Przejdź do zawartości

Przed deszczem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przed deszczem
Пред дождот
Gatunek

dramat

Rok produkcji

1994

Data premiery

1 września 1994

Kraj produkcji

Macedonia Północna
Francja
Wielka Brytania

Język

albański
macedoński
angielski

Czas trwania

113 min

Reżyseria

Miłczo Manczewski

Scenariusz

Miłczo Manczewski

Główne role

Katrin Cartlidge
Rade Šerbedžija
Grégoire Colin
Łabina Mitewska

Muzyka

Zlatko Origjanski
Zoran Spasowski
Goran Trajkowski

Zdjęcia

Manuel Teran

Kostiumy

Caroline Harris
Sue Yelland

Montaż

Nicolas Gaster

Produkcja

Vardar Film
British Screen Productions

Dystrybucja

3DD Entertainment
Gramercy Pictures

Budżet

763 847 USD

Przed deszczem (mac. Пред дождот; w polskiej telewizji wyświetlany także pod tytułem Zanim spadnie deszcz) – macedońsko-francusko-brytyjski film fabularny z 1994 roku w reżyserii Miłczo Manczewskiego, będący jego pełnometrażowym debiutem.

Obraz zdobył główną nagrodę Złotego Lwa na 51. MFF w Wenecji, ex aequo z tajwańskim dramatem Niech żyje miłość w reżyserii Tsai Ming-lianga. Był także nominowany do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny.

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Film składa się z trzech powiązanych ze sobą historii zatytułowanych: "Słowa", "Osoby" oraz "Obrazy".

Opowieść pierwsza rozgrywa się w prawosławnym klasztorze męskim, w którym szuka schronienia młoda Albanka Zamira, uciekająca przed macedońską zbrojną grupą szukającą zemsty. Schronienie znajduje w celi jednego z mnichów - Cyryla - dzięki czemu nie zostaje odnaleziona przez przeszukujących klasztor macedoński oddział. Obecność Zamiry odkrywają wieczorem przełożeni klasztoru, co powoduje, że Cyryl musi opuścić zakon i wraz z Zamirą uciekają z zajętego nadal przez bojówkarzy klasztoru. Rodzące się uczucie dwojga młodych ludzi przerywają krewni Albanki, nie zgadzający się na jej związek z obcym. Postrzelona przez swojego brata dziewczyna umiera na rękach Cyryla.

Opowieść „Osoby” rozgrywa się w Londynie. Macedoński fotograf, powracający z wojny w Bośni, poznaje Annę. Namiętność, która rodzi się pomiędzy nimi, przerywają tragiczne w skutkach porachunki pomiędzy bałkańskimi emigrantami w jednej z kawiarni.

Opowieść trzecia - "Obrazy" - rozgrywa się w Macedonii. Do pustego i zrujnowanego domu powraca z Londynu Aleksander Kirkow. Powrót ma charakter podróży sentymentalnej, gdyż Aleksander na emigracji osiągnął wysoką pozycję zawodową (jest fotoreporterem, laureatem Nagrodą Pulitzera), a także stabilizację w życiu osobistym. Odnawia kontakty ze znajomymi z lat dziecięcych zabaw, ze szkoły, z rodziną ze strony stryja. Rodzice Aleksandra nie żyją, jego bratem jest mnich Cyryl. W tym czasie skrywane w czasach Jugosławii animozje narodowościowe przybierają formę krwawych wendett (wsie pilnowane są przez uzbrojone bojówki). Aleksander próbuje odświeżyć też młodzieńczą znajomość z Albanką Haną Chalili. Córka Hany - Zamira - w samoobronie śmiertelnie rani jednego z prawosławnych mieszkańców wsi, przez co zostaje uwięziona i oczekuje na zemstę. Aleksander, poproszony przez Hanę o pomoc, uwalnia Zamirę, ale zostaje przypadkiem trafiony przez swojego kuzyna strzelającego do dziewczyny.

Powyższe trzy nowele stanowią odrębne, samodzielne opowieści, które można powiązać ze sobą narracją i występującycmi osobami, ale powiązanie to nie jest dosłowne, nie ma między nimi pełnej łączności narracyjnej. Ostatnia scena trzeciej opowieści - tragiczna śmierć Aleksandra Kirkowa - to też początek pierwszej historii. Takim narracyjnym rondem jest też filozoficzna sentencja "Czas nie umiera, a koło nigdy nie jest okrągłe", która pojawia się na początku i na końcu filmu.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Warszawski Festiwal Filmowy [online], wff.pl [dostęp 2019-10-21] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]