Portal:Anarchizm/Grafika

To jest strona z grafikami tygodnia. Jeśli chcesz dokonać zmian, zaproponuj to na stronie dyskusji wikiprojektu.

2011

Portret Lwa Tołstoja z 1887 roku, autorstwa Ilji Riepina. Tołstoj wywarł znaczący wpływ na pacyfistyczny i chrześcijański nurt anarchizmu.

Obraz autorstwa Jamesa Northcote'a z 1802 roku przedstawiający Williama Godwina (1756–1836). Godwin był angielskim publicystą politycznym i myślicielem. Zaliczany jest do grona prekursorów anarchizmu.

Protest hiszpańskich anarchosyndykalistów z Krajowej Konfederacji Pracy (Confederación Nacional del Trabajo, CNT) pod sklepem sieci Mercadona w czerwcu 2006 roku. W tymże roku przypadała 70. rocznica rewolucji hiszpańskiej 1936 roku, w której CNT odegrała znaczącą rolę.

Alan Moore należy do grona twórców inspirujących się myślą anarchistyczną. Jest autorem m.in. komiksów z serii V jak vendetta, w których to tajemniczy anarchista o pseudonimie „V” walczy z dyktatorskim rządem.

Sacco i Vanzetti, anarchiści i robotnicy amerykańscy włoskiego pochodzenia, na krótko przed śmiercią na krześle elektrycznym 23 sierpnia 1927 roku. Ich proces wzbudził liczne kontrowersje. W 1977 roku Michael Dukakis dokonał ich rehabilitacji.

Piotr Kropotkin sportretowany przez karykaturzystę Aristide'a Delannoya na okładce pisma anarchistycznego „Hommes du Jour”.

Piramida przedstawiająca społeczeństwo w kapitalizmie. Plakat propagandowy Robotników Przemysłowych Świata z 1911 roku.

Kartka pocztowa upamiętniająca Francisco Ferrera, wydana przez PPSD.

Pierwsza strona anarchistycznego periodyku „Głos Rewolucyjny” z 15 października 1904 roku.

Chłopiec w furażerce z symbolami Iberyjskiej Federacji Anarchistycznej, podczas hiszpańskiej wojny domowej. Zdjęcie zostało zrobione przez fotografkę wojenną Gerdę Taro w sierpniu 1936 roku. Rok później Taro zginęła fotografując Bitwę pod Brunete.

Plakat propagandowy powstałego w 1905 roku i istniejącego do dziś związku zawodowego o nazwie Robotnicy Przemysłowi Świata (Industrial Workers of the World, IWW). Jednym ze znanych członków IWW jest Noam Chomsky.

Pierre Joseph Proudhon pędzla Gustave'a Courbeta.

Max Nettlau był niemieckim anarchistą i historykiem anarchizmu. Napisał m.in. biografie Bakunina, Reclusa i Malatesty oraz siedmiotomową historię anarchizmu.

Plakat z Targów Książki Anarchistycznej w San Francisco w 2008 roku.

Na zdjęciu: demonstrant rzucający koktajlem Mołotowa w policyjny radiowóz (Wolne Miasto Christiania). Anarchiści są podzieleni w kwestii stosowania przemocy w akcjach bezpośrednich. Anarchopacyfiści akceptują jedynie pokojowe formy działalności.

Francisco Ferrer był hiszpańskim anarchistą, twórcą Nowoczesnej Szkoły, na której wzorowano się na całym świecie. W 1909 roku Ferrer został rozstrzelany.

Na zdjęciu Voltairine de Cleyre, amerykańska anarchistka. Dystansując się od sporów wewnątrz ruchu, opowiadała się za "anarchizmem bez przymiotników".

Zdjęcie François Claudiusa Koeningsteina, znanego jako Ravachol.

Autoportret Michała Bakunina, rosyjskiego myśliciela i rewolucjonisty, jednego z ojców anarchizmu.

Oktawiusz Mirbeau był francuskim pisarzem, dramaturgiem, krytykiem sztuki, dziennikarzem i zwolennikiem anarchizmu.

Rewolucjoniści Mściciele byli organizacją anarchistyczną działającą w konspiracji głównie na ziemiach Królestwa Polskiego w latach 1910-1914.

Plakat przygotowany przez krakowską sekcję Federacji Anarchistycznej w związku z organizowaną akcją, skierowaną przeciwko pseudocharytatywnemu balowi w krakowskim Magistracie.

Józef Zieliński związany był z ruchem anarchistycznym i socjalistycznym. Był publicystą, wydawcą, jednym z pierwszych polskich lekarzy-higienistów, w późniejszych latach − urzędnikiem w Ministerstwie Pracy. Powyżej okładka jednego z dramatów jego autorstwa pt. „Strajk”.

Na fotografii Fernand Pelloutier, twórca i główny teoretyk idei anarchosyndykalizmu i taktyki strajku generalnego.

Rozbrat to nazwa kompleksu budynków mieszczących się przy ul. Kazimierza Pułaskiego w Poznaniu, zaadaptowanych na społeczne centrum kultury alternatywnej i mieszkania (squatting). Od 1997 roku na Rozbracie swoją siedzibę ma poznańska sekcja Federacji Anarchistycznej.

Ilustracja promująca inicjatywę Jedzenie Zamiast Bomb (ang. Food Not Bombs).

Pierwszy numer pisma anarchistycznego "Najmita", wydawanego w Paryżu przez Polską Grupę Anarchistów-Komunistów, pod redakcją Józefa Zielińskiego. Pismo choć spotkało się z uznaniem czytelników, zakończyło swój żywot wraz z wybuchem I wojny światowej, już na drugim numerze.

Anarchiści, działacze lewicy i polityczni radykałowie po masowych aresztowaniach, oczekują w nowojorskim porcie na deportację. Zdjęcie zrobiono 1 marca 1920 roku.

Jedna z najbardziej znanych prac anarchistycznego grafficiarza Banksyego.

Fotografia Marii Orsetti, teoretyczki spółdzielczości i działaczki anarchistycznej, tłumaczki i popularyzatorki dorobku pisarskiego Kropotkina i Rockera w Polsce.

Max Stirner, teoretyk anarchoindywidualizmu, autor głośnego dzieła Jedyny i jego własność, sportretowany przez Fryderyka Engelsa.

Zdjęcie Martina Bubera, żydowskiego filozofa i teologa, zdeklarowanego anarchisty, łączącego filozofię polityczną i moralną anarchizmu z religią żydowską.

Atak czerwonoarmistów na Kronsztad. Powstanie kronsztadzkie z 1921 roku przesądziło o przegranej anarchistów w wojnie domowej w Rosji i zwycięstwie bolszewickiej autokracji.

Oscar Wilde – jeden z najsławniejszych irlandzkich pisarzy, pod wpływem pism Kropotkina został anarchistą. Swe anarchistyczne credo wyraził, pisząc dzieło Dusza człowieka w epoce socjalizmu.

Albert Camus – francuski pisarz, moralista, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Od końca lat trzydziestych oddalał się od komunizmu, zerwał stosunki z Francuską Partią Komunistyczną i zbliżył się do anarchizmu i rewolucyjnego syndykalizmu. Publikował na łamach prasy anarchistycznej, sympatie do anarchizmu zawarte są m.in. w jego Człowieku zbuntowanym.

Szczur-anarchista - częsty motyw w pracach Banksyego.

Jedna z popularnych prac Banksyego - sprzeciw wobec monitoringu na brytyjskich ulicach.

Pikieta na rzecz uwolnienia krakowskiego anarchisty Rafała Górskiego (1995).

Plakat Federacji Anarchistycznej rozprowadzany w ramach jednej z akcji antywyborczych.

Frontyspis tomu drugiego „pierwszego zbiorowego wydania dzieł filozoficznych i społecznych” Edwarda Abramowskiego z 1924 roku.

Fotografia portretowa Franza Kafki, jednego z najwybitniejszych prozaików początku XX wieku. Kafka związany był ze środowiskiem praskich anarchistów, inspirował się pracami takich klasyków anarchizmu jak bracia Reclus, Bakunin, Grave, czy zwłaszcza Kropotkin i inspiracje te są silnie obecne w jego dziełach, jak choćby w Zamku czy w Procesie.

Rosyjski filozof, myśliciel prawosławny, zwolennik anarchizmu chrześcijańskiego Mikołaj Bierdiajew wraz z działaczką społeczną Marią Skobcową.

Czarny kot – symbol nielegalnego strajku; również jeden z symboli ruchu anarchistycznego.

Nestor Machno – lider anarchistycznego powstania na Ukrainie w latach 1918-1921, skierowanego przeciwko władzy sowieckiej.

Pierwszy numer anarchistycznego tygodnika Sprawa Robotnicza wydawanego w Krakowie w latach 1912–1913 przez Augustyna Wróblewskiego.

Mural w Barcelonie, upamiętniający działania partyzantki antyfrankistowskiej.

Jeden z budynków w Christianii, jednym z osiedli Kopenhagi.

Julian Beck, współzałożyciel i przez niemal czterdzieści lat najważniejsza, obok Judith Maliny, postać nasłynniejszego teatru anarchistycznego w historii - The Living Theatre.

Jaroslav Hašek, czeski pisarz, publicysta, dziennikarz, anarchista.

James Guillaume, działacz szwajcarskiego i francuskiego ruchu anarchistycznego; członek Rady Generalnej I Międzynarodówki; współtwórca anarchistycznej Federacji Jurajskiej.

Na zdjęciu Anteo Zamboni w wieku 7 lat. Zamboni był włoskim anarchistą-zamachowcem, który 31 października 1926 r. na Via Riccoli w Bolonii usiłował zastrzelić Benito Mussoliniego podczas parady upamiętniającej Marsz na Rzym.

Rycina przedstawiająca Sylvaina Maréchala, francuskiego, oświeceniowego filozofa, działacza tajnej organizacji spiskowej znanej jako Sprzysiężenie Równych. Maréchal przez wielu uważany jest za prekursora anarchizmu.

2012

Okładka „Regeneración”, pisma meksykańskich anarchistów. Numer z 3 września 1910 roku.

Sytuacjoniści po zakończonym czwartym kongresie Międzynarodówki Sytuacjonistycznej; z przodu po prawej Guy Debord. By mieć pewność, że w obradach nie będą przeszkadzać artyści czy dziennikarze, kongres odbył się w londyńskim Limehouse, dzielnicy znanej z szerzącej się tu przestępczości.

Georges Brassens – francuski bard, poeta i kompozytor. Jego anarchistyczny światopogląd znajdował odzwierciedlenie w komponowanych przezeń utworach.

Fotografia przedstawiająca Pierre'a-Josepha Proudhona, jednego z najważniejszych teoretyków anarchizmu.

Murray Bookchin – amerykański myśliciel anarchistyczny, główny teoretyk ekologii społecznej i wolnościowego municypalizmu. Jego myśl silnie inspirowała i wciąż inspiruje współczesny ruch anarchistyczny i antyglobalistyczny.

Gustav Landauer – niemiecki i żydowski teoretyk anarchizmu, filozof, mistyk, wieczny Cygan i piewca utopii, współtwórca Bawarskiej Republiki Rad; zginął zamordowany przez skrajnie prawicową bojówkę.

Logo systemu komputerowego Debian połączone z symbolem anarchizmu. Wielu anarchistów włączyło się w rozwijanie Ruchu Wolnego Oprogramowania, widząc w nim podobne wartości do tych, które sami wyznają.

Ferdinand Domela Nieuwenhuis – holenderski parlamentarzysta i pastor luterański, który z czasem przyjął poglądy anarchistyczne. Był organizatorem międzynarodowego kongresu antymilitarystycznego w Amsterdamie w 1907 roku.

Otto Gross – austriacki lekarz psychiatra, psychoanalityk, uczeń Freuda i anarchista. Był jednym z pierwszych rzeczników rewolucji seksualnej, rozwijał koncepcje protofeministyczne i neopogańskie, a swój anarchizm wywodził z psychologii głębi.

Francuski anarchista, pacyfista, pisarz, dziennikarz i wydawca Zo d’Axa, sportretowany przez belgijskiego malarza Constanta Montalda.

Edmund Chojecki – polski pisarz, dziennikarz, podróżnik, publicysta i poeta, propagator socjalizmu utopijnego i romantycznego anarchizmu. Przyjaciel i współpracownik Pierre'a Proudhona.

Okładka Prawa do lenistwa, słynnego pamfletu politycznego, pióra Paula Lafargue'a. Lafargue, pisząc swoją broszurę, znajdował się pod silnym wpływem hiszpańskiego anarchizmu, co znalazło odzwierciedlenie w tekście. Jego broszura, inspirująca wielu działaczy anarchistycznych i socjalistycznych, miała też przemożny wpływ na Edwarda Abramowskiego i jego Program wykładów nowej etyki.

Pisarz i najsłynniejszy chiński anarchista, piszący pod pseudonimem Ba Jin, na który składają pierwsza sylaba nazwiska Bakunina i ostatnia Kropotkina.

Członkini jednej z republikańskich milicji, podczas hiszpańskiej wojny domowej. Zdjęcie zostało zrobione przez fotografkę wojenną Gerdę Taro w sierpniu 1936 roku. Rok później Taro zginęła fotografując Bitwę pod Brunete.

Autoportret Charlesa Angranda, francuskiego malarza neoimpresjonisty, z przekonań anarchisty. Angrand był również autorem ilustracji z francuskich periodyków anarchistycznych, w tym słynnego „Les Temps nouveaux”, wydawanego przez Jeana Grave'a.

Praca artysty ukrywającego się pod pseud. Abramowski, skierowana przeciwko seksistowskiej kampanii reklamowej producenta dezodorantu Axe. Culture jamming jest często stosowaną formą przekazu we współczesnym ruchu anarchistycznym.

Dom Sztuki Tacheles to samorządne, wspólnotowe centrum sztuki i imprez przy Oranienburger Straße w berlińskiej dzielnicy Mitte.

Carlo Pisacane – jeden z pierwszych włoskich socjalistów, zwolennik Proudhona, spopularyzował anarchizm we Włoszech.

Emma Goldman i Aleksander Berkman – jedni z najbardziej znanych amerykańskich działaczy anarchistycznych.

Kanno Sugako – japońska działaczka anarchistyczna i feministyczna, dziennikarka; oskarżona o zdradę stanu, została skazana na śmierć i powieszona.

John Zerzan – amerykański anarcho-prymitywista, autor licznych artykułów publikowanych w magazynie Green Anarchy i kilku książek.

Freiheit – niemieckojęzyczny periodyk anarchistyczny, wydawany przez Johanna Mosta w Londynie.

Legitymacja członkowska działacza Międzynarodowego Aliansu Demokracji Socjalistycznej Adhémara Schwitzguébela. U dołu podpis Bakunina.

Grupa londyńskich anarchistów, pomiędzy nimi Rudolf Rocker. Zdjęcie zrobione w 1912 roku.

Under röd flagg (ze szw. Pod czerwona flagą) – szwedzki tygodnik, wydawany przez krótki czas w 1891 roku, prezentujący idee socjalistyczne i anarchistyczne. Było to pierwsze w Szwecji pismo, na łamach którego ukazywały się teksty Kropotkina, Tołstoja, Reclusa czy tamtejszych anarchistów.

Fotografia przedstawiająca najsłynniejszą pracę Marcela Duchampa, jednego z założycieli ruchu dadaistycznego. Duchamp kontestując sztukę w jej dotychczasowym, tradycyjnym rozumieniu, inspirował się również myślą anarchistyczną.

Okładka pierwszego polskiego wydania jednej z najważniejszych prac Kropotkina, która wyszła staraniem wychowanków Augustyna Wróblewskiego. Na skanie pierwszy zeszyt z trzech, które udało się opublikować. Wydaniu dalszych pięciu planowanych części przeszkodził wybuch pierwszej wojny światowej.

Pietro Gori – włoski poeta i działacz anarchistyczny, autor słów do najsłynniejszych pieśni anarchistycznych dziewiętnastego wieku.

Noe Itō była japońską anarchistką, krytykiem społecznym i feministką.

Okupuj Wall Street to seria demonstracji o charakterze okupacyjnym, które zaczęły się 17 września 2011 roku w Zuccotti Park w Nowym Jorku. Ruch społeczny zrodzony w związku z tymi wydarzeniami charakteryzuje niehierarchiczna struktura i dążenie do konsensusu w podejmowaniu decyzji.

Aresztowanie amerykańskiej anarchistki Becky Edelsohn (6 lipca 1914 roku), po jej przemowie podczas wiecu Robotników Przemysłowych Świata. Według gazety „The New York Times” Edelsohn była pierwszą kobietą w Stanach Zjednoczonych, prowadzącą strajk głodowy.

Noam Chomsky – jeden z najczęściej cytowanych naukowców na świecie, autor przełomowych prac z zakresu lingwistyki, zarazem zadeklarowany anarchista i zaciekły krytyk polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych. Jego poglądy miały znaczący wpływ na kształtowanie się ruchu antyglobalistycznego.

Znajdujący się w Parku Aleksandrowskim w Moskwie pomnik myślicieli socjalistycznych. Wśród kilkunastu wyrytych na nim nazwisk są nazwiska takich prekursorów anarchizmu jak Meslier, Winstanley i Fourier, teoretyków anarchizmu Bakunina i Proudhona czy zbliżającego się do anarchizmu, teoretyka rosyjskiego narodnictwa Piotra Ławrowa.

Grecki filozof Diogenes z Synopy, przedstawiciel szkoły cyników, uważany jest niekiedy za jednego z prekursorów anarchizmu. Kwestionował powszechnie przyjęte normy społeczne, odrzucał instytucję państwa, uważając się za kosmopolitę i głosząc filozofię wolności. Tu na obrazie Johna Williama Waterhouse'a.

Jan Wacław Machajski – polski rewolucjonista, zbliżający się w swych poglądach na istotę państwa i organizację społeczeństwa do anarchosyndykalizmu. Uważany niekiedy za jednego z klasyków polskiej myśli anarchistycznej. Tu na fotografii z lat młodzieńczych.

František Gellner – czeski poeta, prozaik, karykaturzysta, ilustrator publikacji anarchistycznych, jeden z członków grupy Anarchistyczni Burzyciele. Tutaj na autoportrecie.

„Rewolucyjny Kalendarz” – wydawnictwo praskich anarchistów skupionych wokół pisma „Nový Kult”, redagowane przez Stanisława Kostkę Neumanna. Publikacja została w całości skonfiskowana przez austriacką cenzurę za pomieszczone w niej kalendarium, gdzie obok ważniejszych dat z życia sztandarowych postaci ruchu anarchistycznego, odnotowano również m.in. zamachy na życie monarchów, prezydentów czy przedstawicieli świata burżuazji. W "Kalendarzu" zamieszczone zostały również wiersze i grafiki Anarchistycznych Burzycieli.

Henry David Thoreau – amerykański pisarz, poeta, filozof, twórca koncepcji obywatelskiego nieposłuszeństwa, przez wielu uważany za prekursora anarchizmu. Emma Goldman wręcz nazwała Thoreau „największym amerykańskim anarchistą”.

Znaczek poczty węgierskiej z podobizną Ervina Szabó – socjologa i działacza robotniczego, początkowo marksisty, następnie anarchosyndykalisty, starającego się łączyć koncepcje anarchistyczne z marksizmem. Był dyrektorem biblioteki miejskiej w Budapeszcie, nazwanej w 1946 roku jego imieniem.

Awangardowa okładka wydanej w 1929 roku broszury Kropotkina pt. Etyka spółczesna.

Karykatura Stanislava Kostki Neumanna czeskiego anarchisty, dekadenckiego poety i animatora ruchu anarchistycznego w Pradze w początkach XX stulecia. Karykaturę rysował inny czeski anarchista – František Gellner.

Eric Drooker – amerykański malarz, twórca komiksów, autor ilustracji do wielu anarchistycznych publikacji.

Pomnik Lajosa Kassáka – węgierskiego pisarza, malarza, autora awangardowej teorii sztuki i czołowej postaci węgierskiej awangardy. Kassák inspirował się dadaizmem, utożsamiał się z anarchizmem i syndykalizmem.

Fotografia przedstawiająca członkinie punkowego, inspirującego się myślą anarchistyczną, zespołu Pussy Riot. O zespole zrobiło się głośno, kiedy artystki po wykonaniu performance'u w cerkwi Chrystusa Zbawiciela w Moskwie zostały aresztowane i skazane na karę więzienia, mimo protestów światowych organizacji broniących praw człowieka.

Zabici przez wojska rządowe obrońcy komuny paryskiej, uwiecznieni na obrazie Maksymiliana Luce, francuskiego malarza neoimperesjonisty, zdeklarowanego anarchisty, jednego z oskarżonych w niesławnym procesie politycznym, który francuskie władze wytoczyły w 1894 roku prominentnym działaczom anarchistycznym.

Louise Michel – francuska działaczka anarchistyczna, bojowniczka komuny paryskiej, pionierka feminizmu we Francji, nauczycielka, poetka, pisarka.

Pogrzeb Piotra Kropotkina, na który władze radzieckie tymczasowo wypuściły przetrzymywanych w więzieniach anarchistów. Pogrzeb zgromadził 100 tysięcy osób, stając się też demonstracją polityczną, a jego uczestnicy nieśli m.in. transparenty z napisem Anarchiści proszą o zwolnienie z kazamatów socjalizmu. Była to ostatnia tak wielka niezależna manifestacja polityczna w Związku Radzieckim.

Chłopi biorący udział w rewolucji meksykańskiej, w której silnie wystąpił nurt anarchistyczny, wspierany przez braci Magon.

Plakat anarchistów z czasów rewolucji hiszpańskiej, zachęcający robotników do czytania gazety „Solidaridad Obrera” – „dziennika rewolucji”.

Jean Vigo – francuski reżyser-anarchista, autor znanego filmu Pała ze sprawowania, krytykującego system edukacji szkolnej, przez ponad dziesięć lat zakazanego przez francuską cenzurę.

Ricardo Flores Magón – jeden z najbardziej znanych meksykańskich anarchistów, był kluczową postacią rewolucji meksykańskiej, w której silnie ujawnił się nurt anarchistyczny.

Errico Malatesta – wybitny włoski anarchista, organizator ruchu anarchistycznego w Italii, przyjaciel Bakunina i Kropotkina, autor cenionych tekstów popularyzujących idee anarchistyczne, tłumaczonych na najważniejsze języki obce, również na język polski. Na fotografii obok brytyjskiego policjanta.

Bart de Ligt – holenderski pastor, filozof oraz działacz antymilitarystyczny i anarcho-pacyfistyczny, znany ze swojego poparcia dla odmowy odbycia służby wojskowej. Jego najbardziej znanym dziełem jest The Conquest of Violence: an Essay on War and Revolution, w którym autor udowadnia, że wojny pomiędzy państwami są tylko i wyłącznie formą realizacji celów klas rządzących, a także proponuje formę walki w formie biernego oporu.