Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem Hieroglify. (dyskusja)
Nie opisano powodu propozycji integracji.
Ten artykuł należy dopracować: znaki dwuzgłoskowe, znaki trójzgłoskowe. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Pismo starożytnego Egiptu opiera się na 3 rodzajach hieroglifów: znakach fonetycznych, ideograficznych oraz determinatywach. Odpowiedni ich układ pozwala tworzyć domyślny lub precyzyjny układ zdania mówionego. W razie potrzeby (zwłaszcza przy zapisywaniu obcojęzycznych nazw) starożytni Egipcjanie używali alfabetu[1] - grupy znaków jednospółgłoskowych reprezentujących 24 dźwięki. Samogłoski nie były zapisywane, stąd właściwsza byłaby nazwa abdżad.
W egipskim piśmie hieroglificznym dany znak mógł pełnić jedną z trzech funkcji zależnie od kontekstu. Jednoznacznymi symbolami były tylko znaki reprezentujące bóstwa.
Obecnie nie jest nam znany dokładny sposób wymowy hieroglifów, ponieważ jest to język wymarły. Jedynie przypuszczamy wartości fonetyczne, które ustalono na podobieństwo języka koptyjskiego, a także bazując na greckich podaniach.
przyjmując, że ii jest rozpatrywana jako pojedyncza litera i transliterowana jako i lub y.
Inny sposób działania hieroglifów - fonetyczny, ilustrują dwa egipskie słowa wymawiane jako pr (często również jako per). Pierwsze znaczy "dom" i jego wartość hieroglificzną bezpośrednio reprezentuje:
Hieroglif domu występuje tutaj jako logogram: przedstawia on słowo z pojedynczym znakiem. Wskazuje to wyraźnie pionowa linia poniżej hieroglifu.
Słowo pr oznacza czasownik wychodzić, opuszczać. Kiedy jest pisane, hieroglif przedstawiający dom używany jest jako symbol fonetyczny.
Hieroglif "domu" oznacza spółgłoskę pr, a rysunek "ust" powyżej jest fonogramem czytanym jako r, wzmacniając fonetycznie wyraz pr. Trzeci hieroglif jest tederminatywem (ideogramem) dla czasowników czynnych dających czytającemu pogląd na znaczenie słowa.
Allen, James P. (2000). Middle Egyptian: an Introduction to the Language and Culture of Hieroglyphs, Cambridge University Press. ISBN 0-521-77483-7.
Collier, Mark & Bill Manley (1998). How to read Egyptian hieroglyphs: a step-by-step guide to teach yourself, British Museum Press. ISBN 0-7141-1910-5.
Faulkner, Raymond O. (1962). Concise Dictionary of Middle Egyptian, The Griffith Institute. ISBN 0-900416-32-7.
Gardiner, Sir Alan H. (1973). Egyptian Grammar, The Griffith Institute. ISBN 0-900416-35-1.
Kamrin, Janice (2004). Ancient Egyptian Hieroglyphs; A Practical Guide, Harry N. Abrams, Inc.. ISBN 0-8109-4961-X
Poprawność tłumaczenia w oparciu o:
Praca zbiorowa pod red. Jadwigi Lipińskiej, Tajemnice Papirusów: Monika Dolińska - Trzcinką i Rylcem. Ossolineum, ISBN 83-04-04648-2
Transkrypcja i transliteracja (niektóre) w oparciu o:
Ancient Egypt Magazine nr. 38 (2006), Pam Scott, The Ancient Stones Speak cz. I, str. 36-44, ISSN1470-9990
Ancient Egypt Magazine nr. 40 (2007), Pam Scott, The Ancient Stones Speak cz. II, str. 32-39, ISSN1470-9990
W.V. Davies w tłumaczeniu Macieja G. Witkowskiego (1998), Egipskie hieroglify, Wydawnictwo RTW, ISBN 83-86822-89-9
McDermott, Bridget Odczytywanie hieroglifów egipskich, Muza, Warszawa 2002 r., ISBN 83-7319-206-9
