Nikołaj Onoprijenko

Nikołaj Onoprijenko
Николай Оноприенко
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	19 grudnia 1911 ; Uił, obwód aktobski
Data i miejsce śmierci	12 listopada 1979 ; Orenburg
	Przebieg służby
Lata służby	1931–1954
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Nikołaj Nikołajewicz Onoprijenko, Mykoła Mykołajowycz Onoprijenko (ros. Николай Николаевич Оноприенко, ukr. Микола Миколайович Онопрієнко, ur. 6 grudnia^?/19 grudnia 1911 we wsi Uił w obwodzie aktobskim, zm. 12 listopada 1979 w Orenburgu) – radziecki wojskowy, pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej. W 1927 skończył szkołę, w sierpniu 1930 został brygadzistą w kołchozie w rodzinnej wsi, w listopadzie 1931 został powołany do Armii Czerwonej, w maju 1932 skończył szkołę pułkową w Termezie. Służył w Środkowoazjatyckim Okręgu Wojskowym, uczył się w szkole wojskowej im. Lenina w Taszkencie, był dowódcą plutonu, zastępcą dowódcy i dowódcą kompanii, w czerwcu 1939 ukończył kursy „Wystrieł”, po czym został dowódcą kompanii pułku w Kuszce. Od października 1939 do lutego 1941 był naczelnikiem szkoły pułkowej w Aszchabadzie, od 1941 należał do WKP(b), w sierpniu 1941 został p.o. pomocnika dowódcy pułku, który 24 sierpnia 1941 w składzie 53 Armii wkroczyła do Meszhedu w Iranie, jednak we wrześniu 1941 Onoprijenko został wyznaczony dowódcą samodzielnego batalionu piechoty 36 Brygady Piechoty w Samarkandzie. W październiku 1941 został wraz z brygadą skierowany na Front Zachodni, w składzie 16 Armii brał udział w bitwie pod Moskwą i w operacji klińsko-sołniecznogorskiej, 28 grudnia 1941 został ranny w nogę i odesłany do szpitala w Saratowie. Po wyleczeniu w lutym 1942 został dowódcą batalionu moździerzy 134 Brygady Piechoty, w której składzie od lipca 1942 walczył na Froncie Briańskim, jesienią 1942 mianowano go dowódcą pułku, w styczniu-lutym 1943 uczestniczył w operacji woronesko-kastorneńskiej, m.in. w wyzwoleniu Małoarchangielska.

Od kwietnia 1943 dowodził pułkiem w składzie 13 Armii Frontu Centralnego, brał udział w bitwie pod Kurskiem, operacji orłowskiej, czernihowsko-prypeckiej i homelsko-rzeczyckiej, w forsowaniu rzeki Snow i wyzwalaniu miasta Szczors, 7 listopada 1943 został ponownie ranny. W maju 1944 został zastępcą dowódcy 193 Dywizji Piechoty 1 Frontu Białoruskiego, a w czerwcu 1944 dowódcą 118 Gwardyjskiego Pułku Piechoty 37 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 65 Armii 1/2 Frontu Białoruskiego (od 19 sierpnia 1944 w stopniu pułkownika), uczestniczył w operacji białoruskiej, podczas której wyróżnił się podczas zajmowania Baranowicz, we wrześniu-październiku 1944 brał udział w walkach o uchwycenie przyczółka serockiego na Wiśle, później w operacji wschodniopruskiej. W lutym 1945 został zastępcą dowódcy 37 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 18 Korpusu Piechoty 65 Armii 2 Frontu Białoruskiego, uczestniczył w walkach o Gdańsk, później w nocy na 19 kwietnia 1945 w forsowaniu Odry. W lipcu 1945 został dowódcą 118 Gwardyjskiego Pułku Piechoty/88 Gwardyjskiego Pułku Zmechanizowanego, a w 1945 wojskowym komisarzem w komisariacie rejonowym w mieście Czkałow (obecnie Orenburg), we wrześniu 1954 został zwolniony do rezerwy.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (29 czerwca 1945)
Order Lenina (29 czerwca 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
Order Suworowa III klasy (28 kwietnia 1944)
Order Kutuzowa III klasy (16 lutego 1945)
Order Aleksandra Newskiego (6 października 1943)
Order Czerwonej Gwiazdy
Medal „Za Odwagę” (20 września 1942)
Medal „Za zasługi bojowe” (3 listopada 1944)
Medal „Za obronę Moskwy”
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”
Krzyż Walecznych (Polska Ludowa)
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (Polska Ludowa)
Wojskowy Medal Króla Jerzego IV (Wielka Brytania, 10 marca 1944)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]