Marian Żybułtowski
major saperów | |
Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia 1889 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1936 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
zastępca dowódcy batalionu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Marian Żybułtowski[a] ps. „Wacław Swirski”[2] (ur. 23 stycznia 1889 w Częstochowie, zm. 20 sierpnia 1936 w Dęblinie) – major saperów inżynier Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 23 stycznia 1889 w Częstochowie, w rodzinie Marcelego (1851–1928) i Wiktorii ze Sroczyńskich (1850–1929)[3][2]. Był starszym bratem Jana Oktawiana (1891–1969).
Wykształcenie elementarne otrzymał w domu[4]. Do szkół średnich uczęszczał w Warszawie. W 1905 wziął udział w strajku szkolnym. W 1912 wyjechał do Wiednia, gdzie studiował na wydziale inżynierii. W 1914 został zmobilizowany do armii rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Kazaniu został mianowany chorążym. Po rewolucji lutowej działał czynnie w Związku Wojskowych Polaków w Odessie, a później został skierowany do II Korpusu Polskiego w Rosji. W bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918) dostał się do niemieckiej niewoli, z której zbiegł i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W Niżnym Nowogrodzie został aresztowany przez bolszewików i do połowy grudnia 1918 był więziony w Moskwie. Po ucieczce z więzienia i powrocie do kraju został przyjęty do Wojska Polskiego[5] .
16 października 1919 otrzymał przeniesienie z 4 pułku piechoty Legionów do batalionu mostowego[6][7]. 13 czerwca 1920 pod wsią Makalewicze w czasie odwrotu spod Kijowa został ciężko ranny[8]. Z niezaleczoną raną wrócił na front[5] .
W czerwcu 1921 służył w II batalionie saperów, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk saperów w Sandomierzu[9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 49. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10]. W 1923 był odkomenderowany na Politechnikę Lwowską celem ukończenia studiów[11]. Ukończył studia na wydziale komunikacji[5] i kontynuował służbę w macierzystym pułku[12]. W styczniu 1927 został przeniesiony z Szefostwa Saperów Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie do batalionu mostowego w Kazuniu na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu[13]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W grudniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów saperów z równoczesnym przydziałem do Instytutu Badań Inżynierii na stanowisko referenta[15][16]. Do 1 września 1928 był słuchaczem I Kursu doskonalenia oficerów sztabowych saperów przy Oficerskiej Szkole Inżynierii[17]. Z dniem 1 stycznia 1930 został przeniesiony z Instytutu Badań Inżynierii (przydzielony do Ministerstwa Robót Publicznych) do Komisji Fortyfikacyjnej na stanowisko kierownika robót[18]. W czerwcu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym przeniesieniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[19]. Z dniem 31 lipca 1931 został przeniesiony w stan spoczynku[20].
Po zwolnieniu ze służby został zatrudniony w Szefostwie Budownictwa Okręgu Korpusu Nr I[5] . Równocześnie był członkiem Podkomisji 2-go Korpusu w Komitecie Krzyża i Medalu Niepodległości[4]. 3 czerwca 1932 został wybrany na funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków[4]. Od 1 września tego roku pracował jako nauczyciel w Liceum i Szkole Handlowej im. Kaniowczyków i Żeligowczyków[4]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[1]. 20 sierpnia 1936 zmarł tragicznie w Dęblinie[5] .
Marian Żybułtowski był żonaty z Jadwigą Anną Kuczyńską z domu Powierza (1886–1976).
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3215[3][21]
- Krzyż Niepodległości – 17 września 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[22]
- Krzyż Walecznych[23][24]
- Złoty Krzyż Zasługi[24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[24]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[24]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[2]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką[25]
- Medal Zwycięstwa[23][24]
- łotewski Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej – 1929[26]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 852.
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2020-12-27].
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e Wspomnienia pośmiertne ↓.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 95 z 26 listopada 1919 roku, poz. 3735.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 5 z 16 stycznia 1920 roku, pkt 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 340, 977.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 231.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 880, 907.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 804, 830.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 12 stycznia 1927 roku, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku, s. 365.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583, 594.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 391.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 388.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 201.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 248.
- ↑ Kozłowski 1932 ↓, s. 48.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 583.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929, s. 365.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Żybułtowski Marian. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.39-3060 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-08].
- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Tadeusz Kozłowski: Zarys historii wojennej 4-go Pułku Saperów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1932, seria: Zarys historii wojennej formacji polskich 1918–1920.
- Wspomnienia pośmiertne. „Głos Kaniowczyków i Żeligowczyków”. 9, s. 8, sierpień 1936. Warszawa.
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Związku Wojskowych Polaków
- Ludzie urodzeni w Częstochowie
- Majorowie saperów II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych
- Odznaczeni Odznaką za Rany i Kontuzje
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 4 Pułku (batalionu) Saperów (II RP)
- Oficerowie II Korpusu Polskiego w Rosji
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Polacy odznaczeni Medalem 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Uczestnicy strajków szkolnych w Królestwie Kongresowym (1905–1908)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1889
- Zmarli w 1936