Potyczka pod Chotczą
51°14′31″N 21°46′22″E/51,241944 21,772778| II wojna światowa, front wschodni | |||
| Czas |
28–29 października 1944 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
działania partyzanckie | ||
| Wynik |
udane przedarcie się partyzantów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Polski  | |||
| 51°14′31″N 21°46′22″E/51,241944 21,772778
| |||
Potyczka pod Chotczą – stoczona w czasie przebijania się partyzantów z Armii Ludowej i Batalionów Chłopskich przez linię frontu sowiecko-niemieckiego, w dniach 28 i 29 października 1944, w okolicy Chotczy.
W związku z trudnym położeniem oddziałów partyzanckich w pasie przyfrontowym, aby uniknąć ich rozbicia przez Niemców, podjęta została decyzja o przekroczeniu linii frontu i dotarciu na teren przyczółka opanowanego przez armię sowiecką. Po nawiązaniu łączności drogą radiową i uzyskaniu zgody, zgrupowanie partyzanckie w sile około 1000 ludzi ruszyło w stronę frontu. Oddziały Armii Ludowej składające się z 2 i 10 brygady AL oraz 2 batalionu 1 brygady AL liczyły około 765 partyzantów. Resztę zgrupowania tworzył oddział BCh w sile około 200 ludzi. Po przekroczeniu rzeki Iłżanki partyzanci dotarli do linii niemieckich i w nocy z 27 na 28 października 1944 roku przedarli się w boju przez linię frontu pod Chotczą docierając na przyczółek puławski opanowany przez Rosjan[1].
W czasie walki z Niemcami i nieporozumienia, w wyniku którego kolumna partyzancka została ostrzelana także przez Rosjan, poległo około 170 ludzi a jeszcze więcej było rannych. Pozostali którzy przeszli front, w ciągu kilkunastu dni zostali wcieleni do Ludowego Wojska Polskiego i w szeregach 1 AWP walczyli do zdobycia Berlina[2].
W udanej próbie przebicia przez linię frontu brali udział partyzanci:
- 2 Brygady AL „Świt”,
- 10 Brygady AL „Zwycięstwo”,
- 2 batalionu 1 Brygady AL im. Ziemi Kieleckiej, oraz
- oddziału Batalionów Chłopskich kpt. „Hiszpana”[potrzebny przypis]. ze zgrupowania Jana Sońty „Ośki”.
W ostatniej chwili do przebijającego się przez front zgrupowania partyzanckiego dołączyła grupa licząca około 150 osób, będących zdekonspirowanymi działaczami PPR z okolic Chotczy[2][3].
W czasie Polski Ludowej dla uczczenia pamięci partyzantów z Armii Ludowej i Batalionów Chłopskich oraz żołnierzy Armii Radzieckiej w gminie Chotcza zbudowano dwa pomniki, a w 1967 r. na jednym z budynków umieszczono tablicę ku czci poległych[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Walki zbrojne 1977 ↓, s. 70,.
- ↑ a b Apoloniusz Zawilski: Polskie fronty 1918-1945. T. 2. Warszawa: Bellona, 1997, s. 205. ISBN 83-86857-23-4.
- ↑ O latach wspólnej walki 1978 ↓, s. 106,.
- ↑ Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa 1988 ↓, s. 609,.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: MON, 1977.
- Irena Paczyńska: O latach wspólnej walki. Obywatele radzieccy w ruchu partyzanckim na ziemi kieleckiej i krakowskiej 1941-1945. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978.
- Praca zbiorowa: Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1988.
