Przemysław Witkowski (dziennikarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przemysław Witkowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1982
Wrocław

Język

polski

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Dziedzina sztuki

poezja, esej

Nagrody

laureat XV Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina

Przemysław Witkowski (ur. 17 stycznia 1982 we Wrocławiu) – dziennikarz, publicysta i poeta, absolwent stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Wrocławskim, doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce, nauczyciel akademicki, od 2024 doradca ministra w gabinecie politycznym Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego[1].

Wykłady[edytuj | edytuj kod]

Wykładał w Instytucie Studiów Międzynarodowych, Akademii Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, Uczelni Techniczno-Handlowej im. Heleny Chodkowskiej i Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu[2]. Występował z wykładami również na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu[3][4] i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie[potrzebny przypis]. Obecnie uczy w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego[2], Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego[5] i Collegium Civitas w Warszawie[6], gdzie pracuje na stanowisku adiunkta w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych.

Badania[edytuj | edytuj kod]

Jest specjalistą od ruchów i grup radykalnych, zarówno lewicowych i prawicowych, również tych o charakterze mieszanym. Zajmuje się także związkami ideologii i popkultury w filmie, serialu telewizyjnym, komiksie, muzyce rozrywkowej, ze szczególnym naciskiem na propagandę polityczną, w szczególności polską oraz kwestiami mniejszości etnicznych i religijnych w Polsce i regionie, a także ich znaczeniu politycznym[7].

Publicystyka[edytuj | edytuj kod]

Publikował w gazetach takich jak: „Polityka”, „Krytyka Polityczna”, „Przegląd”, „Trybuna”, „Bez Dogmatu”, „Gazeta Wyborcza”, „Przekrój”, „Odra”, „Vice”, „Dialog”, „Polska. The Times” oraz w polskiej edycji „Le Monde diplomatique” i portalu OKO.press, a także „Visegrad Insight” i „Prosa”. Jest członkiem zespołu Krytyki Politycznej[8].

Twórczość literacka[edytuj | edytuj kod]

Publikował wiersze w pismach takich jak: „Twórczość”, „Tygodnik Powszechny”, „Gazeta Wyborcza”, „Odra”, „Wakat”, „Kresy”, „Akcent”, „Tygiel Kultury”, „Pogranicza”, „Topos”, „Portret”. Współredagował młodopoetycką antologię dolnośląską Ziemie uzyskane. Tłumaczył teksty PJ Harvey do spektaklu muzycznego Route 67/Jeśli tylko tyle jest duetu Justyna Wasilewska/Thomas Harzem, który wystawiony został podczas 31. Przeglądu Piosenki Aktorskiej[9][10]. W latach 2008–2016 redagował „młodoliteracki” dział miesięcznika „Odra” (8. Arkusz Odry). W latach 2008–2016 organizował we Wrocławiu Mikrofestiwal Nowej Literatury Polskiej[11]. Występował na największych polskich festiwalach poetyckich takich jak Port Literacki Wrocław[12], Manifestacje Poetyckie[13], Poznań Poetów[14] i na szczecińskim festiwalu teatralnym Kontrapunkt[15]. Jego wiersze tłumaczono na słowacki, angielski, francuski, ukraiński, serbski, węgierski i czeski.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Syn prof. Andrzeja Witkowskiego. W 2009 zawarł z poetką Iloną Jakubowską małżeństwo humanistyczne, ceremonię pod patronatem Polskiego Stowarzyszenia Racjonalistów[16]. W 2015 roku rozwiedli się. Mieszka we Wrocławiu i Warszawie.

25 lipca 2019 został pobity we Wrocławiu na wysokości Mostów Trzebnickich z powodu przeciwstawienia się homofobicznym, nienawistnym hasłom[17][18]. Sprawca, który został zatrzymany kilka dni później, złamał mu kość jarzmową i nos. W listopadzie 2019 roku sąd skazał Macieja K. za pobicie Witkowskiego na rok bezwzględnego więzienia i 5 tys. złotych grzywny[19][20].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Poezja[edytuj | edytuj kod]

  • Lekkie czasy ciężkich choróbBiuro Literackie, Wrocław, 2009
  • PreparatyBiuro Literackie, Wrocław, 2010
  • D’une ville l’autre/Z miasta w miasto, nuit myrtide, Lille, 2013 (wraz z Dimitrim Vazemskym);
  • Taniec i AkwizycjaWarstwy, Wrocław, 2017

Eseje[edytuj | edytuj kod]

Monografie naukowe[edytuj | edytuj kod]

Zbiory rozmów[edytuj | edytuj kod]

Publicystyka[edytuj | edytuj kod]

  • Partia rosyjskaArbitror, Warszawa, 2023

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Przemysław Witkowski. bip.mkidn.gov.pl, 2024-02-07. [dostęp 2024-04-08]. (pol.).
  2. a b Przemysław Witkowski [online], dziennikarstwo.uni.wroc.pl [dostęp 2021-05-06] (pol.).
  3. PPGUAM – dydaktyka: Wykłady interdyscyplinarne [online], www.graniczne.amu.edu.pl [dostęp 2019-06-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-19].
  4. Wykład dr. Przemysława Witkowskiego [online], amu.edu.pl [dostęp 2021-06-02] (pol.).
  5. Śmierć wrogom ojczyzny [online], usosweb.chem.uw.edu.pl [dostęp 2021-05-06] (pol.).
  6. Witkowski Przemysław, dr [online], www.civitas.edu.pl [dostęp 2021-05-06] (pol.).
  7. Specjalizacje badawcze Przemysława Witkowskiego za stroną Collegium Civitas [online], Collegium Civitas [dostęp 2020-10-10].
  8. Przemysław Witkowski [online], krytykapolityczna.pl [dostęp 2017-01-09].
  9. „Route 67/Jeśli tylko tyle jest” Harzem/Wasilewska. Teatr Muzyczny 31 PPA. [dostęp 2012-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-21)].
  10. Jolanta Nabiałek: Piosenka aktorska w wersji gore. Teatralia Wrocław, 2010-03-23. [dostęp 2012-04-02].
  11. Punkt Informacji Kulturalnej: Mikrofestiwal – festiwal młodej literatury. pik.wroclaw.pl, 2010-11-16. [dostęp 2018-01-15].
  12. Biuro Literackie: Port Wrocław 2009. biuroliterackie.pl. [dostęp 2018-01-15].
  13. Korporacja Ha!art: Autorzy Ha!artu na VI manifestacjach poetyckich. ha.art.pl. [dostęp 2012-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-27)].
  14. Katarzyna Mucha: Poznań Poetów – E. P. i Przyjaciele. mmpoznan.pl. [dostęp 2012-04-10].
  15. Stowarzyszenie OFFicyna: OFFicyna w kontrapunkcie. Noc Performerów: 10 lat Rity Baum – działanie totalne 24/25.04. 2009. officyna.art.pl. [dostęp 2012-04-10].
  16. 13 małżeństwo humanistyczne. wyborcza.pl. [dostęp 2015-10-24].
  17. Magdalena Nałęcz, Przemysław Witkowski został pobity. „Nie przesadzałbym, że mamy do czynienia z falą terroru” [online], wiadomosci.wp.pl, 26 lipca 2019 [dostęp 2019-07-26] (pol.).
  18. Dziennikarz i wykładowca Przemysław Witkowski pobity, bo skrytykował homofobiczne graffiti [online], wroclaw.wyborcza.pl [dostęp 2019-07-26] (pol.).
  19. Pobicie dziennikarza Przemysława Witkowskiego. Jest wyrok. [online], Polsat News [dostęp 2023-01-28] (pol.).
  20. Skrytykował homofobiczne napisy, został pobity. Napastnik ma trafić do więzienia [online], TVN24 [dostęp 2023-01-28] (pol.).
  21. Agnieszka Mrozik: Znamy zwycięzcę sondy na polską lewicową książkę 2017 roku!. lewica.pl. [dostęp 2018-01-26].
  22. Laboratorium przemocy. Polityczna historia Romów na stronie wydawnictwa. strona Le Monde Diplomatique edycja polska. [dostęp 2020-10-11].
  23. Łukasz Lipiński: Historia się powtórzy? Jaki będzie faszyzm, który nadchodzi. polityka.pl. [dostęp 2023-09-19].
  24. II „Wiosna Poetów”. strona Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. [dostęp 2012-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-04)].
  25. Spotkanie z poezją w ciągłym niedoczasie. Gazeta.pl Łódź, 2009-12-13. [dostęp 2012-04-02].
  26. oprac. A. M. Dzierżanowski: Kronika życia literackiego 2009. „Pomosty”. [dostęp 2012-04-10].
  27. Magdalena Kamińska: „Zamykam coś w preparat” – rozmowa z Przemysławem Witkowskim. PIK.wroclaw.pl, 2010-02-16. [dostęp 2018-01-15].
  28. oprac. B.Sadulski: Mikrofestiwal, czyli wyczulenie na brzmienie wiersza. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2018-02-27].
  29. oprac. A.Mrozik: Znamy zwycięzcę sondy na polską lewicową książkę 2017 roku!. lewica.pl. [dostęp 2018-02-27].
  30. oprac. M. Piekarska: wARTo 2018: Lektury obowiązkowe – nominowani w kategorii „literatura”. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2018-02-27].