Przejdź do zawartości

Kazimierz Szternal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Szternal
Zryw
Ilustracja
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1907
Sękowa, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

6 maja 1981
Chicago, Stany Zjednoczone

Przebieg służby
Lata służby

1931–1951

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

Zgrupowanie Pułku Baszta

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Prezes okręgu Koła AK w USA

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Królewski Medal za Odwagę w Sprawie Wolności (Wielka Brytania)

Kazimierz Szternal ps. „Zryw” (ur. 4 marca 1907 w Sękowej, zm. 6 maja 1981 w Chicago) – pułkownik Wojska Polskiego, szef sztabu pułku „Baszta”, powstaniec warszawski, cichociemny. Awansowany przez władze emigracyjne w 1970 do stopnia pułkownika.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu w 1931 roku Szkoły Podchorążych Piechoty służył w 16 pułku piechoty oraz w Centralnej Szkole Podoficerów KOP. We wrześniu 1939 był dowódcą kompanii przeciwpancernej w 135 pułku piechoty w rejonie Ossowa. Brał udział w bitwie pod Kockiem. Uciekł z niewoli niemieckiej. Przedostał się przez Węgry do Francji. Brał udział w bitwie o Narwik, jako dowódca kompanii w 2 półbrygadzie Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich.

Jesienią 1940 roku podjął ucieczkę jachtem z Francji do Gibraltaru. Ujęty i osadzony w ciężkim obozie internowanych Miranda del Ebro w Hiszpanii. Od 17 lutego 1943 r. w Wielkiej Brytanii.

Cichociemny

[edytuj | edytuj kod]

Zgłosił się do służby w Kraju, przeszkolony w dywersji, zaprzysiężony na rotę AK, przydzielony do Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzucony do okupowanej Polski w nocy z 30 kwietnia na 1 maja 1944 roku, w operacji lotniczej „Weller 16", na placówkę odbiorczą „Klosz”, w rejonie Grójca. Razem z nim skoczyli: kpt. Franciszek Cieplik ps. Hatrak, por. Kazimierz Osuchowski ps. Rosomak, rtm. Jan Kanty Skrochowski ps. Ostroga. Po aklimatyzacji do realiów okupacyjnych 18 maja 1944 roku przydzielony jako oficer operacyjny oraz szef sztabu Zgrupowania Pułku Baszta.

Powstanie warszawskie

[edytuj | edytuj kod]

Od wybuchu powstania szef sztabu, od 25 września (do kapitulacji) krótko dowódca Zgrupowania Pułku Baszta. 1 sierpnia 1944 roku pułk liczył 2200 żołnierzy i był jedynym oddziałem w południowej Warszawie, w tak zwanej „niemieckiej dzielnicy mieszkaniowej”, który nie uległ rozsypce i utrzymał zajęty teren. Od 1 sierpnia 1944 roku aż do momentu kapitulacji 27 września 1944 roku – 44 oddziały Baszty walczyły w powstaniu warszawskim na Górnym Mokotowie i Dolnym Mokotowie (Sielce, Czerniaków, Sadyba).

27 września 1944 roku, wobec przewagi sił niemieckich, braku broni i amunicji podjął decyzję o kapitulacji dzielnicy Mokotów. Razem z mjr. Eugeniuszem Ladenbergerem uczestniczył w rozmowach nt. kapitulacji z niemieckim generałem SS i zbrodniarzem wojennym Erichem von dem Bach-Zelewskim. Odmówił podjęcia się misji przekonania KG AK do zakończenia powstania.

Od pierwszej dekady października wraz z żołnierzami pułku Baszta w niemieckiej niewoli, początkowo w obozie jenieckim Stalag X B Sandbostel, następnie w Oflagu VII A Murnau.

Po wojnie

[edytuj | edytuj kod]

Od 22 czerwca 1945 r. w Wielkiej Brytanii. W 1946 r. ukończył ostatni VI Kurs Wyższej Szkoły Wojennej. W 1957 został awansowany do stopnia podpułkownika dyplomowanego piechoty[1]. 25 lipca 1970 r. awansowany do stopnia piłkownika.

W 1947 r. współzałożyciel Studium Polski Podziemnej, pracował w nim jako archiwista. W lutym 1951 r. wraz z żoną wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Osiadł w Chicago, gdzie działał czynnie wśród tamtejszej Polonii m.in. jako prezes okręgu Koła AK oraz działacz Kongresu Polonii Amerykańskiej.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 2, Nr 4 z 30 czerwca 1969. 
  2. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 515.
  3. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 13, Nr 3 z 17 lipca 1965. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]