Kaługa (miasto): Różnice pomiędzy wersjami

Kaługa
ros. Калуга
	; Kaługa dziś
Herb	Flaga
Państwo	Rosja
Obwód	kałuski
Burmistrz	Dmitrij Razumowski
Populacja (2015); • liczba ludności	; 342 936
Nr kierunkowy	+7 (4842)
Kod pocztowy	248000
	Położenie na mapie obwodu kałuskiego Kaługa
	Położenie na mapie Rosji Kaługa
	54°32′N 36°16′E/54,533333 36,266667
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 16:24, 19 cze 2018

Kaługa (ros. Калу́га) – miasto w Rosji, stolica obwodu kałuskiego.

Miasto położone jest na południowy zachód od Moskwy, nad rzeką Oką. Liczy około 343 tys. mieszkańców (2015).

Historia

Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w 1371 roku w liście litewskiego księcia Olgierda do patriarchy Konstantynopola. W XIV wieku Kaługa wchodziła w skład tzw. Księstw Wierchowskich. Księstwa te na przełomie XV i XVI wieku stanowiły przedmiot sporu pomiędzy Wielkim Księstwem Litewskim i Wielkim Księstwem Moskiewskim. Za panowania Iwana III miejscowość była umocniona ze względu na jej położenie na granicy Księstwa moskiewskiego. Zimą 1606-1607 po opowiedzeniu się za władzą Dymitra Samozwańca Kaługa wytrzymała czteromiesięczne moskiewskie oblężenie. Po śmierci Dymitra, mieszkańcy byli jednymi z pierwszych, którzy opowiedzieli się za Dymitrem Samozwańcem II. Podczas wojny moskiewskiej w 1613 roku w rejon Kaługi dotarły oddziały Rzeczypospolitej pod dowództwem hetmana kozackiego Piotra Konaszewicza-Sahajdacznego. W drugiej połowie XVII wieku w Kałudze zaczęła się rozwijać produkcja metalu i w mieście pojawia się jedna z pierwszych odlewni żelaza w Rosji. Od XVIII wieku Kaługa była miejscem zsyłek osób uznanych za wrogów Rosji. W latach 1767 - 1772 więzieni w Kałudze byli biskup Kajetan Sołtyk wraz z trzema senatorami hetmanem polnym koronnym Wacławem Rzewuskim, jego synem, posłem podolskim Sewerynem Rzewuskim oraz biskupem kijowskim Józefem Załuskim. Więziony tu był także chan tatarski Şahin Girej i Imam Szamil^[1]. W 1796 Kaługa została stolicą guberni^[1]. W XIX wieku z powodu ominięcia jej przez kolej zaczęła podupadać. Od 12 października do 30 grudnia 1941 roku, miasto było okupowane przez wojska niemieckie. Gwałtowny rozwój miasta rozpoczął się dopiero w połowie XX wieku, ponieważ wcześniej był to niewiele znaczący prowincjonalny ośrodek.

Jednym z najsłynniejszych mieszkańców miasta był syn polskiego zesłańca, Konstantin Ciołkowski – przez wielu uważany za ojca teorii technologii silników i wyrzutni rakietowych.

Zsyłki Polaków

Radzieckie koszary w tym mieście były pierwszym etapem docelowym żołnierzy AK obwodów wileńskiego i nowogródzkiego po zdradzieckim aresztowaniu ich oddziałów w okolicach Wilna w czerwcu 1944 roku. Akcja wojskowa Armii Czerwonej „Bagration”, zmierzająca do przełamania niemieckiej linii obrony na froncie zachodnim ich teatru działań wojennych, doprowadziła do rozpoczęcia przez AK akcji „Burza”. Skutkiem tego oddziały leśne i miejskie AK podjęły się akcji zbrojnych na tyłach niemieckich i opanowania Wilna. Efektem tego była koncentracja oddziałów w miejscach znanych dowódcom radzieckim, po przełamaniu obrony niemieckiej, Rosjanie, łamiąc porozumienia z polskim dowództwem, otoczyli i aresztowali polskie oddziały AK. Wstępnym obozem przejściowym żołnierzy były Miedniki Królewskie – duże centrum kolejowe. Początkowo usiłowano większość zwykłych żołnierzy namówić do wstąpienia do oddziałów dywizji gen. Berlinga. Po masowej odmowie i wcześniejszej wywózce wyższych oficerów, Sowieci wywieźli tysiące żołnierzy w głąb Rosji. Głównym punktem zbiorczym wywózki była Kaługa. W kałuskich koszarach polskich jeńców „wcielono” do tzw. zapasowych pułków piechoty (zapasnoj strielkowyj połki), jako „element niepewny”. Po dłuższym postoju w Kałudze, jeńców przetransportowano w głębokie lasy do wyrębu drzewa.

W obozie przebywali między innymi Henryk Czyż, Bolesław Hebrowski, Stanisław Jasiukiewicz, Stanisław Lenartowicz, Bernard Ładysz.

Galeria

Stary Targ
Zabytkowy dom
Teatr
Brama
Moskiewski Uniwersytet Techniczny w Kałudze
Budynek administracji lokalnej
Muzeum sztuki na ul. Lenina
Dom Korobowa z 1897 r.
Widok na Stary Targ
Dom z połowy XIX wieku
Cerkiew św. Grzegorza
Cerkiew Pokrowy
Sobór Troicki
Gościnny Dwór na Starym Targu

Miasta partnerskie

↑ ^a ^b Kaługa - Encyklopedia PWN - źródło wiarygodnej i rzetelnej wiedzy [online], encyklopedia.pwn.pl [dostęp 2018-06-19] (pol.).

[:0-1] Kaługa - Encyklopedia PWN - źródło wiarygodnej i rzetelnej wiedzy [online], encyklopedia.pwn.pl [dostęp 2018-06-19] (pol.).

[1]

@@ Linia 29: / Linia 29: @@
 == Historia ==
-Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w źródłach pisanych w 1371 roku w liście litewskiego księstwa Olgierda do patriarchy Konstantynopola. W XIV wieku Kaługa wchodziła w skład tzw. [[Księstwa Wierchowskie|Księstw Wierchowskich]]. Księstwa te na przełomie XV i XVI wieku stanowiły przedmiot sporu pomiędzy [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkim Księstwem Litewskim]] i [[Wielkie Księstwo Moskiewskie|Wielkim Księstwem Moskiewskim]]. Za panowania [[Iwan III Srogi|Iwana III]] miejscowość była umocniona ze względu na jej położenie na granicy Księstwa moskiewskiego. Zimą 1606-1607 po opowiedzeniu się za władzą [[Dymitr Samozwaniec I|Dymitra Samozwańca]] Kaługa wytrzymała czteromiesięczne moskiewskie oblężenie. Po śmierci Dymitra, mieszkańcy byli jednymi z pierwszych, którzy opowiedzieli się za [[Dymitr Samozwaniec II|Dymitrem Samozwańcem II]]. Podczas wojny moskiewskiej w 1613 roku w rejon Kaługi dotarły oddziały Rzeczypospolitej pod dowództwem hetmana kozackiego [[Piotr Konaszewicz-Sahajdaczny|Piotra Konaszewicza-Sahajdacznego]]. W drugiej połowie XVII wieku w Kałudze zaczęła się rozwijać produkcja metalu i w mieście pojawia się jedna z pierwszych odlewni żelaza w Rosji. Od XVIII wieku Kaługa była miejscem zsyłek osób uznanych za wrogów Rosji. W latach 1767 - 1772 więzieni w Kałudze byli biskup [[Kajetan Sołtyk]] wraz z trzema senatorami [[Hetman polny koronny|hetmanem polnym koronnym]] [[Wacław Piotr Rzewuski|Wacławem Rzewuskim]], jego synem, posłem podolskim [[Seweryn Rzewuski|Sewerynem Rzewuskim]] oraz [[Biskupi kijowscy|biskupem kijowskim]] [[Józef Andrzej Załuski|Józefem Załuskim]]. Więziony tu był także chan tatarski [[Şahin Girej]] i [[Imam Szamil]]<ref name=":0">{{Cytuj |tytuł = Kaługa - Encyklopedia PWN - źródło wiarygodnej i rzetelnej wiedzy |data dostępu = 2018-06-19 |opublikowany = encyklopedia.pwn.pl |url = https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Kaluga;3919432.html |język = pl}}</ref>. W 1796 Kaługa została stolicą guberni<ref name=":0" />. W XIX wieku zaczęła podupadać, ponieważ ominęła ją kolej. Od 12 października do 30 grudnia 1941 roku, miasto było okupowane przez wojska niemieckie. Gwałtowny rozwój miasta rozpoczął się dopiero w połowie XX wieku, ponieważ wcześniej był to niewiele znaczący prowincjonalny ośrodek.
+Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w [[1371]] roku w liście litewskiego księcia Olgierda do patriarchy Konstantynopola. W XIV wieku Kaługa wchodziła w skład tzw. [[Księstwa Wierchowskie|Księstw Wierchowskich]]. Księstwa te na przełomie XV i XVI wieku stanowiły przedmiot sporu pomiędzy [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkim Księstwem Litewskim]] i [[Wielkie Księstwo Moskiewskie|Wielkim Księstwem Moskiewskim]]. Za panowania [[Iwan III Srogi|Iwana III]] miejscowość była umocniona ze względu na jej położenie na granicy Księstwa moskiewskiego. Zimą 1606-1607 po opowiedzeniu się za władzą [[Dymitr Samozwaniec I|Dymitra Samozwańca]] Kaługa wytrzymała czteromiesięczne moskiewskie oblężenie. Po śmierci Dymitra, mieszkańcy byli jednymi z pierwszych, którzy opowiedzieli się za [[Dymitr Samozwaniec II|Dymitrem Samozwańcem II]]. Podczas wojny moskiewskiej w 1613 roku w rejon Kaługi dotarły oddziały Rzeczypospolitej pod dowództwem hetmana kozackiego [[Piotr Konaszewicz-Sahajdaczny|Piotra Konaszewicza-Sahajdacznego]]. W drugiej połowie XVII wieku w Kałudze zaczęła się rozwijać produkcja metalu i w mieście pojawia się jedna z pierwszych odlewni żelaza w Rosji. Od XVIII wieku Kaługa była miejscem zsyłek osób uznanych za wrogów Rosji. W latach 1767 - 1772 więzieni w Kałudze byli biskup [[Kajetan Sołtyk]] wraz z trzema senatorami [[Hetman polny koronny|hetmanem polnym koronnym]] [[Wacław Piotr Rzewuski|Wacławem Rzewuskim]], jego synem, posłem podolskim [[Seweryn Rzewuski|Sewerynem Rzewuskim]] oraz [[Biskupi kijowscy|biskupem kijowskim]] [[Józef Andrzej Załuski|Józefem Załuskim]]. Więziony tu był także chan tatarski [[Şahin Girej]] i [[Imam Szamil]]<ref name=":0">{{Cytuj |tytuł = Kaługa - Encyklopedia PWN - źródło wiarygodnej i rzetelnej wiedzy |data dostępu = 2018-06-19 |opublikowany = encyklopedia.pwn.pl |url = https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Kaluga;3919432.html |język = pl}}</ref>. W 1796 Kaługa została stolicą guberni<ref name=":0" />. W XIX wieku z powodu ominięcia jej przez kolej zaczęła podupadać. Od 12 października do 30 grudnia 1941 roku, miasto było okupowane przez wojska niemieckie. Gwałtowny rozwój miasta rozpoczął się dopiero w połowie XX wieku, ponieważ wcześniej był to niewiele znaczący prowincjonalny ośrodek.
 Jednym z najsłynniejszych mieszkańców miasta był syn polskiego zesłańca, [[Konstantin Ciołkowski]] – przez wielu uważany za ojca teorii technologii silników i wyrzutni rakietowych.