Przejdź do zawartości

Klejniki (gmina)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klejniki
Кленикская волость
gmina wiejska
1861–1915 i 1952–1954[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

1861–1915: gub. grodzieńska
1952–1954: białostockie

Powiat

1861–1915: bielski
1952–1954: bielski

Data powstania

1 stycznia 1861;
1 lipca 1952

Data likwidacji

1915 (I WŚ);
29 września 1954

Siedziba

Klejniki

Populacja (1890)
• liczba ludności


7199

Szczegółowy podział administracyjny (1890)
Liczba gromad

26

Liczba miejscowości

31

Położenie na mapie Polski w latach 1951–1975
Mapa konturowa Polski w latach 1951–1975, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Klejniki''Кленикская волость''”
Ziemia52°50′N 23°24′E/52,839722 23,395556

Klejniki (ros. Кленикская волость, lit. Kleinikų valsčius) – dawna gmina wiejska istniejąca w dwóch odsłonach: w latach 1861–1915 oraz 1952–1954 na Białostocczyźnie. Siedzibą gminy były Klejniki[2][3].

Pierwsza odsłona

[edytuj | edytuj kod]

Imperium Rosyjskie

[edytuj | edytuj kod]

Gmina zbiorowa Klejniki powstała w wyniku reformy struktur administracyjnych państwa rosyjskiego w 1861 roku. Była częścią powiatu bielskiego należącego (od 1843) do guberni grodzieńskiej. W 1890 roku gmina Klejniki obejmowała 31 miejscowości i zamieszkiwało ją 7199 osób[2].

I wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Podczas I wojny światowej gmina wraz z powiatem bielskim należała do okupowanego przez Niemcy Ober-Ostu (w okręgu Białystok)[4], gdzie znacznie zmieniono granice oraz podział administracyjny powiatu bielskiego. Spośród jego 15 gmin, zachowano 9 i zniesiono 6, ponadto utworzono 10 nowych; zmieniły się też granice gmin. W związku z tym, gmina Klejniki została zniesiona, po czym[5][6][7]:

Podział ten zachowano, kiedy powiat bielski przeszedł w sierpniu 1919 pod administrację polską[8].

Druga odsłona

[edytuj | edytuj kod]

Gminę reaktywowano 1 lipca 1952, w znacznie mniejszej odsłonie, w powiecie bielskim w województwie białostockim, w związku z kolejną wielką restrukturyzacją administracyjną powiatu. W jej skład weszły[3]:

W dniu powołania gmina składała się zatem z 10 gromad: Gorodczyno, Gradoczno, Hukowicze, Istok, Janowo, Klejniki, Koźliki, Kożyno, Lachy i Tyniewicze[9].

1 stycznia 1954 od gminy Klejniki odłączono gromadę Kożyno, włączając ją do gminy Pasynki w powiecie bielskim (redukując tym samym liczbę gromad do 9)[10], po czym gmina Klejniki weszła w skład nowo utworzonego powiatu hajnowskiego[11].

Gminę zniesiono ostatecznie 29 września 1954 roku wraz z reformą wprowadzającą gromady w miejsce gmin[12]:

 Osobny artykuł: Klejniki (gromada).
 Osobny artykuł: Tyniewicze Duże (gromada).

Jednostki nie przywrócono 1 stycznia 1973 w związku z kolejnym reaktywowaniu gmin[13][14].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Od 1919 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. białostockiego; 1861–1915 poza administracją polską.
  2. a b Volosts and communes of 1890. St. Petersburg: Central Statistical Committee of the Ministry of Internal Affairs, 1892. - (Statistics of the Russian Empire).
  3. a b Dz.U. z 1952 r. nr 16, poz. 97
  4. Deutsche Arbeit in den Verwaltungsgebieten Kurland, Litauen und Bialystok-Grodno. Kowno (Verlag der Presseabteilung Ober Ost) 1917.
  5. Befehl- und Verordnungsblatt des Oberbefehlshabers Ost (Dziennik rozkazów i rozporządzeń Głównodowodzącego Wschodu) Nr 1-96
  6. Rocznik statystyki Rzeczypospolitej Polskiej. R. 1, 1920/21
  7. Jemielity W. (2002). Podziały administracyjne powiatów sokólskiego i dąbrowskiego w latach 1919-2000. "Studia Łomżyńskie", 13, 2002, s. 119-146.
  8. Dz.U. z 1919 r. nr 65, poz. 395
  9. Wykaz Gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej według stanu z dnia 1.VII 1952 r., PRL, GUS, Warszawa
  10. Dz.U. z 1953 r. nr 41, poz. 192
  11. Dz.U. z 1953 r. nr 46, poz. 223
  12. Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191
  13. Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312
  14. Uchwała Nr XXI/72/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku z dnia 9 grudnia 1972 w sprawie utworzenia gmin w województwie białostockim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku z dnia 2 stycznia 1973, Nr 1, Poz. 1).