Język pomocniczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Język pomocniczy (międzynarodowy język pomocniczy, ang. international auxiliary language, skracane do IAL lub aukslang) – język używany w komunikacji między różnojęzycznymi osobami.

Podstawowym założeniem aukslangu jest ułatwienie komunikacji, nie zaś zastąpienie powszechnie używanych języków rodzimych.

Sztuczny język pomocniczy[edytuj | edytuj kod]

Pojęcie języków pomocniczych odnosi się przeważnie do języków sztucznych, takich jak esperanto, ido, interlingua, volapük, occidental czy też latino sine flexione. Języki tego rodzaju mają przeważnie charakter aposterioryczny i mogą wykazywać cechy schematyczne lub naturalistyczne. Nie funkcjonują jako powszechne środki komunikacji. Najbardziej popularnym z nich jest esperanto[1].

Naturalny język pomocniczy[edytuj | edytuj kod]

Jako język pomocniczy określa się również język etniczny, któremu nadano tę rolę np. w drodze międzynarodowej umowy. Taką mową mógłby być jeden z najczęściej używanych, jednak nawet język angielski i mandaryński są używane przez mniej niż czwartą część populacji świata.

W celu przezwyciężenia tych trudności proponowano wprowadzenie w drodze międzynarodowego konsensusu, w konsultacji z ekspertami z rozmaitych dziedzin wiedzy, języka sztucznego lub etnicznego. Miałby to być język w formie ustnej i pisemnej. Język taki miałby być nauczany w każdym kraju jako dodatkowy (drugi język), obok języków narodowych.

Języki niewidomych i niesłyszących[edytuj | edytuj kod]

Proponowano także przyjęcie oficjalnego pisma dla niewidomych, zgodnego z międzynarodowym językiem pomocniczym. Jako lingua franca głuchych zaproponowano język znaków, taki jak gestuno, gdyż w chwili obecnej istnieje kilka niezgodnych ze sobą języków. Uważa się, że język taki nie powinien być zgodny z formą mówioną i pisaną międzynarodowego języka pomocniczego, gdyż języki znaków są niezależne od tych form.

Pomysły te nie upowszechniły się jednak w takiej mierze, jak zakładano. Uważa się niekiedy, że konieczne jest polityczne wsparcie ze strony państw, uzupełnione o środki niezbędne do nauczania i wdrażania.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 324, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]