Przejdź do zawartości

Ludwik Lewin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Lewin
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1944
Namangan (ZSRR)

Data i miejsce śmierci

8 maja 2022
Paryż

Zawód, zajęcie

dziennikarz i poeta

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Ludwik Lewin (ur. 12 sierpnia 1944 w Namanganie w Uzbeckiej SRR[1], zm. 8 maja 2022 w Paryżu[2]) – polski dziennikarz i poeta pochodzenia żydowskiego. Od 1967 roku mieszkał w Paryżu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Stanisława, inżyniera ceramika, zajmującego się także ekonometrią, i Sabiny z Zylberbergów, historyka pedagogii[potrzebny przypis].

Przyjechał w 1946 r. do Polski, gdy jego rodzice, którzy w 1939 znaleźli się pod okupacją sowiecką, powrócili do Warszawy[potrzebny przypis]. Ukończył XIV Liceum Ogólnokształcące im. Klementa Gottwalda w Warszawie[3], maturę zdał w 1961 r. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, a w latach 1965–1967 studiował reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi[1].

Od 1967 roku mieszkał we Francji[4], dokąd wyjechał po wojnie sześciodniowej, która dla PZPR stała się pretekstem do wszczęcia kampanii „antysyjonistycznej”.

Jako fotoreporter dla Agencji Keystone w sierpniu 1968 r. „witał” sowieckie wojska w Pradze (w czasie Operacji „Dunaj”). Jako wysłannik tygodnika „Life” w styczniu 1969 r. powrócił do Pragi po śmierci Jana Palacha[potrzebny przypis] – spóźniony na pogrzeb tego studenta, który podpalił się w proteście przeciw sowieckiej okupacji, odnalazł jego znajomych i zdjęcia bohatera. Przez wiele lat (1969–1985) pracował dla RFI (francuskie radio dla zagranicy)[4]. W latach 1978–1981 pracował dla francuskiego miesięcznika „Strategies”[4].

Z Esterą Korn był współreżyserem fabularnych filmów krótkometrażowych Personnalisez Votre Environnement (1971) i L’etape (1972) – produkcja Sofracima, Paryż[potrzebny przypis].

Współpracował z wychodzącymi za granicą wydawnictwami emigracyjnymi i solidarnościowymi, m.in. „KontaktemMirosława Chojeckiego[5]. W 1985 roku był kierownikiem produkcji filmu Jestem Żydem, bo tak mi się podoba (reż. Natasza Czarmińska, operator Jarosław Sypniewski, produkcja Video Kontakt). W latach 1986–1990 był dziennikarzem polskiej sekcji BBC, a potem, przez 15 lat jej paryskim korespondentem. Pracował także jako korespondent „Życia Warszawy” i „Gazety Wyborczej”. Był korespondentem wojennym w Izraelu podczas I wojny w Zatoce i w Jugosławii (w sierpniu 1991 i w grudniu 1992)[4].

Publikował swoje teksty w prasie francuskiej, między innymi w dziennikach „Le Monde” i „Le Progrès” oraz we francusko-żydowskim miesięczniku „Passages”[4].

W 2005 roku Telewizja Polonia przygotowała dokument o Ludwiku Lewinie pt. Moje światy (reż. Krzysztof Kownas). W 2010 r. zasiadał w jury VII Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy. W swoim dorobku ma liczne publikacje w prasie polskiej i francuskiej. Był współpracownikiem miesięcznika „Kuchnia” oraz autorem rubryki Wina Lewina w tygodniku „Do Rzeczy”. Współpracował także z wychodzącym w Paryżu miesięcznikiem „Vector Polonii”. Był wieloletnim paryskim korespondentem Polskiej Agencji Prasowej[6].

Pochowany 13 maja 2022 na cmentarzu w Pantin na północ od Paryża[7]. W 2024 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[8].

Ludwik Lewin swoje wiersze zamieszczał w periodykach krajowych, m.in. w „Czasie Kultury” oraz w piśmie pallotynów „Nasza Rodzina”[9]. Publikował je również w internetowym „Recogito”, pod red. ks. Marka Wittbrota. W 2004 r. został wydany jego tomik wierszy Ucieczka z Egiptu.

Książki

[edytuj | edytuj kod]
  • Kiedy rano jadę osiemnastką - Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2019; ISBN 978-83-231-4236-2
  • Syzyf i ska – powieść, wyd. Książka i Wiedza 2007
  • Ucieczka z Egiptu – wiersze, wyd. Książka i Wiedza 2004
  • Podróż po Stołach Francji – opowieści o francuskich regionach, ich kuchni i historii, wyd. Książka i Wiedza 2001(II wyd. 2003)
  • Paryż za dwa Ludwiki – współautor z Ludwikiem Stommą – przewodnik po Paryżu cieni i smaków, wyd. BGW 1995
  • Punkitudes – wraz z Jean-Dominique Brierre, edycja francuska, w języku francuskim, wyd. Albin Michel/Rock & Folk, Paryż 1978

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]