Karol Frycz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Grób Karola Frycza na Cmentarzu Salwatorskim

Karol Frycz (ur. 29 marca 1877 w Cieszkowach; zm. 30 sierpnia 1963 w Krakowie) – polski malarz, scenograf i reżyser teatralny.

Ukończył gimnazjum w Bochni[1]. Studiował architekturę na Politechnice w Monachium (1896-1898). W 1902 roku ukończył ze złotym medalem wydział malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Był uczniem m.in. wybitnych artystów polskiego modernizmu Stanisława Wyspiańskiego, Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego. W tym samym czasie studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1902-1904 uczył się w Szkole Przemysłu Artystycznego w Wiedniu. Potem (w latach 1904-1905) naukę kontynuował w Académie Julian w Paryżu i w szkole Williama Morissa w Londynie. Uczestniczył w pracach Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana w okresie 1905-1912.

Był jednym z czołowych plastyków teatralnych pierwszej połowy XX wieku w Polsce. Realizując postulaty Wielkiej Reformy Teatralnej, był obok Wincentego Drabika i Andrzeja Pronaszki, współtwórcą nowoczesnej scenografii polskiej. Zaprojektował szereg plakatów, mebli i wnętrz mieszkalnych, m.in. sanatorium Dłuskiego w Zakopanem, wnętrza magistratu w Krakowie, jedną z sal "Jamy Michalika"[2].

Wykonał polichromie w kościele św. Marii Magdaleny w Szczucinie.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1929)[3], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1949)[4] i I klasy (1955)[5] oraz Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury (1935)[6].

W 1952 otrzymał nagrodę państwową I stopnia[7].

Przypisy

  1. ↑ Historia. 1lo.bochnia.pl. [dostęp 11 października 2014].
  2. ↑ Guillaume Janneau: Encyklopedia sztuki dekoracyjnej. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1978, s. 100.
  3. ↑ 27 listopada 1929 „za zasługi na polu sztuki” M.P. z 1929 r. Nr 276, poz. 638
  4. ↑ 22 lipca 1949 M.P. z 1950 r. Nr 6, poz. 58
  5. ↑ M.P. z 1955 r. Nr 96, poz. 1298
  6. ↑ „za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej” Rocznik Polskiej Akademii Literatury, Warszawa 1937, s. 256.
  7. ↑ Dziennik Polski, rok VIII, nr 176, (2639), s. 3.

Bibliografia[edytuj]

  • M. Wallis, 1974: Secesja. Wydanie II. Wydawnictwo Arkady, Warszawa.

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Frycz&oldid=48514101”