Leon Dzierdziejewski
major kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia |
26 stycznia 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
kwiecień 1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
RIK Postawy |
Stanowiska |
rejonowy inspektor koni |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Leon Dzierdziejewski (ur. 14 stycznia?/26 stycznia 1894 w Puziniewiczach, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 26 stycznia 1894 roku w Puziniewiczach, w ówczesnym powiecie nowogródzkim guberni mińskiej, w rodzinie Januarego Konstantego (Onufrego) i Marii z Celińskich. W 1914 roku ukończył Szkołę Handlową w Wilnie i rozpoczął studia w Instytucie Handlowym w Kijowie. Brał udział w strajkach szkolnych o wprowadzenie języka polskiego i nauki religii w języku polskim.
Od 1915 roku służył w armii rosyjskiej, gdzie ukończył szkołę oficerów kawalerii w Piotrogrodzie. Po upadku caratu w 1917 roku rozpoczął służbę w I Korpusie Polskim, po powrocie do kraju, w sierpniu 1918 roku, wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 2 pułku ułanów na stanowisko dowódcy plutonu. Z pułkiem tym walczył podczas wojny z bolszewikami jako dowódca plutonu i szwadronu kaemów. Za walki pod Ojrzeniem odznaczony Krzyżem Srebrnym Ordery Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku, przez pewien czas pełnił funkcję dowódcy szwadronu zapasowego. 6 lipca 1929 roku został przeniesiony do 8 pułku ułanów w Krakowie na stanowisko kwatermistrza[1]. 31 marca 1931 roku został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Postawach[2].
W latach 20. był członkiem Wojskowego Klubu Samochodowego i Motocyklowego[3]. W listopadzie 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Okrpusu Nr II, a z dniam 30 kwietnia 1934 przeniesiony w stan spoczynku[4][5].
W 1939 został aresztowany przez wkraczające radzieckie wojska okupacyjne. W 1940 ostał zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4591 (1921)[7][8]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal Zwycięstwa
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 192.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 108.
- ↑ Dział urzędowy. Spis członków Wojskowego Klubu Samochodowego i Motocyklowego w dniu 15 marca 1926 r.. „Automobilista Wojskowy”, s. 3, Nr 2 z 15 marca 1926. Wojskowy Klub Samochodowy i Motocyklowy.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932, s. 398.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 279.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3373 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 409.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Ogrody Wspomnień – Leon Dzierdziejewski [dostęp 2012-06-02].
- Kwatermistrzowie 8 Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego
- Majorowie kawalerii II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
- Oficerowie 2 Pułku Ułanów Grochowskich
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach w Charkowie
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1940