Teodor Błoch: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
uzupełnienie treści dodanie linków i przypisu Znaczniki: Wycofane VisualEditor |
Order Virtuti Militari nadano miejscu kaźni, a nie każdemu zamordowanemu z osobna Znacznik: Anulowanie edycji |
||
Linia 44: | Linia 44: | ||
* [[Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 3}} |
* [[Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 3}} |
||
* Krzyż Oficerski [[Order Korony Rumunii|Orderu Korony Rumunii]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 3}} |
* Krzyż Oficerski [[Order Korony Rumunii|Orderu Korony Rumunii]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 3}} |
||
== Upamiętnienie == |
|||
* Dekretem z 11 listopada 1976 [[Lista prezydentów Polski|Prezydenta RP na Uchodźstwie]] w Londynie [[Stanisław Ostrowski]] nadał zbiorowo Krzyż Srebrny [[Order Virtuti Militari|Orderu Virtuti Militari]] (nr 14384)<ref name=":1">{{Cytuj |tytuł = Pożegnanie zasłużonych dla Polski oficerów, śp. generała Stanisława Kopańskiego i śp. podpułkownika Stefana Eichlera oraz ich małżonek - Polonia - Portal Gov.pl |data dostępu = 2024-06-28 |opublikowany = Polonia |url = https://www.gov.pl/web/polonia/pozegnanie-zasluzonych-dla-polski-oficerow-sp-generala-stanislawa-kopanskiego-i-sp-podpulkownika-stefana-eichlera-oraz-ich-malzonek |język = pl-PL}}</ref> żołnierzom polskim [[Zbrodnia katyńska|zgładzonym w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni]], dla upamiętnienia ofiary ich życia w imię Niepodległości Polski. Krzyż ten symbolicznie został zawieszony na [[Pomnik Katyński w Londynie|Pomniku Katyńskim w Londynie]]<ref name=":1" />. Obecnie nie jest znane miejsce publikacji dokumentu. |
|||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
Wersja z 10:57, 28 cze 2024
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
9 listopada 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
komendant RU |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Teodor Emil Błoch (ur. 9 listopada 1895 w Kołomyi, zm. kwiecień 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 9 listopada 1895 w Kołomyi, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ferdynanda i Julii ze Straubów[1][2]. Ukończył szkołę powszechną i sześć klas w c. k. Gimnazjum w Kołomyi[3]. W latach 1915–1918 służył w armii austriackiej. W 1917 ukończył szkołę oficerską. Walczył na froncie rosyjskim, potem włoskim. Po wyjściu z niewoli włoskiej wstąpił do Armii gen. Hallera.
Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 145 pułku piechoty jako adiutant, później jako dowódca kompanii i batalionu[4]. W listopadzie 1924 roku został przeniesiony z 72 pp do 60 pułku piechoty[5][6], a później przydzielony do 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach[7]. 2 kwietnia 1929 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisko dowódcy batalionu[9][10], a w grudniu 1932 przesunięty na stanowisko kwatermistrza[11]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sarny na stanowisko komendanta[12]. Na tym stanowisku zastąpił majora Bronisława Antoniego Majewskiego, który został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[13]. 1 września 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Sarny, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Teodor Błoch był żonaty z Amelią z domu Kluge[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1290 – 17 maja 1921[15][1]
- Krzyż Walecznych[16]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[17][18][16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[16]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[16]
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii[16]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 34.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 331, 415.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 682.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 268, 359.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 129, 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34, 540.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 408.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 996.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2023-01-03].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 410.
Bibliografia
- Błoch Teodor Emil. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.80-7623 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Komendanci uzupełnień II Rzeczypospolitej
- Kwatermistrzowie 10 Pułku Piechoty (II RP)
- Ludzie urodzeni w Kołomyi
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 72 Pułku Piechoty (II RP)
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach w Charkowie
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1895
- Zmarli w 1940