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

W celu stworzenia tej formy porozumiewania Światowa Federacja Głuchych ujednoliciła system znaków międzynarodowych języka migowego. Utworzony przez ŚFG komitet wybierał z różnych języków migowych te znaki, które były najbardziej rozpowszechnione. Zamiarem było stworzenie języka łatwego w nauce przez osoby głuche. Komisja opublikowała podręcznik zawierający około 1500 znaków[a], ale nie opracowała konkretnej gramatyki tego języka pozwalającej na swobodną komunikację. Z tych względów część badaczy języków migowych nie uważa gestuno za prawdziwy język migowy[1].

  1. Rozwinięte języki migowe posiadają zazwyczaj od około 5 do 15 tysięcy znaków.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Katarzyna Irzeńśka: Ciekawostki o języku migowym. laryngo.pl. [dostęp 2018-07-09].
  2. Magda Luchowiec: Język migowy – inny niż wszystkie. figeneration.pl, 2013-12-04. [dostęp 2018-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  3. Tomasz Bernaś: Badania nad polskim językiem migowym na tle innych języków migowych. Uniwersytet Wrocławski. Wydział Filologiczny, 2016, s. 18. ISSN 2451-294X.