Leszek Chyła

Leszek Chyła

generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1947 Świekatowo
Przebieg służby
Lata służby	1966–2007
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	• OSWZ • 6 DPD, ASG, 9 DZ • 1pz, 2 pz, 1 DZ • WASG SZ ZSSR, WOW • Sztab Generalny WP • DWL, POW • Sztab Generalny WP
Stanowiska	• d-ca plutonu szturmowego • d-ca kompanii szturmowej • pomoc. szefa wyd. operac. DZ • szef sztabu–zastępca d-cy pz • szef sztabu–z-ca d-cy DZ • szef oddziału operac.–z-ca szefa Sztabu OW • z-ca szefa, szef Zespołu Szkolenia Operac. SG WP • szef Zarządu Operac. SG WP • szef Zarządu Operacyjno–Planist. i Zarządu Ogólnego SG WP w pionie Inspektoratu Szkolenia SG WP • z-ca d-cy, szef sztabu DWL • dowódca OW • szef Generalnego Zarządu Zasobów Osob. P1 Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
Późniejsza praca	prezes ZG ZPS do 2011
Odznaczenia

Leszek Chyła (ur. 11 grudnia 1947 w Świekatowie) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, były dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego.

Życiorys

Leszek Chyła syn Wiktora urodził się 11 grudnia 1947 w Świekatowie na południowym skraju Kociewia na Kujawach. Absolwent Technikum Kolejowego. We wrześniu 1966 rozpoczął studia w Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Był słuchaczem – podchorążym do sierpnia 1969. Promowany na podporucznika przez generała Floriana Siwickiego.

W październiku 1969 rozpoczął służbę zawodową jako dowódca plutonu, następnie dowodził kompanią szturmową z 6 Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie. W stopniu porucznika został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po ukończeniu których pełnił służbę w jednostkach liniowych Warszawskiego Okręgu Wojskowego, pomocnik szefa wydziału operacyjnego 9 Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie, szef sztabu – zastępca dowódcy 1 pułku zmechanizowanego w Wesołej z 1 Dywizji Zmechanizowanej oraz dowódca 2 pułku zmechanizowanego w Sierniewicach z 1DZ. W 1982 jako dowódca tego pułku będący w stopniu majora został wyróżniony przez ministra obrony narodowej za wyniki uzyskane w trakcie Inspekcji Sił Zbrojnych PRL. Dowodzony przez niego oddział zdobył tytuł przodującego pułku na szczeblu Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W tym samym roku objął funkcję szefa sztabu – zastępcy dowódcy 1 Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie.

W 1984 został skierowany na studia w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, po ukończeniu której powierzonu mu stanowisko szefa oddziału operacyjnego – zastępcy szefa Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a następnie zastępcy szefa i szefa Zespołu Szkolenia Operacyjnego w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego, gdzie był głównym autorem międzynarodowych ćwiczeń dowódczo-sztabowych „Tarcza 88” i „Lato 90”. W 1990 został wyznaczony na funkcję szefa Zarządu Operacyjnego SG WP. W latach 1990–1991 uczestniczył w pracach Międzyresortowej Komisji ds. reform w organizacji Obrony Narodowej w zespole nr 2 ds. restrukturyzacji sił zbrojnych. W okresie 1992–1997 pełnił służbę na stanowisku szefa Zarządu Operacyjno–Planistycznego i Zarządu Ogólnego Sztabu Generalnego WP w pionie Inspektoratu Szkolenia SG WP, gdzie był współautorem pierwszego międzynarodowego ćwiczenia w ramach „Partnerstwa dla Pokoju” pod kryptonimem „Most Współpracy”.

11 listopada 1993 został awansowany na stopień generała brygady. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsy. W 1997 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Wojsk Lądowych – szefa sztabu, a w marcu 2000 objął funkcję szefa sztabu Wojsk Lądowych. 15 sierpnia 2000 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego na stopień generała dywizji. Od 9 września 2000 do 11 grudnia 2003 dowodził Pomorskim Okręgiem Wojskowym w Bydgoszczy. W 2003 był głównym organizatorem konferencji Szefów Sztabów Dowództw NATO Regionu Bałtyku.

W roku 2004 objął stanowisko szefa Generalnego Zarządu Zasobów Osobowych P1 w Sztabie Generalnym WP na okres trzyletniej kadencji. 17 maja 2007 w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej został pożegnany przez szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego gen. Franciszka Gągora. W 2007 wybrany został prezesem Zarządu Głównego Związku Polskich Spadochroniarzy, którym był do 2011. Zaangażowany społecznie po przejściu w stan spoczynku.

Awanse

• podporucznik – 1969
• pułkownik – 1986
• generał brygady – 1993
• generał dywizji – 2000

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Odznaka pamiątkowa Pomorskiego Okręgu Wojskowego – 2000 (ex officio)
• Honorowa Statuetka „Gryfa” – 2002 (wręczona przez Dziennik Bałtycki)
• Medal Prezydenta Bydgoszczy „Za zasługi dla Bydgoszczy” – 2011

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
• Albert Kotowski, Sławomir Sadowski: Pomorski Okręg Wojskowy w latach 1919-2009. Bydgoszcz 2009: Centrum Europejskie im. Roberta Schumana Wyższej Szkoły Gospodarki, 2009. ISBN 978-83-60541-03-6.
• Bogusław Brodecki (red. merytoryczny): Związek Polskich Spadochroniarzy 20 lat 1989–2009. Zespół redakcyjny: Józef Bębenek, Marian Brytan, Leszek Chyła, Wiesław Iwański, Zdzisław Kica, Józef Kostecki, Stanisław Kulczyński, Czesław Marcinkowski, Ryszard Olszowy. Warszawa: Bellona S.A., 2009. ISBN 978-83-11-11613-9. (pol.).
• Marek Paszkowski: Przegląd Wojsk Lądowych nr 4. Warszawa: 2000, s. 123. ISSN 0478-6688.
• Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 1993, 2000.