Sągnity
54°21′04″N 20°21′01″E/54,351111 20,350278| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Strefa numeracyjna |
89 |
| Kod pocztowy |
11-220[2] |
| Tablice rejestracyjne |
NBA |
| SIMC |
0474399 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Górowo Iławeckie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bartoszyckiego  | |
| 54°21′04″N 20°21′01″E/54,351111 20,350278[1]
| |
Sągnity (niem. Sangnitten[3]) – wieś w Polsce, położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim, w gminie Górowo Iławeckie[4][5].
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Większość obszaru przyległego do wsi zajmuje glinianka, eksploatowana przez przedsiębiorstwo „Cegielnia Sągnity”. Nazwa wsi wywodzi się od imienia pruskiego Santop – właściciela lub założyciela wsi. Pierwotna nazwa wsi brzmiała Zanthoniten.
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0474407 | Gniewkowo | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś wzmiankowana w dokumentach z roku 1414, przy okazji spisywania strat wojennych (wojna polsko-krzyżacka). W tym czasie nosiła nazwę Zanthoniten.
Szkoła we wsi powstała w połowie XVIII wieku. W 1935 r. pracowało w niej dwóch nauczycieli i uczyło się 87 uczniów. W 1939 r. we wsi mieszkało 369 osób.
W 1983 r. we wsi było 39 domów z 231 mieszkańcami. W tym czasie było tu 41 indywidualnych gospodarstw rolnych, gospodarujących na 252 ha ziemi oraz hodujących 164 sztuk bydła (w tym 92 krowy mleczne), 141 sztuk trzody chlewnej, 27 koni i 31 owiec. We wsi była szkoła podstawowa (filia), klub, biblioteka, boisko sportowe, leśnictwo, cegielnia, mleczarnia, zakład remontowo-budowlany. W cegielni i mleczarni łącznie zatrudnionych było 62 osoby.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 121105
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1135 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ a b GUS. Rejestr TERYT
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bartoszyce. Z dziejów miasta i okolic. Wyd. drugie zmienione. Wyd. Pojezierze, Olsztyn 1987, 480 str., ISBN 83-7002-239-1