Pałac Badenich w Warszawie
 Pałac Badenich (po lewej) przed 1939 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Inwestor | |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
| Zniszczono | |
| Odbudowano |
nie odbudowano |
| Pierwszy właściciel |
rodzina Badenich |
| Kolejni właściciele |
II poł. XIX Muzeum Przemysłu i Rolnictwa, 1920–1939 Sąd Apelacyjny |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′55,921″N 21°00′18,270″E/52,248867 21,005075
| |
Pałac Badenich – pałac, wzniesiony w latach 1837–1838 dla hrabiego Ignacego Badeniego, który znajdował się w Warszawie przy placu Krasińskich 3, hip 549A, pomiędzy ulicą Długą a pałacem Krasińskich. W latach międzywojennych siedziba Sądu Apelacyjnego.
Budynek uszkodzony podczas II wojny światowej, jego ruiny rozebrano pod koniec lat 50. XX wieku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pałac wzniesiony został w latach 1837–1838 w stylu klasycystycznym według projektu architekta rządowego Andrzeja Gołońskiego dla radcy stanu hrabiego Ignacego Badeniego. W miejscu pałacu znajdował się poprzednio drewniany odwach, a gmach wchłonął południową część budynku dawnej komory celnej i zamknął jej dziedziniec. W pałacu oprócz pomieszczeń zajmowanych przez hrabiego znajdowały się mieszkania do wynajęcia.
W drugiej połowie XIX wieku ulokowało się tam Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. W latach międzywojennych mieścił się tam Sąd Apelacyjny. Budynek dotrwał do powstania warszawskiego, kiedy to uległ zniszczeniu. 2 września 1944 gruzy trafionego bombami budynku zasypały właz do kanału, którym przed kapitulacją Starego Miasta do Śródmieścia i na Żoliborz ewakuowało się kilka tysięcy osób[1].
W czasie wojny budynek został zniszczony w ok. 60%[2]. Część murów pałacu stała do końca lat 50. XX wieku, kiedy podjęto decyzję o ich zburzeniu[3]. W jego miejscu, przed biblioteką Instytutu Sztuki PAN, pozostał plac częściowo porośnięty drzewami.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Klasycystyczny budynek o 21-osiowej elewacji frontowej od strony placu. Boniowana elewacja frontowa posiadała portyk joński, ozdobiony akroterionami na przyczółkach portyku oraz wieńcami zdobiącymi belkowanie. Znakiem charakterystycznym tego pałacu było jego wkomponowanie w architekturę placu, bowiem ustawiony pod kątem odsłaniał widok na Pałac Rzeczypospolitej. Autorem projektu placu był Henryk Marconi, a budowa pałacu zbiegła się z przebudową kościoła pijarów przy ul. Długiej na cerkiew. W tympanonie podpartym przez sześć kolumn jońskich znajdowała się płaskorzeźba przedstawiająca Psyche autorstwa rzeźbiarza Pawła Malińskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 766. ISBN 978-83-240-1057-8.
- ↑ Karol Małcużyński, Wacław Wojnacki: Zwiedzamy nową Warszawę. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1950, s. 76.
- ↑ Jerzy Stanisław Majewski: Plac Krasińskich 3. Gazeta Wyborcza, 2005-09-29. [dostęp 2020-01-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Stanisław Majewski: Warszawa nieodbudowana: Królestwo Polskie w latach 1815-1840. Warszawa: Veda Agencja Wydawnicza, 2009, s. 348-353. ISBN 978-83-61932-00-0.