Mierzynek (województwo zachodniopomorskie)
Na mapach: 
54°05′58″N 15°53′47″E/54,099444 15,896389
54°05′58″N 15°53′47″E/54,099444 15,896389| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
30 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2022) |
36[2] |
| Strefa numeracyjna |
94 |
| Kod pocztowy |
78-230[3] |
| Tablice rejestracyjne |
ZBI |
| SIMC |
0307253 |
Położenie na mapie gminy Karlino  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego  | |
| 54°05′58″N 15°53′47″E/54,099444 15,896389[1]
| |
Mierzynek (niem. Neu Marrin) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Karlino. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 30 mieszkańców.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Wieś leży ok. 8 km na północny wschód od Karlina.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Do 1820 roku Mierzynek należał do klucza dóbr w Mierzynie, którego właścicielem był Joachim Friedrich Scheunemann. W 1822 roku podzielił on swój majątek między swoich synów. W Mierzynku wybudowano nową siedzibę. Od 1862 roku właścicielem majątku był Robert Ludwig Scheunemann i jego spadkobiercy w linii prostej. Majątek stanowił ich własność aż do II wojny światowej.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest:
- park dworski[4] z drugiej połowy XIX wieku, o pow. 4,3 ha, w tym 0,1 wód. Założono go zgodnie z założeniami stylu eklektycznego - regularny układ. W założeniu droga wjazdowa i aleja prowadząca do dworu były zadrzewione po obu stronach. Duża, otwarta płaszczyzna za dworem tworzyła wnętrze ogrodowe. W północnej części parku został założony sad (dzisiaj zarośnięty i zdziczały). Całość siedliska, wzdłuż jego granic, była obsadzona zadrzewieniami rzędowymi. Podział działek pomiędzy czterech właścicieli spowodował, że czytelny układ parku i charakter jego założenia, zatarły się.
inne zabytki:
- Dwór w Mierzynku zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku w stylu eklektycznym, składa się z trzech brył. Najstarszą część stanowi parterowy budynek z ryglówki z dziesięcioosiową fasadą zwróconą w kierunku wschodnim. Ten budynek posiada dwa wejścia w osiach bocznych. Nad czterema środkowymi osiami, w części dachowej znajduje się czteroosiowa wystawka kryta odrębnym dachem dwuspadowym. Wyraźnie jest widoczna konstrukcja ryglowa. Pola pomiędzy ryglami są tynkowane. Dach budynku naczółkowy, pokryty dachówką cementową układaną w romby. Do tego budynku dobudowano w 2. połowie XIX wieku dwukondygnacyjną, siedmioosiową bryłę pokrytą odrębnym, dwuspadowym dachem o kalenicy prostopadłej do kalenicy budynku starszego. Wejście do budynku znajduje się w osi centralnej parteru. Otwory okienne i drzwi ozdobione są regularnymi, półpełnymi łukami stanowiącymi ich zamknięcie. Trzecia część dworu pochodzi natomiast z 1. połowy XX wieku i została dobudowana do południowej, szczytowej elewacji, najstarszej części dworu. Ten budynek jest trójkondygnacyjny a swoją wielkością przytłacza stary dwór. Kryty jest dachem czterospadowym, wejście umieszczono w elewacji południowej. Budynek nie ma połączenia z wnętrzem wcześniejszego domu. Pow. użytkowa całości obiektu wynosi 820 m2. Od 1947 roku, budynek stanowi własność czterech gospodarzy[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 79996
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 787 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ NID: Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A). nid.pl, 2022-12-21. [dostęp 2023-05-05]. (pol.).
- ↑ Historia. „UMiG”. Karlino.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0
