Park Narodowy Tayrona

Park Narodowy Tayrona

Parque nacional natural Tayrona

park narodowy
Państwo	Kolumbia
Położenie	departament Magdalena
Data utworzenia	31 sierpnia 1964
Powierzchnia	193,09 km²
Ochrona	kategoria IUCN – II (park narodowy)
Położenie na mapie Kolumbii Park Narodowy Tayrona
11°17′00″N 74°11′00″W
Strona internetowa

Park Narodowy Tayrona (hiszp. Parque nacional natural Tayrona) – park narodowy w Kolumbii położony w departamencie Magdalena. Został utworzony 31 sierpnia 1964 roku i należy do najstarszych parków narodowych w Kolumbii. Zajmuje obszar 193,09 km² (w tym 67,10 km² wód morskich). Od 1979 roku wraz z położonym na południowy wschód od niego Parkiem Narodowym Sierra Nevada de Santa Marta tworzy rezerwat biosfery UNESCO o nazwie „Sierra Nevada de Santa Marta”. W 2008 roku został zakwalifikowany przez BirdLife International jako ostoja ptaków IBA. Od 2012 roku wraz z Parkiem Narodowym Sierra Nevada de Santa Marta znajduje się na liście informacyjnej światowego dziedzictwa UNESCO.

Zagrożona wyginięciem Cebus malitiosus

Stanowisko archeologiczne Chairama

Opis

Park obejmuje fragment wybrzeża Morza Karaibskiego oraz okoliczne wody morskie, u podnóża masywu górskiego Sierra Nevada de Santa Marta, na wysokościach od 0 do 900 m n.p.m. Dużą część parku pokrywa wilgotny las równikowy, tropikalny las suchy i las mglisty. Występują też namorzyny i rafy koralowe. We wschodniej części parku znajduje się stanowisko archeologiczne Chairama. Są tu, odkryte w 1954 roku, ruiny miasta założonego przez lud Taironi.

Park powstał w porozumieniu z rdzennymi mieszkańcami masywu Sierra Nevada de Santa Marta (ludy Kogi, Wiwa, Arhuaco i Kankuamo), dla których jest to terytorium przodków i istnieją tutaj święte miejsca. Zgodnie z tym porozumieniem kilka razy w roku park jest zamknięty dla zwiedzających, bo potrzebne jest „duchowe oczyszczenie” jego terenu, aby ludzie, fauna i flora mogły nadal istnieć.

Średnia roczna temperatura w parku wynosi od +22 do +29 °C, a średnie roczne opady od 800 do 2000 mm.

Flora

W tropikalnych lasach suchych rośnie narażony na wyginięcie (VU) Cereus fricii, a także m.in.: łoskotnica pękająca, jadłoszyn baziowaty, Acacia tortuosa, Haematoxylum brasiletto, brezylka garbarska, Pereskia guamacho, Opuntia wentiana, Bursera simaruba i Lecythis minor.

W wilgotnych lasach równikowych dominują Sheelea magdalenica, Sabal mauritiiformis, łyczkowiec dłoniasty, Anacardium excelsum, brosimum darzymlecznia, Cavanillesia platanifolia, Brownea ariza, a także duża liczba epifitów.

W lasach mglistych rośnie m.in.: Cecropia peltata, Senna occidentalis, Heliocarpus americanus i smaczliwka wdzięczna.

Fauna

Nie licząc czterdziestu gatunków nietoperzy odnotowano w parku 59 gatunków ssaków. Są to zagrożona wyginięciem (EN) Cebus malitiosus, narażone na wyginięcie (VU) ponocnica lemurowata i mrówkojad wielki, a także m.in.: wyjec rudy, leniwiec pstry, pancernik dziewięciopaskowy, skunksowiec pasiasty, mazama ruda, hirara amerykańska, jaguar amerykański, jaguarundi amerykański, ocelot nadrzewny i ocelot wielki. Występuje tu także pięć gatunków ssaków morskich.

W parku zarejestrowano 396 gatunków ptaków. Są to krytycznie zagrożony wyginięciem (CR) czubacz niebieskodzioby, narażona na wyginięcie (VU) ara zielona, a także m.in.: złocik miedziany, lasówka złotoskrzydła, lasówka niebieska, chronka czarnogłowa, kusacz czarnogłowy, kondor królewski, myszołowczyk, karakara jasnogłowa, dzięciolnik kasztanowaty i pręgówek cienkodzioby.

Gady tu występujące to krytycznie zagrożony wyginięciem (CR) żółw szylkretowy, zagrożony wyginięciem (EN) żółw jadalny, narażone na wyginięcie (VU) karetta, żółw skórzasty i krokodyl amerykański, a także m.in.: boa dusiciel, legwan zielony, Bothrops asper i Lepidoblepharis sanctaemartae.