Sinti: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
int. |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Sinti''' lub '''Sinte''' (l.poj. r.m. '''Sinto''', r.ż. '''Sintisa''') – tradycyjnie [[ |
'''Sinti''' lub '''Sinte''' (l.poj. r.m. '''Sinto''', r.ż. '''Sintisa''') – tradycyjnie [[Nomada|wędrowna]] [[grupa etniczna]], pochodząca z [[Półwysep Indyjski|Półwyspu Indyjskiego]], pokrewna [[Romowie|Romom]] i wraz z nimi określana zbiorczym mianem [[Cyganie|Cyganów]] ([[język niemiecki|niem.]] ''Zigeuner'', [[język włoski|wł.]] ''Zingari'', w [[język (mowa)|języku]] sintich – ''Romané Chavé'' / ''Romane Tschawe'' / ''Romane Čhave'', dosłownie: "Synowie [[Rama (bóg)|Ramy]]" lub "Romscy synowie / chłopcy"). |
||
Brak jest jednoznacznych danych, mogących wyjaśnić genezę nazwy własnej ''Sinti''. Być może ma ona związek z imieniem legendarnego przywódcy Sindolo, znanego ze [[średniowiecze|średniowiecznych]] zapisków, odnoszących się do przybyłych w [[XV wiek]]u do [[Europa|Europy]] [[Cyganie|Cyganów]]. Jej pokrewieństwo [[toponim]]owi [[Sindh]] (prowincja w dzisiejszym [[Pakistan]]ie) jest również prawdopodobne, gdyż region ten leży w obszarze, na którym zachodził najwcześniejszy etap [[etnogeneza|etnogenezy]] [[Romowie|Romów]]. Dane [[językoznawstwo|językoznawcze]] zdają się jednakże wskazywać obcy charakter tego [[etnonim]]u, który w [[deklinacja (językoznawstwo)|deklinacji]] zachowuje się jak inne [[ |
Brak jest jednoznacznych danych, mogących wyjaśnić genezę nazwy własnej ''Sinti''. Być może ma ona związek z imieniem legendarnego przywódcy Sindolo, znanego ze [[średniowiecze|średniowiecznych]] zapisków, odnoszących się do przybyłych w [[XV wiek]]u do [[Europa|Europy]] [[Cyganie|Cyganów]]. Jej pokrewieństwo [[toponim]]owi [[Sindh]] (prowincja w dzisiejszym [[Pakistan]]ie) jest również prawdopodobne, gdyż region ten leży w obszarze, na którym zachodził najwcześniejszy etap [[etnogeneza|etnogenezy]] [[Romowie|Romów]]. Dane [[językoznawstwo|językoznawcze]] zdają się jednakże wskazywać obcy charakter tego [[etnonim]]u, który w [[deklinacja (językoznawstwo)|deklinacji]] zachowuje się jak inne [[Zapożyczenia językowe|zapożyczone]] słowa. |
||
Większość Sintich posługuje się [[dialekt]]em północno-zachodniej gałęzi [[język romski|języka romskiego]], zwanym przez nich samych ''sintikanes'', w którym można zaobserwować duży wpływ [[ |
Większość Sintich posługuje się [[dialekt]]em północno-zachodniej gałęzi [[język romski|języka romskiego]], zwanym przez nich samych ''sintikanes'', w którym można zaobserwować duży wpływ [[Słownictwo|leksykalny]] i [[gramatyka|gramatyczny]] [[język niemiecki|niemczyzny]]. Rozumienie zasad [[romanipen]] pozostało wśród nich najczęściej bardzo [[ortodoksja|ortodoksyjne]], co zdaje się być efektem długiej historii [[pogrom|prześladowań]]. [[Nomada|Wędrowny]] tryb życia, tradycyjnie wiązany z większością [[grupa etniczna|grup etnicznych]] określanych jako [[Cyganie]] (najprawdopodobniej również będący wynikiem represyjnej polityki państw europejskich), w przypadku Sintich zaczął zanikać w [[XIX wiek]]u. Jednakże niektóre rodziny kontynuują tę tradycję do dziś zarabiając na życie prowadzeniem wędrownego [[Cyrk (rozrywka)|cyrku]] lub uprawianiem innych form ulicznej [[rozrywka|rozrywki]] ([[żonglerka|żonglerki]], [[sztuka iluzji|sztuki iluzji]], [[Akrobacje|akrobacji]] na linie, koniu itd.; patrz: [[Romowie#Tradycyjne profesje|Tradycyjne profesje Romów]]). |
||
Według części opracowań naukowych [[etnogeneza]] Sintich przebiegała odmiennie od [[etnogeneza|etnogenezy]] [[Romowie|Romów]], jednakże dane [[językoznawstwo|językoznawcze]] zdają się nie potwierdzać tego twierdzenia. Europejski etap tego procesu związany był z obszarem historycznych [[Niemcy|Niemiec]], [[Niderlandy (region historyczny)|Niderlandów]], północnych regionów [[Francja|Francji]] i [[Włochy|Włoch]]. W [[Niemcy|Niemczech]] i [[Austria|Austrii]] Sinti pojawili się w [[XV wiek]]u, zaś z czasem uwidocznił się wśród nich podział na dwie grupy: ''Eftavagarja'' (dosłownie: "siedem wozów") i ''Estraxarja'' (dosłownie: "z Austrii"). ''Eftavagarja'' wywędrowali do [[Francja|Francji]], gdzie w wyniku kontaktu z innymi częściami [[Romowie|romskiego]] [[ |
Według części opracowań naukowych [[etnogeneza]] Sintich przebiegała odmiennie od [[etnogeneza|etnogenezy]] [[Romowie|Romów]], jednakże dane [[językoznawstwo|językoznawcze]] zdają się nie potwierdzać tego twierdzenia. Europejski etap tego procesu związany był z obszarem historycznych [[Niemcy|Niemiec]], [[Niderlandy (region historyczny)|Niderlandów]], północnych regionów [[Francja|Francji]] i [[Włochy|Włoch]]. W [[Niemcy|Niemczech]] i [[Austria|Austrii]] Sinti pojawili się w [[XV wiek]]u, zaś z czasem uwidocznił się wśród nich podział na dwie grupy: ''Eftavagarja'' (dosłownie: "siedem wozów") i ''Estraxarja'' (dosłownie: "z Austrii"). ''Eftavagarja'' wywędrowali do [[Francja|Francji]], gdzie w wyniku kontaktu z innymi częściami [[Romowie|romskiego]] [[Grupa etniczna|etnosu]] doszło do utworzenia grupy [[Manusze|Manuszy]]. Niektóre opracowania naukowe, opierając się na podobieństwie używanych przez nich [[dialekt]]ów [[język romski|romani]], traktują Sintich i [[Manusze|Manuszy]] jako jedną [[grupa etniczna|grupę etniczną]], będącą częścią [[naród|narodu]] [[Romowie|romskiego]]. ''Estraxarja'' natomiast przemieścili się do [[Włochy|Włoch]] i [[Chorwacja|Chorwacji]], na tereny historycznego [[Królestwo Węgier|Królestwa Węgier]] oraz do [[Czechy|Czech]]. |
||
W [[Romowie w Polsce|Polsce]] istnieje niewielka społeczność Sintich, których przodkowie zamieszkiwali w [[XIX wiek]]u ziemie [[zabór pruski|zaboru pruskiego]] lub zostali po [[1945]] roku włączeni w granice [[Polska|Polski]] wraz innymi mieszkańcami tzw. [[Ziemie Odzyskane|Ziem Odzyskanych]]. Wśród wierzących dominującym wyznaniem jest [[katolicyzm]], jednak przodkowie polskich Sinti byli również wyznawcami [[luteranizm]]u, zapewne w wyniku oddziaływania kultury [[Niemcy|niemieckiej]]. |
W [[Romowie w Polsce|Polsce]] istnieje niewielka społeczność Sintich, których przodkowie zamieszkiwali w [[XIX wiek]]u ziemie [[zabór pruski|zaboru pruskiego]] lub zostali po [[1945]] roku włączeni w granice [[Polska|Polski]] wraz innymi mieszkańcami tzw. [[Ziemie Odzyskane|Ziem Odzyskanych]]. Wśród wierzących dominującym wyznaniem jest [[katolicyzm]], jednak przodkowie polskich Sinti byli również wyznawcami [[luteranizm]]u, zapewne w wyniku oddziaływania kultury [[Niemcy|niemieckiej]]. |
Wersja z 12:27, 1 lip 2012
Sinti lub Sinte (l.poj. r.m. Sinto, r.ż. Sintisa) – tradycyjnie wędrowna grupa etniczna, pochodząca z Półwyspu Indyjskiego, pokrewna Romom i wraz z nimi określana zbiorczym mianem Cyganów (niem. Zigeuner, wł. Zingari, w języku sintich – Romané Chavé / Romane Tschawe / Romane Čhave, dosłownie: "Synowie Ramy" lub "Romscy synowie / chłopcy").
Brak jest jednoznacznych danych, mogących wyjaśnić genezę nazwy własnej Sinti. Być może ma ona związek z imieniem legendarnego przywódcy Sindolo, znanego ze średniowiecznych zapisków, odnoszących się do przybyłych w XV wieku do Europy Cyganów. Jej pokrewieństwo toponimowi Sindh (prowincja w dzisiejszym Pakistanie) jest również prawdopodobne, gdyż region ten leży w obszarze, na którym zachodził najwcześniejszy etap etnogenezy Romów. Dane językoznawcze zdają się jednakże wskazywać obcy charakter tego etnonimu, który w deklinacji zachowuje się jak inne zapożyczone słowa.
Większość Sintich posługuje się dialektem północno-zachodniej gałęzi języka romskiego, zwanym przez nich samych sintikanes, w którym można zaobserwować duży wpływ leksykalny i gramatyczny niemczyzny. Rozumienie zasad romanipen pozostało wśród nich najczęściej bardzo ortodoksyjne, co zdaje się być efektem długiej historii prześladowań. Wędrowny tryb życia, tradycyjnie wiązany z większością grup etnicznych określanych jako Cyganie (najprawdopodobniej również będący wynikiem represyjnej polityki państw europejskich), w przypadku Sintich zaczął zanikać w XIX wieku. Jednakże niektóre rodziny kontynuują tę tradycję do dziś zarabiając na życie prowadzeniem wędrownego cyrku lub uprawianiem innych form ulicznej rozrywki (żonglerki, sztuki iluzji, akrobacji na linie, koniu itd.; patrz: Tradycyjne profesje Romów).
Według części opracowań naukowych etnogeneza Sintich przebiegała odmiennie od etnogenezy Romów, jednakże dane językoznawcze zdają się nie potwierdzać tego twierdzenia. Europejski etap tego procesu związany był z obszarem historycznych Niemiec, Niderlandów, północnych regionów Francji i Włoch. W Niemczech i Austrii Sinti pojawili się w XV wieku, zaś z czasem uwidocznił się wśród nich podział na dwie grupy: Eftavagarja (dosłownie: "siedem wozów") i Estraxarja (dosłownie: "z Austrii"). Eftavagarja wywędrowali do Francji, gdzie w wyniku kontaktu z innymi częściami romskiego etnosu doszło do utworzenia grupy Manuszy. Niektóre opracowania naukowe, opierając się na podobieństwie używanych przez nich dialektów romani, traktują Sintich i Manuszy jako jedną grupę etniczną, będącą częścią narodu romskiego. Estraxarja natomiast przemieścili się do Włoch i Chorwacji, na tereny historycznego Królestwa Węgier oraz do Czech.
W Polsce istnieje niewielka społeczność Sintich, których przodkowie zamieszkiwali w XIX wieku ziemie zaboru pruskiego lub zostali po 1945 roku włączeni w granice Polski wraz innymi mieszkańcami tzw. Ziem Odzyskanych. Wśród wierzących dominującym wyznaniem jest katolicyzm, jednak przodkowie polskich Sinti byli również wyznawcami luteranizmu, zapewne w wyniku oddziaływania kultury niemieckiej.
Znani przedstawiciele:
- Karol Parno Gierliński (ur. 1938) – artysta-plastyk (rzeźbiarz), pisarz i poeta (piszący w języku romskim oraz polskim), członek zarządu Związku Romów Polskich w Szczecinku
- Bireli Lagrene (ur. 1966) – muzyk jazzowy
- Django Reinhardt (1910-1953)– muzyk jazzowy
- Franz Schnuckenack Reinhardt (1921-2006)– muzyk jazzowy
- Titi Winterstein (współcześnie) – muzyk jazzowy
- Josef Erich (Joe) Zawinul (1932-2007) – muzyk jazzowy
Zobacz też
Bibliografia
- Jerzy Ficowski, Cyganie polscy, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1953
- Jerzy Ficowski, Cyganie na polskich drogach, Kraków, Wrocław, Wydaw. Literackie, 1986
- Angus M. Fraser, Dzieje Cyganów, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 2001
- Vania de Gila - Jan Kochanowski, Mówimy po romsku. Historia, kultura i język narodu romskiego, Szczecinek, Zwiazek Romów Polskich, 2005