Kazimierz Wünsche

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Kazimierz Wunsche)
Kazimierz Wünsche
4 1/2 zwycięstwa
Ilustracja
kapitan pilot kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia

5 czerwca 1919
Jarosław, Polska

Data i miejsce śmierci

10 lipca 1980
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

od 1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
Armée de l’air
RAF
Siły Powietrzne RP

Jednostki

111 eskadra myśliwska
klucz frontowy „Pa”
dywizjon 303
dywizjon 315
dywizjon 309
3 pułk lotnictwa myśliwskiego

Stanowiska

dowódca eskadry: Dywizjon 315

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa,
Kampania francuska 1940,
bitwa o Anglię,
Lądowanie w Normandii

Późniejsza praca

Ludowe Wojsko Polskie,
Państwowa Komisja Samochodowa,
Centralny Zespół Lotnictwa Sanitarnego

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, czterokrotnie) Medal Lotniczy (czterokrotnie) Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (Wielka Brytania) Medal Wybitnej Służby Lotniczej od 1919 (Wielka Brytania)

Kazimierz Roman Wünsche (ur. 5 czerwca 1919 w Jarosławiu, zm. 10 lipca 1980 w Warszawie) – kapitan pilot Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Edwarda i Stanisławy z domu Talent. Szkołę podstawową ukończył w Bydgoszczy, a gimnazjum matematyczno-przyrodnicze w Jarosławiu[1]. W 1936 wstąpił do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy[2]. Wiosną 1939 przydzielony został do 111 eskadry myśliwskiej 1 pułku lotniczego (III/1 dywizjon myśliwski). W maju 1939 eskadra weszła w skład nowo formującej się Brygady Pościgowej[3][4]. W czasie walk latał jako boczny w kluczu Mirosława Ferića[5].

W kampanii wrześniowej wykonał łącznie 16 lotów na PZL P.11. Zgłosił zestrzelenie Heinkla He 111 i uszkodzenie Dorniera Do 17, ale to nie zostało mu uznane. Uniknął niewoli i 18 września 1939 przedostał się do Rumunii. Został internowany i osadzony w obozie, lecz zdołał z niego uciec i 11 listopada 1939 na pokładzie statku „St. Nicolas” przybył do Francji[1].

Przeszedł przeszkolenie na myśliwcach francuskich w polskiej bazie w Lyon Bron i został skierowany do służby w kluczu frontowym „Pa” por. Ludwika Paszkiewicza operującym przy francuskim II/8 dywizjonie myśliwskim i latającym na samolotach Bloch MB.152[6]. Latając w tym dywizjonie osłaniał m.in. aliancką ewakuację w rejonie Dunkierki[7].

Po upadku Francji jednym z ostatnich transportów odpłynął z portu La Rochelle na pokładzie „Robura III”, dotarł 23 czerwca do Plymouth w Wielkiej Brytanii i został skierowany do bazy w Blackpool[8]. Przeszedł przeszkolenie na angielskich samolotach myśliwskich, otrzymał numer służbowy 793443 a następnie P-2096[9]. 2 sierpnia 1940 roku, przydzielony został do 303 dywizjonu myśliwskiego im. Tadeusza Kościuszki, gdzie dotarł 12 sierpnia 1940. Po dokończeniu szkolenia 16 sierpnia wszedł w skład personelu bojowego dywizjonu 303 i rozpoczął loty bojowe[10]. 31 sierpnia 1940 zestrzelił w rejonie Biggin Hill Messerschmitta Bf 109[11], 5 i 6 września 1940 zestrzelił jeszcze po jednym Bf 109[12]. 9 września 1940 w rejonie miejscowości Hove został zestrzelony i musiał skakać ze spadochronem. Z uszkodzonym kręgosłupem, poparzony, ranny w rękę i nogę trafił do szpitala. Po wyleczeniu wrócił do latania operacyjnego[13]. 23 października wrócił do bojowego latania w dywizjonie 303, 23 czerwca 1941 nad Desvres zestrzelił Bf 109. Po zaliczeniu tury lotów bojowych 4 września 1942 roku odszedł na odpoczynek do 58 Operational Training Unit (OTU) w Grangemouth na stanowisko instruktora. 1 stycznia 1943 roku został awansowany na stopień podporucznika i otrzymał nowy numer służbowy P-2096. W marcu 1943 roku został skierowany na kurs oficerski w bazie RAF Cosford. Po jego ukończeniu 11 października został przydzielony do Bazy Lotnictwa Polskiego w Blackpool. 18 kwietnia 1944 roku został przydzielony do latającego na Mustangach III dywizjonu 315 „Dęblińskiego”, gdzie w grudniu został mianowany dowódcą eskadry B. Po zakończeniu działań wojennych w grudniu 1945 roku otrzymał przydział do dywizjonu 309 „Ziemi Czerwieńskiej” na stanowisko oficera nawigacyjnego. Na stanowisku tym służył do czasu rozwiązania dywizjonu na początku stycznia 1947[6].

Wünsche zakończył służbę w polskim lotnictwie jako porucznik i Flight Lieutenant. Na wojnie wykonał łącznie 265 lotów bojowych.

Po demobilizacji ożenił się z Ireną Czapińską, a w 1947 wrócił do Polski. W 1948 ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego i służył w Ludowym Lotnictwie Polskim (początkowo w 3 pułku lotnictwa myśliwskiego jako dowódca eskadry, później w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie jako instruktor)[14]. W 1951 (rozkazem MON nr 492 z 8 czerwca 1951 r.) został awansowany do stopnia kapitana. We wrześniu 1952, „(...) ze względu na przeszłość polityczną oraz obecne wrogie oblicze w stosunku do Polski Ludowej[15]” został przeniesiony do rezerwy z nalotem 2186 godzin na 27 typach samolotów[16].

W latach 1952-1955 pracował w Państwowej Komisji Samochodowej w Warszawie. 27 września 1955 wystosował prośbę do ministra zdrowia o przyjęcie go do pracy w charakterze pilota lotnictwa sanitarnego. Jego podanie zostało rozpatrzone pozytywnie i na wniosek Ministerstwa Zdrowia od 1 stycznia 1956 został zaangażowany przez Wojewódzką Stację Pogotowia Ratunkowego w Białymstoku. Od 22 lutego 1957 latał jako pilot Centralnego Zespołu Lotnictwa Sanitarnego w Warszawie. Latał na samolotach jedno- i dwusilnikowych, a także na śmigłowcach. Jako jeden z pierwszych pilotów sanitarnych latał na śmigłowcach w Bieszczadach[16]. Po zawale serca przestał latać 30 września 1970 i przeszedł na rentę inwalidzką. W trakcie swej kariery pilota na samolotach i śmigłowcach wylatał 5997 godzin. Zmarł 10 lipca 1980 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe (kwatera B39-9-6)[17].

Zestrzelenia[edytuj | edytuj kod]

Na liście Bajana został sklasyfikowany na 47. pozycji, ma uznane oficjalnie zestrzelenie 4 ½ niemieckich samolotów[18]. Opracowania dostępne na stronach internetowych mówią o dwóch dodatkowych zestrzeleniach uzyskanych przez Kazimierza Wünsche (jedno podczas kampanii wrześniowej, drugie podczas kampanii francuskiej 1940), lecz nie zostały one oficjalnie uznane.

  • Bf 109 – 31 sierpnia 1940 (pilotował Hurricane I, RF-C nr V7244, zestrzelony Bf 109E-4 nr 1399 z 1/LG2)
  • Bf 109 – 5 września 1940 (pilotował Hurricane I, RF-S nr V7289, zestrzelony Bf 109E-4 nr 5353 z 5/JG54)
  • Bf 109 – 6 września 1940 (pilotował Hurricane I, RF-S nr V7289 zestrzelony Bf 109E nr 1380 z III/JG27)
  • Bf 109 – 23 czerwca 1941 (pilotował Spitfire II, RF-B nr P8325)
  • ½ Ju 88 – 3 lipca 1942 (pilotował Spitfire VB, nr AB151)
  • ½ V-1 – 3 sierpnia 1944

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik – 31 grudnia 1942
  • porucznik – 1 lipca 1943
  • kapitan – 8 czerwca 1951

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Wacław Król podaje, że dekoracji dokonał Naczelny Wódz gen. Władysław Sikorski 18 września na lotnisku Northolt[19]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Konieczny, Malinowski 1988 ↓, s. 121.
  2. Kubit 2019 ↓, s. 451.
  3. Pawlak 1977 ↓, s. 249.
  4. Cynk 2000 ↓, s. 91.
  5. Cynk 2000 ↓, s. 318.
  6. a b Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 267.
  7. Pawlak 1991 ↓, s. 586.
  8. Konieczny, Malinowski 1988 ↓, s. 122.
  9. Krzystek 2012 ↓, s. 627.
  10. Zieliński 2005 ↓, s. 5.
  11. Węgrzecki 1968 ↓, s. 5.
  12. Węgrzecki 1968 ↓, s. 31-32.
  13. Król 1990 ↓, s. 130.
  14. Gotowała, Zieliński, Czyżyk 2018 ↓, s. 177.
  15. Wojciech Matusiak, Awanse weteranów polskich jednostek myśliwskich na Zachodzie w lotnictwie wojskowym PRL. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]., Biuletyn CAW nr 28
  16. a b Konieczny, Malinowski 1988 ↓, s. 123.
  17. Kazimierz Wünsche. Niebieska eskadra. [dostęp 2020-11-11]. (pol.).
  18. Lista Bajana. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2020-11-11]. (pol.).
  19. Król 1990 ↓, s. 132.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]