Poczta polowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Odcisk kauczukowej pieczęci urzędu Warszawa Śródmieście Południe używanej w dniach 10-20 sierpnia 1944 r.

Poczta polowa to poczta, najczęściej wojskowa, zapewniająca w czasie wojny jednostkom wojskowym i żołnierzom wymianę korespondencji z przełożonym, ludnością cywilną i między żołnierzami. W warunkach konspiracji to poczta działająca poza oficjalnym obiegiem pocztowym. Poczta polowa jest także organizowana na zlotach i obozach harcerskich.

Do poczty polowej nie zalicza się niezorganizowanego przekazywania przesyłek, oraz niekontrolowanej korespondencji więziennej – grypsów.

W warunkach bojowych obowiązuje cenzura oraz jawność korespondencji, ale od żołnierzy nie są pobierane opłaty. W konspiracji przeważnie opłata ogranicza się do dobrowolnych datków, czasem w naturze. Także listy mogą być pisane w dowolnej formie. Np. na zwykłych kartkach bez kopert. W razie potrzeby, szczególnie działając w warunkach konspiracji, przy przekazywaniu korespondencji posługuje się metodami nielegalnymi np. przemytem przez linię frontu.

Poczta polowa posiada swoje pieczęcie czasem z kodem poczty (jednostki wojskowej) zamiast adresu. Bardzo rzadko wydaje własne znaczki, często ograniczając się do samych nadruków. Poczty działające w konspiracji wydają znaczki o silnym wydźwięku patriotycznym, narodowym, lub popierającym głoszone idee, stając się częścią propagandy.

Najbardziej znaną polską pocztą polową jest Harcerska Poczta Polowa z powstania warszawskiego.

Harcerskie poczty polowe[edytuj]

  • Poczta Narodowa we Lwowie (1914)
  • Tajna Poczta Skautowa w Łodzi (1914)
  • Harcerska Poczta Leśna w Białej Podlaskiej (1943)
  • Harcerska Poczta Polowa w Warszawie (1944)
  • Polska Poczta Międzyobozowa w Lubece (1945)

Poczty polowe Wojska Polskiego[edytuj]

24 stycznia 1919 kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych, płk Jan Wroczyński „ustanowił pocztę polową dla ułatwienia transportu przesyłek pocztowych z frontu do kraju i odwrotnie”, zatwierdził „Instrukcję dla Poczt Polowych” oraz etaty: Centralnego Zarządu Poczt Polowych, Głównej Poczty Polowej, Cenzury wojskowej, Głównej Poczty Frontowej oraz Liczbowej Poczty Polowej. Poczta polowa podlegała służbowo Ministerstwu Spraw Wojskowych, a pod względem technicznym Ministerstwu Poczt i Telegrafów. Ilość „Liczbowych Poczt Polowych” określał szef Sztabu Generalnego.

Urzędnicy pocztowi w czasie pełnienia służby w pocztach polowych posiadali status urzędników wojskowych, podlegali dyscyplinie i sądownictwu wojskowemu oraz składali przysięgę wojskową. Pracownicy poczt polowych byli zobowiązani do noszenia uniformów wojskowych. Dla oznaczenia rodzaju służby na lewym rękawie uniformu nosili naszytą trąbkę pocztową z sukna ciemnozielonego.

Centralny Zarząd Poczt Polowych w Warszawie przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów

Główna Poczta Polowa w Warszawie

  • szef - urzędnik VI kat. Jan Kalędkiewicz

Cenzura Wojskowa przy Głównej Poczcie Polowej w Warszawie

  • naczelnik -
  • zastępca naczelnika - Jan Matulewski

Główna Poczta Frontowa Nr I w Przemyślu

  • naczelnik - Stanisław Biegański

Główna Poczta Frontowa Nr II we Lwowie

  • naczelnik - Franciszek Kulma

Główna Poczta Frontowa Nr III w Lublinie

  • naczelnik - Antoni Milli[1][2]

6 lutego 1919 kierownik M.S.Wojsk., płk Jan Wroczyński przydzielił personel wojskowy i cywilny:

Armia Wielkopolska (w nawiasach numery nadane po scaleniu z Wojskiem Polskim)

  • Główna Poczta Polowa Nr VI w Poznaniu (Główna Poczta Polowa Nr VI w Poznaniu)
  • Poczta Polowa Wielkopolska Nr 1 (Poczta Polowa Nr 48)
  • Poczta Polowa Wielkopolska Nr 2 (Poczta Polowa Nr 49)
  • Poczta Polowa Wielkopolska Nr 3 (Poczta Polowa Nr 50)
  • Poczta Polowa Wielkopolska Nr 4 (Poczta Polowa Nr 51)
  • Poczta Polowa Wielkopolska Nr 5 (Poczta Polowa Nr 52)

Referat Poczty Polowej Oddziału IV Kwatermistrzostwa Sztabu Generalnego WP (od 4 II 1919)

Centralny Zarząd Poczt Polowych przy Naczelnym Dowództwie WP (1920) - płk Jakub Salicki

naczelny dyrektor poczty polowej w Sztabie Naczelnego Wodza (1939) - ppłk Henryk Doskoczyński

Poczty Wojskowe w czasie II Wojny Światowej[edytuj]

Karta wysłana niemiecką pocztą polową z Krakowa przez polskiego jeńca do rodziny w kraju, wrzesień 1939
  • Poczta Wojskowa we Francji i Anglii
  • Poczta II Korpusu
  • Poczta Osiedli Polskich w Italii
  • Poczta Polowa 1 Dywizji Piechoty na Terenie ZSSR 1943-45
  • Poczta dla Polaków Internowanych w Szwajcarii

Poczty "Solidarności"[edytuj]

Podczas obowiązywania w Polsce stanu wojennego w latach 1981-1983 oraz w po jego zakończeniu, działające w kraju organizacje podziemne wydawały i rozprowadzały "cegiełki" w formie znaczków "pocztowych". Środki pozyskane ze sprzedaży tych znaczków służyły finansowaniu tych organizacji. Same znaczki natomiast nie służyły, wbrew nazwie, korespondencji pocztowej.

Seria znaczków "Poczty Solidarności Walczącej" z lat 1983-1985
  • Poczta Solidarności
  • Poczta Obozowa - Kwidzyn
  • Poczta Obozowa - Strzebielinek
  • Wydawnictwo Niezłomni NZS AM
  • Poczta NZS
  • Poczta Solidarności Walczącej
  • Poczta KPN
  • Poczta HLS w Nowej Hucie
  • Wolna Poczta Gdańsk
  • Niezależna Poczta Pomorza
  • Poczta Podziemna
  • Poczta Polowa (Solidarność)
  • Poczta Niezależna

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych z 4 lutego 1919 r. Nr 12, poz. 432.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych z 8 lutego 1919 r. Nr 14, poz. 519.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych z 13 lutego 1919 r. Nr 16, poz. 567.

Bibliografia[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Poczta_polowa&oldid=42380172”