Piotr Kunda
Piotr Kunda jako kapitan 21 pp | |
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
03 września 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
22 września 1939 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1939 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
14 pułk piechoty |
Stanowiska |
dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa
|
Odznaczenia | |
|
Piotr Kunda (ur. 3 września 1897 w Słonimcach, zm. 22 września 1939 w Łomiankach) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodzony w miejscowości Słonimce (powiat prużański) jako syn Leona. W Gorkach koło wsi Mohylowce ukończył sześcioklasową szkołę agronomiczną. 30 października 1914 r. wstąpił do armii rosyjskiej[1] i po ukończeniu szkoły wojskowej w Moskwie został mianowany w dniu 14 listopada 1915 r. na stopień chorążego. W toku służby awansował kolejno do stopni: podporucznika (31 lipca 1916 r.), porucznika (3 listopada 1916 r.) i sztabskapitana (28 lipca 1917 r.). Do 1 kwietnia 1918 r. służył jako oficer w armii carskiej, a po wybuchu rewolucji w Rosji - do końcowych miesięcy 1920 roku pełnił służbę w formacjach antybolszewickich[2].
W dniu 6 grudnia 1920 r. wstąpił ochotniczo (w stopniu porucznika) do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 14 pułku piechoty. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza[a] został, jako żołnierz byłej armii rosyjskiej i byłych oddziałów białoruskich, przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika piechoty, z zaliczeniem do rezerwy armii i równoczesnym powołaniem do służby czynnej[1]. Na dzień 1 czerwca 1921 r. pełnił, nadal w randze porucznika, służbę w 14 pułku piechoty z Włocławka[3]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w tymże stopniu, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 1701. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Pozostawał wówczas wciąż oficerem 14 pułku piechoty[4]. W roku 1922 ukończył 5-miesięczny Kurs Doszkolenia w warszawskiej Szkole Podchorążych Piechoty[2].
Piotr Kunda został następnie przeniesiony do 45 pułku piechoty z Równego[5][6], służąc w którym zajmował w 1923 roku – 1521. lokatę[7], a w roku 1924 – 660. lokatę wśród poruczników korpusu piechoty[8]. Z dniem 15 września 1925 r. został przeniesiony służbowo na VI-ty 3-miesięczny kurs normalny do Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu[9]. Rozporządzeniem opublikowanym w dniu 23 grudnia 1926 r. Minister Spraw Wojskowych przeniósł, w korpusie oficerów piechoty, por. Piotra Kundę z 45 pp do 21 pułku piechoty z Warszawy[10], na stanowisko oficera materiałowego. Pozostając oficerem 21 pułku piechoty został w dniu 19 marca 1928 r. awansowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego na stopień kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 50. lokatą wśród oficerów piechoty[11][12]. W roku 1928 ukończył w Warszawie dwutygodniowy kurs psychotechniczny, a od 22 czerwca 1929 r. objął stanowisko kwatermistrza warszawskiego pułku[2]. W roku 1930 zajmował 1556. lokatę wśród wszystkich kapitanów korpusu piechoty, a jednocześnie 44. lokatę w swoim starszeństwie[13]. Jako oficer 21 pułku piechoty[14] zajmował w roku 1932 już 39. lokatę wśród kapitanów piechoty ze swego starszeństwa[15].
W toku swej służby w 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych i 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” kapitan Kunda, jako długoletni dowódca Szkoły Podoficerskiej, położył wybitne zasługi na polu szkolnictwa wojskowego. Przyczynił się również do rozwoju piśmiennictwa wojskowego poprzez opracowanie książek „Podręcznik drużynowego” i „Uczeń w obozie P.W.”. Jego zdolności organizacyjne i pracowitość wykazane na stanowisku kwatermistrza 21 pp przyczyniły się do podniesienia gospodarki tegoż pułku na wyższy poziom[2].
Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych ogłoszonym w dniu 11 kwietnia 1933 r. przeniesiono kpt. Kundę z 21 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza[16].
Służba w Korpusie Ochrony Pogranicza[b]
[edytuj | edytuj kod]Kapitan Piotr Kunda został skierowany do batalionu KOP „Wołożyn” i przydzielony, rozkazem Nr 19 Dowództwa KOP z dnia 27 kwietnia 1933 r., na stanowisko dowódcy 2 kompanii (zatwierdzony na tym stanowisku został rozkazem dziennym Batalionu Wołożyn Nr 127 z dnia 6 czerwca 1933 r.). Z dniem 3 sierpnia 1933 roku rozpoczął szkolenie w rembertowskim Centrum Wyszkolenia Piechoty na trzyipółmiesięcznym XXII kursie unifikacyjno-doskonalącym dla kapitanów. W trakcie pobytu na kursie, w dniu 21 września 1933 r., wyznaczony został na stanowisko dowódcy kompanii szkolno-strzeleckiej[c] batalionu KOP „Wołożyn”[d], którą to funkcję objął w dniu 25 listopada 1933 r. (już po ukończeniu kursu). W okresie od dnia 25 kwietnia 1934 r. do dnia 16 czerwca 1934 r. przebywał na II sześciotygodniowym kursie taktyczno-strzeleckim w Rembertowie[e]. Kpt. Kunda został w marcu 1934 r. członkiem komisji powołanej do przeprowadzenia dochodzenia administracyjnego w sprawie uszkodzonego uzbrojenia. Ponadto w dniu 21 marca 1934 r. został wyznaczony na prezesa Rady Nadzorczej Spółdzielni batalionu „Wołożyn”[f]. Rozkazem dowódcy pułku KOP „Wołożyn” został z dniem 24 listopada 1934 r. przesunięty do dowództwa tegoż pułku, na stanowisko referenta do spraw wyszkolenia[g]. Stanowisko referenta do spraw wyszkolenia pułku objął ostatecznie w dniu 3 grudnia 1934 roku[h]. W dniu 25 listopada 1935 r. został wyróżniony odznaką pamiątkowa Korpusu Ochrony Pogranicza „Za Służbę Graniczną”. Rozkazem dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza z dnia 9 czerwca 1936 r.[i] został przeniesiony do Centralnej Szkoły Podoficerskiej KOP w Osowcu, w której wyznaczono go dowódcą kompanii szkolnej strzeleckiej. W Centralnej Szkole Podoficerskiej KOP stawił się ostatecznie w dniu 25 lipca 1936 r. i objął wyznaczone stanowisko[j]. Podczas nieobecności komendanta CSP KOP, ppłk. Józefa Kalandyka, często zastępował go w obowiązkach (po raz pierwszy już w dniu 31 lipca 1936 roku). W dniu 30 lipca 1936 r. został wyznaczony przez dowódcę CSP KOP członkiem komisji odbiorczej filmu wyszkoleniowego pt. „Patrol”[k]. Awansowany do stopnia majora został ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 r. i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. Od 18 marca 1937 r. został pełniącym obowiązki Komendanta CSP KOP, a od dnia 19 marca tegoż roku zajmował jednocześnie stanowisko Komendanta Garnizonu Osowiec[l]. Rozkazem dowódcy KOP z dnia 19 kwietnia 1937 r. został mianowany Zastępcą Komendanta Centralnej Szkoły Podoficerskiej KOP. Z dniem 27 lipca 1937 r. komendant CSP KOP przesunął go na to stanowisko[m]. Podczas służby w KOP-ie zajmował na dzień 1 lipca 1933 r. – 1195. lokatę łączną na liście starszeństwa kapitanów piechoty (była to 37. lokata w starszeństwie)[18], a w dniu 5 czerwca 1935 r. – 988. lokatę wśród wszystkich kapitanów korpusu piechoty (była to jednocześnie 31. lokata w starszeństwie)[19]. W październiku 1937 roku ogłoszono jego przeniesienie z Korpusu Ochrony Pogranicza[n] na stanowisko dowódcy I batalionu w 14 pułku piechoty z Włocławka. Z dniem 20 listopada 1937 roku, po powrocie z urlopu wypoczynkowego, mjr Kunda odszedł z Centralnej Szkoły Podoficerskiej KOP do swego nowego miejsca przydziału[o].
Służba w 14 pułku piechoty
[edytuj | edytuj kod]W dniu 22 listopada 1937 roku major Piotr Kunda objął stanowisko dowódcy I batalionu 14 pp i zajmował je do dnia swej bohaterskiej śmierci pod Łomiankami[20][21]. W okresie swej służby we włocławskim pułku ukończył kurs dowódców batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[22] . Na dzień 23 marca 1939 r. nadal zajmował 64. lokatę wśród majorów piechoty ze swego starszeństwa[23]. W dniu 10 lipca 1939 r. jego batalion (wzmocniony działonem artylerii piechoty i plutonem pionierów) wymaszerował na dywizyjny poligon do miejscowości Józefat. Zwiększające się zagrożenie ze strony Niemiec spowodowało, że 10 sierpnia batalion wyruszył w okolice Jabłonowa (rejon Zbiczna), gdzie przystąpił do budowy umocnień polowych i zasieków, które zostały nazwane „odcinkiem Jabłonowo”. 20 sierpnia batalion przesunięto w rejon Świecia nad Osą i rozpoczęto wykonywanie prac fortyfikacyjnych. Tutaj nadzór nad umacnianiem odcinka objął ppłk dypl. Włodzimierz Brayczewski – nowo mianowany dowódca 14 pułku piechoty[24]. W dniu 25 sierpnia transportem kolejowym wysłano uzupełnienie dla I batalionu (w tym I pluton kompanii ppanc). Oddział mjr. Kundy wszedł w skład Oddziału Wydzielonego „Jabłonowo” ppłk. Jana Szewczyka (d-cy 208 pprez.), a stanowisko dowodzenia batalionu rozwinęło się w folwarku Świecie[25]. Na dzień poprzedzający rozpoczęcie działań wojennych, stanowisko dowodzenia majora Kundy znajdowało się na wzgórzu 104[26].
Wojna obronna 1939 roku
[edytuj | edytuj kod]Wczesnym rankiem 1 września 1939 roku (o godzinie 5:20) jego batalion, jako pierwszy z pododdziałów 14 pułku piechoty, wszedł w styczność ogniową z nieprzyjacielem[27][28]. Na czele I batalionu 14 pułku piechoty mjr Kunda wziął udział w kampanii wrześniowej. Dowodził batalionem podczas walk nad rzeką Osą i jeziorem Mełno, podczas odwrotu za Wisłę i w bitwie nad Bzurą[29]. 11 września 1939 r. dowodzony przez niego pododdział brał udział w zdobyciu dworu Walewice[30], następnie walczył pod Głownem. 18 września z pozostałościami 14 pułku piechoty uczestniczył, pod dowództwem mjr. Łobzy, w nieudanym natarciu na przeprawę Biała Góra[31], po którym żołnierze pułku rozproszyli się. W końcowym okresie bitwy nad Bzurą objął w Puszczy Kampinoskiej dowództwo nad zebranymi oddziałami (grupa piechoty z 14 pp, kilkudziesięciu kawalerzystów z 8 psk oraz I dywizjon 16 pal). 20 września podporządkował swój oddział napotkanemu gen. bryg. Mikołajowi Bołtuciowi, z którym dotarł do Modlina. Następnie gen. Bołtuć ruszył do Palmir bronić składnicy uzbrojenia i zabrał ze sobą oddział mjr. Kundy, który uważał za najbardziej wartościowy pośród maszerującego z nim wojska[p]. Po dotarciu do Palmir generał wyprowadził z nich około 2 tysięcy żołnierzy i skierował się z tym wojskiem na Warszawę, lecz już pod Łomiankami zgrupowanie to zostało zaskoczone przez Niemców. 22 września 1939 r. pod miejscowością Łomianki mjr Piotr Kunda wziął udział w swej ostatniej walce. Natarciem dowodził osobiście gen. Bołtuć, lecz mimo bohaterskiej postawy Polaków ich oddziały zostały rozbite (w bitwie tej Niemcy posiadali przygniatającą przewagę ognia artylerii i karabinów maszynowych). Podczas tego krwawego starcia poległ, prowadząc swych żołnierzy do ataku, mjr Kunda – dowódca ostatniego walczącego oddziału 14 pp[q]. Wraz z nim zginęli: generał Bołtuć, pułkownik Tadeusz Parafiński, major Józef Juniewicz, mjr Leszek Lubicz-Nycz oraz wielu innych oficerów i żołnierzy[r]. Bitwa ta była jednocześnie kresem istnienia 14 pułku piechoty[34].
Za swą postawę podczas kampanii wrześniowej został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari przez władze Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (Dz.Pers. NW PSZ nr 3 z 25 VII 1947 roku)[35]. W dniu 1 lipca 1945 r. Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych, gen. dyw. Tadeusz Bór-Komorowski, zatwierdził pośmiertny awans mjr. Kundy do stopnia podpułkownika służby stałej piechoty[s] z dniem 1 stycznia 1946 roku[36][37].
Piotr Kunda spoczął w kwaterze wojennej cmentarza w Kiełpinie.
Rodzina
[edytuj | edytuj kod]Żoną majora Piotra Kundy była Natalia Jadwiga z Kowalskich, z którą rozwiódł się w 1936 roku (rozwód nastąpił na podstawie orzeczenia Konsystorza Wileńskiego Ewangelicko-Reformowanego z dnia 26 czerwca 1936 roku). Mieli córkę Danutę.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 11900 (pośmiertnie, 25 lipca 1947, za wojnę obronną 1939)[35]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[38]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (nadany 3 grudnia 1928 r. rozkazem dowództwa 8 Dywizji Piechoty)
- Odznaka pamiątkowa KOP „Za Służbę Graniczną”
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Był to dekret marszałka Józefa Piłsudskiego o sygnaturze L. 3470.
- ↑ Opracowano na podstawie ewidencji batalionu KOP „Wołożyn” przechowywanej w Archiwum Straży Granicznej z siedzibą w Szczecinie.
- ↑ W rozkazach dziennych batalionu KOP „Wołożyn” kompania ta nazywana była również kompanią szkolną.
- ↑ Była to dotychczasowa 2 kompania batalionu KOP „Wołożyn” po przemianowaniu, które nastąpiło na podstawie rozkazu Dowódcy KOP z dnia 17 sierpnia 1933 roku. W związku z powyższym kompania nosząca dotąd nr 3 stała się 2 kompanią. Do czasu powrotu kpt. Kundy z kursu, pełniącym obowiązki dowódcy kompanii szkolno-strzeleckiej został por. Marian Zywert.
- ↑ Na kurs ten został przydzielony rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych Biura Personalnego Nr 3110-Og.105 z dnia 11 kwietnia 1934 roku.
- ↑ Jego poprzednikiem na stanowisku prezesa spółdzielni był kpt. Julian Radoniewicz.
- ↑ Przesunięcie to nastąpiło na podstawie rozkazu dziennego pułku KOP „Wołożyn” Nr 33/34 pkt 2.
- ↑ Zmiana terminu objęcia tego stanowiska została ogłoszona rozkazem dziennym pułku KOP „Wołożyn” Nr 34/34 pkt 5.
- ↑ Rozkaz L.dz. 2408/tjn.Pers./I./36.
- ↑ Termin meldowania się kpt. Piotra Kundy w CSP KOP został przedłużony rozkazem dowódcy KOP L.dz. 2046/pf./Pers.I./36 z dnia 23 czerwca 1936 r. Do tego czasu obowiązki dowódcy kompanii szkolnej strzeleckiej w CSP KOP pełnił por. Stanisław Podhalicz. O definitywnym objęciu dowództwa kompanii kpt. Kunda zameldował przy raporcie w dniu 30 lipca 1936 r.
- ↑ Przewodniczącym tej komisji został ppłk. Józef Kalandyk, a drugim jej członkiem por. Dyonizy Puliński, który we wrześniu 1939 r. walczył (już w stopniu kapitana) razem z mjr. Piotrem Kundą w szeregach 14 pułku piechoty.
- ↑ Związane to było z pobytem Komendanta Szkoły – ppłk. Józefa Kalandyka – na kursie dowódców pułków w Rembertowie i jednoczesnym przebywaniem w szpitalu mjr. Stefana Musiałka-Łowickiego (będącego zastępcą komendanta).
- ↑ Nastąpiło to na podstawie rozkazu dziennego nr 163 komendanta CSP KOP z dnia 26 lipca 1937 r. Do tej pory mjr Kunda pełnił w zastępstwie obowiązki Komendanta Szkoły.
- ↑ Przeniesienie nastąpiło na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych Biura Personalnego z dnia 4 października 1937 r. (L.dz. 1922/tj.II – 3).
- ↑ Rozkazy dzienne CSP KOP nr 243 z 5 listopada 1937 r. i nr 255 z 20 listopada 1937 r.
- ↑ Według relacji mjr. Aleksandra Emmerlinga, dowódcy łączności GO „Wschód”, spotkanie z batalionem mjr. Kundy nastąpiło już po wyjściu grupy gen. Bołtucia z Modlina[32].
- ↑ Oddział pozostałości 14 pp pod dowództwem mjr. Ludwika Wlazełko, wchodzący w skład Armii „Warszawa”, brał udział w obronie stolicy aż do jej kapitulacji.
- ↑ Według relacji mjr. Aleksandra Emmerlinga 20 września wieczorem w Kazuniu Polskim zebrały się resztki 4 Dywizji Piechoty, w sile niecałego batalionu pod dowództwem mjr Kundy. Tego dnia wieczorem gen. Bołtuć (nocujący w Kazuniu) postanowił przebijać się do Warszawy. Wymarsz grupy generała Bołtucia (powrócił do twierdzy Modlin nad ranem) z Modlina rozpoczął się następnego dnia około godziny 19:00. Spotkanie z batalionem mjr. Kundy nastąpiło o godzinie 21:00, na szosie Modlin–Łomianki. Godzinę przed północą generał udał się do Palmir celem rozmówienia się z płk. Skokowskim. W tym czasie batalion 4 DP oczekiwał na jego powrót. Dalszy marsz podjęto 22 września o godzinie drugiej nad ranem. Około godziny 6:30 rozpoczęła się bitwa z Niemcami, którzy posiadali olbrzymią przewagę ognia karabinów maszynowych i artylerii. Major Piotr Kunda poległ próbując poderwać osobistym przykładem batalion do natarcia. Po półtorej godzinie bitwa, która pochłonęła po polskiej stronie wielką liczbę zabitych i rannych, wygasła.[33]
- ↑ Dyplomy z ogłoszonymi awansami zdeponowano początkowo w archiwum Sztabu Naczelnego Wodza.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 I 1922, s. 23.
- ↑ a b c d WBH, sygn. KZ 15-12 i KZ 28-189.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 62, 724.
- ↑ a b Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 101.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 257.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 237.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 436.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 379.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 112 z 25 X 1925, s. 604.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 54 z 23 XII 1926, s. 446.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 III 1928, s. 51.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 37, 223.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 110.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 551.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 64.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 IV 1933, s. 95.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 380.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 63.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 61, 183, 184, 194.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 297, 299.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 564.
- ↑ Bohaterowie 1939 ↓.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 29.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 165.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 172.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 178.
- ↑ Sławiński 2005 ↓, s. 22.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 180.
- ↑ Kraiński i Pekról 1992 ↓, s. 21-34.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 207.
- ↑ IPiM im. gen. Sikorskiego ↓, s. 26.
- ↑ Wesołowski 2015 ↓, s. 95.
- ↑ IPiM im. gen. W. Sikorskiego ↓, s. 32-33.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 228-229.
- ↑ a b Ciesielski 2008 ↓, s. 325.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 308.
- ↑ Rzeczpospolita Podchorążacka Nr 14 z listopada 1977 (biuletyn Koła Szkoły Podchorążych Piechoty w Londynie), s. 39.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia i administracji wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Igor Kraiński, Jacek Pekról: 14 Pułk Piechoty. Wydawnictwo „Egros”, 1992. ISBN 83-85253-13-0.
- Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Wydawnictwo Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
- Tadeusz Sławiński: W żołnierskiej służbie. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2005. ISBN 83-60150-03-6.
- Zbiory Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. GO „Wschód” – sztab GO, DOK VIII sygn. archiwalna B.I.30/A. [dostęp 2022-02-26].
- Zbiory Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. 14 pułk piechoty sygn. archiwalna B.I.31/C. [dostęp 2022-02-26].
- portal Bohaterowie1939.pl karta poległego – mjr Piotr Kunda. [dostęp 2017-01-17].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2017-03-18].
- Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2017-01-22].
- Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2017-01-22].
- Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2017-01-22].
- Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2017-01-22].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 9, wrzesień 1930 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2017-03-03].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 1 lipca 1933 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933. [dostęp 2017-01-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2017-01-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2017-02-09].
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2019-12-14].
- Andrzej Wesołowski: Łomianki 1939. Wielki leksykon uzbrojenia. Wydanie specjalne. T. 3. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2015. ISBN 978-83-7945-155-5.
- Ludzie związani z Włocławkiem
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Oficerowie piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza
- Pochowani na cmentarzu w Kiełpinie (gmina Łomianki)
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Kwatermistrzowie 21 Pułku Piechoty (II RP)
- Polegli w kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy bitwy pod Łomiankami (1939)
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Urodzeni w 1897
- Zmarli w 1939
- Dowódcy batalionów 14 Pułku Piechoty Ziemi Kujawskiej