Neogotyk: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 46.76.19.77) i przywrócono wersję 43146593 autorstwa Stansas |
→Neogotyk na ziemiach polskich: drobne merytoryczne |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
== Neogotyk na ziemiach polskich == |
== Neogotyk na ziemiach polskich == |
||
[[Plik:POL Dowspuda castle.jpg|thumb|Pałac w Dowspudzie]] |
[[Plik:POL Dowspuda castle.jpg|thumb|Pałac w Dowspudzie]] |
||
Na ziemiach polskich do najbardziej znanych architektów tworzących budowle neogotyckie należeli: [[Józef Pius Dziekoński]], [[Teodor Talowski]], [[Henryk Marconi]], [[Piotr Aigner]], [[Feliks Księżarski]], [[Alexis Langer]], [[Ludwig Schneider]], [[Jan Sas-Zubrzycki]], [[Konstanty Wojciechowski (1841-1910)|Konstanty Wojciechowski]]. |
Na ziemiach polskich do najbardziej znanych architektów tworzących budowle neogotyckie należeli: [[Józef Pius Dziekoński]], [[Teodor Talowski]], [[Henryk Marconi]], [[Piotr Aigner]], [[Feliks Księżarski]], [[Alexis Langer]], [[Franciszek Jaszczołd]], [[Ludwig Schneider]], [[Jan Sas-Zubrzycki]], [[Konstanty Wojciechowski (1841-1910)|Konstanty Wojciechowski]]. |
||
Jednym z pierwszych kościołów neogotyckich w Polsce był kościół w miejscowości [[Wielącza]] pod Zamościem zbudowany w latach 1821-32 według projektu [[Wacław Ritschel|Wacława Ritschela]]. |
Jednym z pierwszych kościołów neogotyckich w Polsce był kościół w miejscowości [[Wielącza]] pod Zamościem zbudowany w latach 1821-32 według projektu [[Wacław Ritschel|Wacława Ritschela]]. |
||
Spośród budynków świeckich jako jeden z wczesnych przykładów architektury neogotyckiej można wymienić [[Dowspuda|Pałac Paca w Dowspudzie]] z lat 1820-1823<ref>Jerzy Baranowski "Pałac Paca w Dospudzie" [w:] [[Ziemia (rocznik)|Ziemia]] 1965, s.170</ref>. Innymi przykładami neogotyckiej architektury rezydencjonalnej są [[zamek w Kórniku]], pałac w [[Leśkowa|Leśkowej]] w stylu neogotyku elżbietańskiego, [[Pałac Tyszkiewiczów w Landwarowie|pałac w Landwarowie]], pałac w [[Czerniatyn]]ie. Pod koniec XIX wieku styl neogotycki często był stosowany przy dekoracji kamienic mieszczańskich (np. Kamienica Ławrynowicza w Warszawie lub [[Gmach Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego w Warszawie]]). |
Spośród budynków świeckich jako jeden z wczesnych przykładów architektury neogotyckiej można wymienić [[Dowspuda|Pałac Paca w Dowspudzie]] z lat 1820-1823<ref>Jerzy Baranowski "Pałac Paca w Dospudzie" [w:] [[Ziemia (rocznik)|Ziemia]] 1965, s.170</ref>. Innymi przykładami neogotyckiej architektury rezydencjonalnej są [[zamek w Kórniku]], pałac w [[Leśkowa|Leśkowej]] w stylu neogotyku elżbietańskiego, [[Pałac Tyszkiewiczów w Landwarowie|pałac w Landwarowie]], pałac w [[Czerniatyn]]ie, [[Pałac Pusłowskich w Kosowie|pałac w Kosowie]]. Pod koniec XIX wieku styl neogotycki często był stosowany przy dekoracji kamienic mieszczańskich (np. Kamienica Ławrynowicza w Warszawie lub [[Gmach Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego w Warszawie]]). |
||
=== Styl wiślano-bałtycki === |
=== Styl wiślano-bałtycki === |
Wersja z 17:31, 14 sty 2016
Szablon:Historyzm Neogotyk – styl w architekturze, a także rzemiośle artystycznym, nawiązujący formalnie do gotyku, powstały około połowy XVIII wieku w Anglii i trwający do początku XX wieku, zaliczany do historyzmu.
Najczęściej spotyka się kościoły nawiązujące do kontynentalnych gotyckich lub rozbudowane gotyckie (katedra w Kolonii, katedra św. Wita w Pradze) oraz budowle wzorowane na gotyku angielskim (zamek w Kórniku, Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku).
Historia
W meblarstwie neogotyk był popularny głównie w Anglii i Niemczech od lat 30. do lat 60. XIX wieku[1].
Architektura
W Anglii od czasów średniowiecza istniała nieprzerwana tradycja gotycka - gothic revival, która po okresie klasycyzmu zaczęła się rozprzestrzeniać do innych krajów europejskich[2]. Pierwszą rezydencją w stylu neogotyckim było Strawberry Hill zbudowane dla pisarza powieści gotyckich Horacego Walpole'a, przebudowane w stylu neogotyckim w 1750 roku.
Styl neogotycki uważano za odpowiedni do budowy okazałych budynków użyteczności publicznej (w tym m.in. budynków parlamentów Węgier w Budapeszcie i Wielkiej Brytanii w Londynie) oraz kościołów. Na uwagę zasługuje budynek dworca kolejowego we Wrocławiu i w Nowych Skalmierzycach.
Neogotyk na ziemiach polskich
Na ziemiach polskich do najbardziej znanych architektów tworzących budowle neogotyckie należeli: Józef Pius Dziekoński, Teodor Talowski, Henryk Marconi, Piotr Aigner, Feliks Księżarski, Alexis Langer, Franciszek Jaszczołd, Ludwig Schneider, Jan Sas-Zubrzycki, Konstanty Wojciechowski.
Jednym z pierwszych kościołów neogotyckich w Polsce był kościół w miejscowości Wielącza pod Zamościem zbudowany w latach 1821-32 według projektu Wacława Ritschela.
Spośród budynków świeckich jako jeden z wczesnych przykładów architektury neogotyckiej można wymienić Pałac Paca w Dowspudzie z lat 1820-1823[3]. Innymi przykładami neogotyckiej architektury rezydencjonalnej są zamek w Kórniku, pałac w Leśkowej w stylu neogotyku elżbietańskiego, pałac w Landwarowie, pałac w Czerniatynie, pałac w Kosowie. Pod koniec XIX wieku styl neogotycki często był stosowany przy dekoracji kamienic mieszczańskich (np. Kamienica Ławrynowicza w Warszawie lub Gmach Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego w Warszawie).
Styl wiślano-bałtycki
Jedną z odmian neogotyku stał się popularny w Polsce tzw. styl wiślano-bałtycki, który był uznawany przejściowo za "polski styl narodowy". Koncepcję tę w latach 60. i 70. XIX wieku wypracowali krakowscy historycy Władysław Łuszczkiewicz i Józef Łepkowski. Ich koncepcje teoretyczne spotkały się z żywym odzewem wśród badaczy na Mazowszu.
W latach 80. XIX wieku problematyką gotyku jako polskiego stylu narodowego zajął się Karol Matuszewski, który propagował styl wiślano-bałtycki. Styl ten rozpropagował szczególnie ogłoszony w 1886 roku konkurs na projekt kościoła św. Floriana w Warszawie, podczas którego w regulaminie określono, że styl świątyni ma być ostro-łukowy w odcieniu tak zwanym wiślano-bałtyckim. Zrealizowano projekt Józefa Piusa Dziekońskiego, a kolejną ważną realizacją w tym stylu był kościół Wniebowzięcia NMP w Łodzi, projektu Konstantego Wojciechowskiego.
Kolejne realizacje to katedra Opieki Najświętszej Marii Panny w Radomiu, kościół Wniebowzięcia NMP w Białymstoku, kościół Matki Bożej Pocieszenia w Żyrardowie, kościół św. Stanisława w Czerwonce Liwskiej, kościół św. Stanisława w Warszawie, kościół w Milejowie, Gorzkowicach, Zdunach, kościół w Markach, kościół w Radziwiu, Rozniszowie, kościół w Mogielnicy, kościół w Dłutowie, kościoły w Dąbrowie Górniczej, Sosnowcu-Pogoni, Sosnowcu-Niwce, Strzemieszycach, Sosnowcu-Zagórzu. W nieco innym stylu nawiązującym do gotyku małopolskiego projektowali Sławomir Odrzywolski (kościół w Miejscu Piastowym), Teodor Talowski (Kościół św. Elżbiety we Lwowie) i Jan Sas-Zubrzycki (kościół w Szczurowej, kościół w Trześniowie). Ten ostatni architekt wprowadził w latach 90. XIX wieku termin styl nadwiślański, którego przykładem może być kościół św. Józefa na Podgórzu w Krakowie.
-
Dawny posterunek policji, obecnie wydział Urzędu Miasta Torunia
-
Kamienica Raduszkiewicza w Wilnie
Bibliografia
- Jan Nowacki: Motywy antyczne na inkrustowanych meblach, z okresu historyzmu, ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie. Uniwersytet Warszawski: 2010.