54°22′27″N 20°22′01″E/54,374167 20,366944Augamy
| ||||
| ||||
| Państwo |  Polska
| |||
|---|---|---|---|---|
| Województwo |  warmińsko-mazurskie
| |||
| Powiat | bartoszycki | |||
| Gmina | Górowo Iławeckie | |||
| Sołectwo | Augamy | |||
| Liczba ludności (2011) | 60[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 89 | |||
| Kod pocztowy | 11-220[2] | |||
| Tablice rejestracyjne | NBA | |||
| SIMC | 0473916[3] | |||
Położenie na mapie gminy wiejskiej Górowo Iławeckie  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu bartoszyckiego  | ||||
| 54°22′27″N 20°22′01″E/54,374167 20,366944
| ||||
Augamy (niem. Augam) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim, w gminie Górowo Iławeckie[3]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
W okolicach wsi znajduje się pozostałość po pruskim grodzisku, nazywanym "Szwedzkim Szańcem" (między Augamami a Robitami).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś wymieniana w dokumentach po raz pierwszy w 1414 jako Owgam, wieś pruska. W czasie wojny trzynastoletniej (1454-1466) Augamy całkowicie się wyludniły. Ponowna kolonizacja nastąpiła po około wieku. Osadnikami byli głównie Polacy. W 1686 r. we wsi uwięziono osobę uznaną za czarownicę.
Szkoła powstała w połowie XVIII. W 1935 r. w szkole zatrudnionych było 2 nauczycieli, nauczających 84 dzieci.
W 1933 r. we wsi było 292 mieszkańców. W 1939 r. we wsi mieszkało 278 osób (według innych źródeł - 282[4])
W 1978 r. w Augamach były 22 indywidualne gospodarstwa rolne, gospodarujące na 186 ha. W tym czasie we wsi funkcjonowała świetlica. W 1983 r. we wsi było 15 budynków mieszkalnych z 139 mieszkańcami, zabudowa była zwarta a ulice miały oświetlenie elektryczne. W spisie statystycznym Augamy łącznie ujmowano z PGR Robity.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Program ochrony środowiska dla gminy Górowo Iławeckie na lata 2012-2015, s. 10. [dostęp 29-05-2013].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 8 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 22, 2013-02-13. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2013-04-30].
- ↑ verwaltungsgeschichte.de. [dostęp 2018-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bartoszyce. Z dziejów miasta i okolic. Wyd. drugie zmienione. Wyd. Pojezierze, Olsztyn 1987, 480 str., ISBN 83-7002-239-1