Jacek Michałowski

Jacek Michałowski
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1955 ; Warszawa
	Szef Kancelarii Prezydenta RP
Okres	od 10 kwietnia 2010; do 7 sierpnia 2015
Poprzednik	Władysław Stasiak
Następca	Małgorzata Sadurska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Jacek Maria Michałowski (ur. 8 grudnia 1955 w Warszawie) – polski urzędnik państwowy, działacz społeczny, w latach 2010–2015 szef Kancelarii Prezydenta RP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1975 został członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie. W drugiej połowie lat 70. zaangażował się w działalność opozycyjną. Był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i następnie Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. W latach 80. pracował jako psycholog w warszawskim Ośrodku Zdrowia Psychicznego Synapsis. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, był sekretarzem komisji zakładowej związku, po wprowadzeniu stanu wojennego współpracował z niejawnymi strukturami związku.

W 1989 został doradcą wiceprzewodniczącego OKP, brał udział w kampanii prezydenckiej Tadeusza Mazowieckiego. Od 1989 do 1998 zajmował stanowisko dyrektora Biura Studiów i Analiz Kancelarii Senatu RP. Pełnił też funkcję doradcy wicemarszałka Andrzeja Wielowieyskiego. Następnie przez dwa lata był dyrektorem generalnym Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka. W 2000 został dyrektorem programowym Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności. W 2008 wszedł w skład rady redakcyjnej dwumiesięcznika „Nowa Europa Wschodnia”.

10 kwietnia 2010 wykonujący obowiązki prezydenta RP Bronisław Komorowski powołał go na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP oraz powierzył mu pełnienie obowiązków szefa Kancelarii Prezydenta RP^[2], a postanowieniem z 6 lipca tego samego roku mianował go z dniem 7 lipca szefem tego urzędu^[3]. 7 sierpnia 2015 został odwołany ze stanowiska szefa KPRP^[4].

W 2015 został prezesem zarządu Edukacyjnej Fundacji im. prof. Romana Czerneckiego. Zasiadał też w radzie Fundacji Instytut Bronisława Komorowskiego^[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2015)^[6]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2006)^[7]
Złoty Krzyż Zasługi (2005)^[8]
Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 2012)^[9]
Komandor Orderu Świętego Karola (Monako, 2012)^[10]
Komandor z Gwiazdą Orderu Zasługi (Norwegia, 2012)^[11]
Order Krzyża Ziemi Maryjnej II klasy (Estonia, 2014)^[12]
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (2014)^[13]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Do 7 lipca 2010 jako p.o.
↑ M.P. z 2010 r. nr 21, poz. 199
↑ M.P. z 2010 r. nr 53, poz. 727
↑ M.P. z 2015 r. poz. 771
↑ O nas. bronislawkomorowski.org. [dostęp 2018-08-05].
↑ M.P. z 2015 r. poz. 964 – pkt 5.
↑ M.P. z 2007 r. nr 9, poz. 97 – pkt 11.
↑ M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1018 – pkt 217.
↑ Ar Triju Zvaigžņu ordeni apbalvotie, sākot no 2004. gada 1.oktobra. president.lv. s. 91. [dostęp 2016-09-27]. (łot.).
↑ Ordonnance Souveraine n° 4.047 du 20 novembre 2012 portant nominations dans l’Ordre de Saint-Charles. legimonaco.mc, 23 listopada 2012. [dostęp 2013-12-10]. (fr.).
↑ Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 44–45. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).
↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-28]. (est.).
↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it. [dostęp 2015-09-26]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Nota biograficzna na stronie prezydent.pl. [dostęp 2011-08-07].

[1] Do 7 lipca 2010 jako p.o.

[2] M.P. z 2010 r. nr 21, poz. 199

[3] M.P. z 2010 r. nr 53, poz. 727

[4] M.P. z 2015 r. poz. 771

[5] O nas. bronislawkomorowski.org. [dostęp 2018-08-05].

[6] M.P. z 2015 r. poz. 964 – pkt 5.

[7] M.P. z 2007 r. nr 9, poz. 97 – pkt 11.

[8] M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1018 – pkt 217.

[9] Ar Triju Zvaigžņu ordeni apbalvotie, sākot no 2004. gada 1.oktobra. president.lv. s. 91. [dostęp 2016-09-27]. (łot.).

[10] Ordonnance Souveraine n° 4.047 du 20 novembre 2012 portant nominations dans l’Ordre de Saint-Charles. legimonaco.mc, 23 listopada 2012. [dostęp 2013-12-10]. (fr.).

[11] Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 44–45. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).

[12] Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-28]. (est.).

[13] Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it. [dostęp 2015-09-26]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]