Ryszard Bakst

{{{nazwa}}}

Miejsce urodzenia	Warszawa
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Odznaczenia

{{Artysta muzyczny infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | powiązania = | data urodzenia = | zawód = | aktywność = | wydawnictwo = | faksymile = | miejsce śmierci = | nazwa = | nazwa oryginalna = | imię i nazwisko = | typ głosu = | miejsce urodzenia = | wyróżniony instrument = | zespół = | współpracownicy = | opis zdjęcia = | alt zdjęcia = | data śmierci = | pseudonim = | opis faksymile = Nieznane pola: "link_do_zdjęcia", "miejsce_śmierci", "opis_zdjęcia", "imię_nazwisko", "wykonawca", "tło", "miejsce_urodzenia", "data_śmierci", "data_urodzenia" oraz "cytaty".

Grób Ryszarda Baksta na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Ryszard Bakst (ur. 4 kwietnia 1926 w Warszawie, zm. 25 marca 1999 w Manchesterze) – polski pianista i pedagog, laureat VI nagrody na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Urodził się w żydowskiej rodzinie o muzycznych tradycjach. Ojciec był muzykiem amatorem, a matka pianistką-pedagogiem. Pierwsze nauki muzyczne pobierał właśnie u matki.

W czasie II wojny światowej stracił część rodziny, a sam został deportowany w głą Związku Radzieckiego. Szkołę średnią ukończył w Swierdłowsku. W latach 1944–1947 studiował w Konserwatorium Moskiewskim. Po ukończeniu studiów powrócił do Polski i rozpoczął pracę pedagogiczną. Zaczął też dawać liczne koncerty. Na przestrzeni lat jego nauczycielami byli m.in. Józef Turczyński, Abram Lufer, Heinrich Neuhaus i Zbigniew Drzewiecki.

W 1949 wystąpił na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina. Dotarł do finału i otrzymał VI nagrodę. Jego występy wysoko oceniał m.in. Wawrzyniec Żuławski.

Międzynarodowa kariera

Po konkursowym sukcesie dawał koncerty w wielu krajach europejskich i w USA. Występował wielokrotnie w Royal Festival Hall w Londynie, w Carnegie Hall w Nowym Jorku i w wielu innych miastach. Prowadził też działalność pedagogiczną – był profesorem fortepianu na uczelniach we Wrocławiu (1950–1953) i w Warszawie (1953–1968). Ponadto należał do Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (w latach 1966–1968 prezes Oddziału Warszawskiego). W 1960 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 1968 po antysemickiej nagonce, będącej efektem wydarzeń marcowych, wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Tam kontynuował działalność koncertową oraz prowadził klasę fortepianu w Royal Manchester College of Music, a później Royal Northern College of Music w Manchesterze (1969–1999). W 1973 przyczynił się do odsłonięcia w hallu College'u pomnika Fryderyka Chopina dłuta Ludwiki Nitschowej. Był też pomysłodawcą organizowania kursów mistrzowskich dla młodych pianistów w Dusznikach.

W 1990 został zaproszony do grona jurorów XII Konkursu Chopinowskiego w Warszawie.

Zmarł w Manchesterze. Dla upamiętnienia jego imienia w Royal Northern College of Music w Manchesterze ufundowano nagrodę dla najzdolniejszych uczniów szkoły.

Repertuar i dyskografia

W jego repertuarze znajdowały się utwory Chopina, Beethovena, Schumanna, Mendelssohna, Paderewskiego, Zarębskiego, Pistona, Honeggera, Kabalewskiego, Szostakowicza, Milhauda i Coplanda.

Nagrał wiele płyt gramofonowych (Polskie Nagrania Muza, EMI, Columbia Records, Westminster).

Bibliografia

• S. Dybowski, Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie, wyd. Selene, Warszawa 2005, s. 167–169.
• Nota biograficzna na stronie Culture.pl