Zielenica (województwo warmińsko-mazurskie)
54°14′40″N 20°30′56″E/54,244444 20,515556| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności |
460 |
| Strefa numeracyjna |
89 |
| Kod pocztowy |
11-220[2] |
| Tablice rejestracyjne |
NBA |
| SIMC |
0474608 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Górowo Iławeckie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bartoszyckiego  | |
| 54°14′40″N 20°30′56″E/54,244444 20,515556[1]
| |
Zielenica (niem. Grünwalde) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim, w gminie Górowo Iławeckie. W skład sołectwa wchodzi również miejscowość Gruszyny. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa olsztyńskiego.
W pobliżu wsi znajdują się śladu umocnień średniowiecznych, zwanych dawniej Piaskową Górą (około 800 metrów na wschód od wsi, przy drodze do Weskajm.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś wymieniana była w dokumentach z 1414 roku, przy okazji opisu strat wojennych (wojna polsko-krzyżacka, zwana wojną głodową). Straty wsi oceniono na 3500 grzywien, zginęło 90 mieszkańców. W 1414 r. wieś - nosząca nazwę Grunewald - była na prawie chełmińskim i posiadała 60 włók. Kolejna wojna polsko-krzyżacka z lat 1454-1466 przyniosła nowe zniszczenia. Po wojnie wieś została oddana pod zastaw (za długi) Mikołajowi Taubenheimowi, dowódcy wojsk zaciężnych. W XVI w. wieś kupili von der Groebenowie. W połowie XVIII wieku we wsi powstała szkoła. W XVIII wieś była określana jako królewska. W wieku XIX została uwłaszczona. W 1935 r. w tutejszej szkole uczyło się 74 dzieci a zatrudnionych było dwóch nauczycieli. W 1939 r. we wsi mieszkało 411 osób.
Po wojnie, polscy osadnicy pojawili się jesienią 1945 r. Szkoła została uruchomiona w 1946 r., a jej organizatorką i pierwszą kierowniczką była Maria Bogusz. W latach 60. XX w. szkołą kierowała Anna Patorska. W 1979 r. szkoła została zamknięta. W 1983 r. we wsi było 49 domów, ulice miały elektryczne oświetlenie i było 231 mieszkańców. We wsi było 59 indywidualnych gospodarstw rolnych, uprawiających łącznie 630 ha i hodujących 434 sztuki bydła (w tym 186 krów mlecznych), 144 świnie, 50 koni i 41 owiec. We wsi funkcjonował punkt biblioteczny oraz zakład ślusarsko-kowalski.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 161110
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1620 [zarchiwizowane 2022-10-26].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bartoszyce. Z dziejów miasta i okolic. Wyd. drugie zmienione. Wyd. Pojezierze, Olsztyn 1987, 480 str., ISBN 83-7002-239-1