Klejniki (gmina)
gmina wiejska | |||||
1861–1915 i 1952–1954[1] | |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Województwo |
1861–1915: gub. grodzieńska | ||||
Powiat | |||||
Data powstania |
1 stycznia 1861; | ||||
Data likwidacji |
1915 (I WŚ); | ||||
Siedziba | |||||
Populacja (1890) • liczba ludności |
| ||||
Szczegółowy podział administracyjny (1890) | |||||
| |||||
Położenie na mapie Polski w latach 1951–1975 | |||||
52°50′N 23°24′E/52,839722 23,395556 |
Klejniki (ros. Кленикская волость, lit. Kleinikų valsčius) – dawna gmina wiejska istniejąca w dwóch odsłonach: w latach 1861–1915 oraz 1952–1954 na Białostocczyźnie. Siedzibą gminy były Klejniki[2][3].
Pierwsza odsłona
[edytuj | edytuj kod]Imperium Rosyjskie
[edytuj | edytuj kod]Gmina zbiorowa Klejniki powstała w wyniku reformy struktur administracyjnych państwa rosyjskiego w 1861 roku. Była częścią powiatu bielskiego należącego (od 1843) do guberni grodzieńskiej. W 1890 roku gmina Klejniki obejmowała 31 miejscowości i zamieszkiwało ją 7199 osób[2].
I wojna światowa
[edytuj | edytuj kod]Podczas I wojny światowej gmina wraz z powiatem bielskim należała do okupowanego przez Niemcy Ober-Ostu (w okręgu Białystok)[4], gdzie znacznie zmieniono granice oraz podział administracyjny powiatu bielskiego. Spośród jego 15 gmin, zachowano 9 i zniesiono 6, ponadto utworzono 10 nowych; zmieniły się też granice gmin. W związku z tym, gmina Klejniki została zniesiona, po czym[5][6][7]:
- jej południową część włączono do gminy Łosinka,
- jej północno-zachodnią część włączono do gminy Pasynki,
- jej północno-wschodnią część włączono do nowej gminy Narew.
Podział ten zachowano, kiedy powiat bielski przeszedł w sierpniu 1919 pod administrację polską[8].
Druga odsłona
[edytuj | edytuj kod]Gminę reaktywowano 1 lipca 1952, w znacznie mniejszej odsłonie, w powiecie bielskim w województwie białostockim, w związku z kolejną wielką restrukturyzacją administracyjną powiatu. W jej skład weszły[3]:
- z części (niezniesionej) gminy Narew – gromady Gorodczyno, Gradoczno, Istok, Janowo, Klejniki, Koźliki, Lachy i Tyniewicze,
- z części zniesionej gminy Bielsk – gromady Hukowicze i Kożyno.
W dniu powołania gmina składała się zatem z 10 gromad: Gorodczyno, Gradoczno, Hukowicze, Istok, Janowo, Klejniki, Koźliki, Kożyno, Lachy i Tyniewicze[9].
1 stycznia 1954 od gminy Klejniki odłączono gromadę Kożyno, włączając ją do gminy Pasynki w powiecie bielskim (redukując tym samym liczbę gromad do 9)[10], po czym gmina Klejniki weszła w skład nowo utworzonego powiatu hajnowskiego[11].
Gminę zniesiono ostatecznie 29 września 1954 roku wraz z reformą wprowadzającą gromady w miejsce gmin[12]:
Osobny artykuł: Osobny artykuł: Osobny artykuł:Jednostki nie przywrócono 1 stycznia 1973 w związku z kolejnym reaktywowaniu gmin[13][14].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Od 1919 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. białostockiego; 1861–1915 poza administracją polską.
- ↑ a b Volosts and communes of 1890. St. Petersburg: Central Statistical Committee of the Ministry of Internal Affairs, 1892. - (Statistics of the Russian Empire).
- ↑ a b Dz.U. z 1952 r. nr 16, poz. 97
- ↑ Deutsche Arbeit in den Verwaltungsgebieten Kurland, Litauen und Bialystok-Grodno. Kowno (Verlag der Presseabteilung Ober Ost) 1917.
- ↑ Befehl- und Verordnungsblatt des Oberbefehlshabers Ost (Dziennik rozkazów i rozporządzeń Głównodowodzącego Wschodu) Nr 1-96
- ↑ Rocznik statystyki Rzeczypospolitej Polskiej. R. 1, 1920/21
- ↑ Jemielity W. (2002). Podziały administracyjne powiatów sokólskiego i dąbrowskiego w latach 1919-2000. "Studia Łomżyńskie", 13, 2002, s. 119-146.
- ↑ Dz.U. z 1919 r. nr 65, poz. 395
- ↑ Wykaz Gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej według stanu z dnia 1.VII 1952 r., PRL, GUS, Warszawa
- ↑ Dz.U. z 1953 r. nr 41, poz. 192
- ↑ Dz.U. z 1953 r. nr 46, poz. 223
- ↑ Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191
- ↑ Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312
- ↑ Uchwała Nr XXI/72/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku z dnia 9 grudnia 1972 w sprawie utworzenia gmin w województwie białostockim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku z dnia 2 stycznia 1973, Nr 1, Poz. 1).