Pałac Badenich w Warszawie
| ||
 Pałac Badenich (po lewej) przed 1939 | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo |  mazowieckie
| |
| Miejscowość | Warszawa | |
| Adres | pl. Krasińskich 3 | |
| Styl architektoniczny | klasycystyczny | |
| Architekt | Andrzej Gołoński | |
| Inwestor | Ignacy Badeni | |
| Rozpoczęcie budowy | 1837 | |
| Ukończenie budowy | 1838 | |
| Zniszczono | 1944 | |
| Odbudowano | nie odbudowano | |
| Pierwszy właściciel | rodzina Badenich | |
| Kolejni właściciele | II poł. XIX Muzeum Przemysłu i Rolnictwa, 1920–1939 Sąd Apelacyjny | |
Położenie na mapie Warszawy   Pałac Badenich w Warszawie Sąd Apelacyjny w Warszawie | ||
Położenie na mapie Polski  Pałac Badenich w Warszawie Sąd Apelacyjny w Warszawie | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Pałac Badenich w Warszawie Sąd Apelacyjny w Warszawie | ||
 52°14′55,921″N 21°00′18,270″E/52,248867 21,005075
| ||
Pałac Badenich – nieistniejący warszawski pałac, wzniesiony w latach 1837–1838 dla hrabiego Ignacego Badeniego.
Pałac do 1944 znajdował się na Muranowie przy placu Krasińskich 3, hip 549A, pomiędzy ulicą Długą a pałacem Krasińskich. Dziś w jego miejscu znajduje się pusty plac częściowo porośnięty drzewami.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pałac wzniesiony został w latach 1837–1838 w stylu klasycystycznym według projektu architekta rządowego Andrzeja Gołońskiego dla radcy stanu hrabiego Ignacego Badeniego. W miejscu pałacu znajdował się poprzednio drewniany odwach, a gmach wchłonął południową część budynku dawnej komory celnej i zamknął jej dziedziniec. W pałacu oprócz pomieszczeń zajmowanych przez hrabiego znajdowały się mieszkania do wynajęcia.
W drugiej połowie XIX wieku ulokowało się tam Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. W latach międzywojennych mieścił się tam Sąd Apelacyjny. Budynek dotrwał do powstania warszawskiego, kiedy to uległ zniszczeniu. 2 września 1944 gruzy trafionego bombami budynku zasypały właz do kanału, którym przed kapitulacją Starego Miasta do Śródmieścia i na Żoliborz ewakuowało się kilka tysięcy osób[1].
W czasie wojny budynek został zniszczony w ok. 60%[2]. Część murów pałacu stała do końca lat 50. XX wieku, kiedy podjęto decyzję o ich zburzeniu[3]. Dziś w jego miejscu przed biblioteką Instytutu Sztuki PAN znajduje się plac częściowo porośnięty drzewami.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Klasycystyczny budynek o 21-osiowej elewacji frontowej od strony placu. Boniowana elewacja frontowa posiadała portyk joński, ozdobiony akroterionami na przyczółkach portyku oraz wieńcami zdobiącymi belkowanie. Znakiem charakterystycznym tego pałacu było jego wkomponowanie w architekturę placu, bowiem ustawiony pod kątem odsłaniał widok na Pałac Rzeczypospolitej. Autorem projektu placu był Henryk Marconi, a budowa pałacu zbiegła się z przebudową kościoła pijarów przy ul. Długiej na cerkiew. W tympanonie podpartym przez sześć kolumn jońskich znajdowała się płaskorzeźba przedstawiająca Psyche autorstwa rzeźbiarza Pawła Malińskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 766. ISBN 978-83-240-1057-8.
- ↑ Karol Małcużyński, Wacław Wojnacki: Zwiedzamy nową Warszawę. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1950, s. 76.
- ↑ Jerzy Stanisław Majewski: Plac Krasińskich 3. Gazeta Wyborcza, 2005-09-29. [dostęp 2020-01-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Stanisław Majewski: Warszawa nieodbudowana: Królestwo Polskie w latach 1815-1840. Warszawa: Veda Agencja Wydawnicza, 2009, s. 348-353. ISBN 978-83-61932-00-0.