Olaf III Pokojowy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m uproszczenie wywołania szablonu {{Kontrola autorytatywna}} |
m szablon fix |
||
| Linia 28: | Linia 28: | ||
'''Olaf III Pokojowy''', zwany również '''Spokojnym''' lub '''Cichym''', ([[język norweski|norw.]] ''Olav Haraldsson, Olav Kyrre'') (ur. ok. [[1050]], zm. [[22 września]] [[1093]]) – [[władcy Norwegii|król Norwegii]] w latach [[1067]]-[[1093]] (do [[1069]] wspólnie z [[Magnus II Haraldsson|Magnusem II]]), pochodzący z dynastii [[Ynglingowie|Yngling]]. |
'''Olaf III Pokojowy''', zwany również '''Spokojnym''' lub '''Cichym''', ([[język norweski|norw.]] ''Olav Haraldsson, Olav Kyrre'') (ur. ok. [[1050]], zm. [[22 września]] [[1093]]) – [[władcy Norwegii|król Norwegii]] w latach [[1067]]-[[1093]] (do [[1069]] wspólnie z [[Magnus II Haraldsson|Magnusem II]]), pochodzący z dynastii [[Ynglingowie|Yngling]]. |
||
Urodzony ok. 1050 r., pozamałżeński syn króla [[Norwegia|Norwegii]] [[Harald III Surowy|Haralda III Hardrady]], jego matką była jedna z nałożnic króla Haralda, Thora Thorbergsdotter. Jego rodzonym bratem był król Magnus II Haraldsson, współpanujący w latach 1066-1069. |
Urodzony ok. 1050 r., pozamałżeński syn króla [[Norwegia|Norwegii]] [[Harald III Surowy|Haralda III Hardrady]], jego matką była jedna z nałożnic króla Haralda, Thora Thorbergsdotter. Jego rodzonym bratem był król Magnus II Haraldsson, współpanujący w latach 1066-1069. |
||
Olaf wspólnie ze swym ojcem, królem Haraldem III i bratem Magnusem wziął udział w wyprawie na Anglię w [[1066]] r., która miała się zakończyć podbiciem Anglii przez Haralda III, który zgłosił pretensje do [[władcy Anglii|tronu angielskiego]] po śmierci króla [[Edward Wyznawca|Edwarda Wyznawcy]] z dynastii anglosaskiej. Jednak w [[bitwa pod Stamford Bridge|bitwie pod Stamford Bridge]] ([[25 września]] [[1066]]) norwescy [[wikingowie]] ponieśli klęskę w walce [[Harold II|Haroldem II]], podczas bitwy zginął ojciec Olafa. Po bitwie obie strony zawarły pokój, gdyż Anglii groziła kolejna inwazja, tym razem ze strony [[Wilhelm Zdobywca|Wilhelma]] [[książęta Normandii|księcia Normandii]]. Bracia Olaf i Magnus odpłynęli do Norwegii zabierając ze sobą resztki wojska, jakie uratowały się z pogromu pod Stamford Bridge. |
Olaf wspólnie ze swym ojcem, królem Haraldem III i bratem Magnusem wziął udział w wyprawie na Anglię w [[1066]] r., która miała się zakończyć podbiciem Anglii przez Haralda III, który zgłosił pretensje do [[władcy Anglii|tronu angielskiego]] po śmierci króla [[Edward Wyznawca|Edwarda Wyznawcy]] z dynastii anglosaskiej. Jednak w [[bitwa pod Stamford Bridge|bitwie pod Stamford Bridge]] ([[25 września]] [[1066]]) norwescy [[wikingowie]] ponieśli klęskę w walce [[Harold II|Haroldem II]], podczas bitwy zginął ojciec Olafa. Po bitwie obie strony zawarły pokój, gdyż Anglii groziła kolejna inwazja, tym razem ze strony [[Wilhelm Zdobywca|Wilhelma]] [[książęta Normandii|księcia Normandii]]. Bracia Olaf i Magnus odpłynęli do Norwegii zabierając ze sobą resztki wojska, jakie uratowały się z pogromu pod Stamford Bridge. |
||
Po powrocie do Norwegii Olaf i Magnus zostali wybrani królami, przy czym starszy z braci Magnus zarządzał zachodnią częścią kraju, a Olaf wschodnią. Wspólne rządy w królestwie trwały do czasu śmierci Magnusa II w [[1069]] r. Klęska Norwegów w 1066 r. w Anglii, gdzie zginęło ponad 4.000 wikingów, złamała ich [[potencjał militarny]] i zatrzymała trwającą od końca [[VIII wiek|VIII w.]] ekspansję na wyspy brytyjskie. W tej sytuacji Olaf podpisał układ pokojowy nowym [[władcy Anglii|królem Anglii]] Wilhelmem Zdobywcą, a także z [[władcy Danii|królem Danii]] [[Swen II Estrydsen|Swenem II]], którego córkę [[Ingrida Duńska|Ingridę]] pojął za żonę. |
Po powrocie do Norwegii Olaf i Magnus zostali wybrani królami, przy czym starszy z braci Magnus zarządzał zachodnią częścią kraju, a Olaf wschodnią. Wspólne rządy w królestwie trwały do czasu śmierci Magnusa II w [[1069]] r. Klęska Norwegów w 1066 r. w Anglii, gdzie zginęło ponad 4.000 wikingów, złamała ich [[potencjał militarny]] i zatrzymała trwającą od końca [[VIII wiek|VIII w.]] ekspansję na wyspy brytyjskie. W tej sytuacji Olaf podpisał układ pokojowy nowym [[władcy Anglii|królem Anglii]] Wilhelmem Zdobywcą, a także z [[władcy Danii|królem Danii]] [[Swen II Estrydsen|Swenem II]], którego córkę [[Ingrida Duńska|Ingridę]] pojął za żonę. |
||
Olaf dbał o rozwój swego kraju, dzięki jego staraniom około [[1070]] r. ponownie [[lokacja (historia)|lokowane]] zostało miasto [[Bergen]], które po czasie stało się jednym z głównych grodów w kraju. Król założył biskupstwa w Bergen i Nidaros (dzisiejsze [[Trondheim]]), gdzie również ufundował nowe kościoły. Ponadto dzięki królowi w kraju powstały pierwsze [[gildia (historia)|gildie kupieckie]]. Za panowania Olafa prawdopodobnie po raz pierwszy zostały spisane obowiązujące w królestwie prawa, a co ciekawe, król Olaf był pierwszym władcą Norwegii, który umiał czytać i pisać. |
Olaf dbał o rozwój swego kraju, dzięki jego staraniom około [[1070]] r. ponownie [[lokacja (historia)|lokowane]] zostało miasto [[Bergen]], które po czasie stało się jednym z głównych grodów w kraju. Król założył biskupstwa w Bergen i Nidaros (dzisiejsze [[Trondheim]]), gdzie również ufundował nowe kościoły. Ponadto dzięki królowi w kraju powstały pierwsze [[gildia (historia)|gildie kupieckie]]. Za panowania Olafa prawdopodobnie po raz pierwszy zostały spisane obowiązujące w królestwie prawa, a co ciekawe, król Olaf był pierwszym władcą Norwegii, który umiał czytać i pisać. |
||
Król Olaf III zmarł [[22 września]] [[1093]] r., został pochowany w Trondheim. |
Król Olaf III zmarł [[22 września]] [[1093]] r., został pochowany w Trondheim. |
||
Jedyną żoną króla była wspomniana wcześniej księżniczka duńska Ingrida, poślubiona w [[1070]]. Z tego małżeństwa król nie miał dzieci, jednak z pozamałżeńskiego związku król miał syna Magnusa, imię matki Magnusa nie jest znane. |
Jedyną żoną króla była wspomniana wcześniej księżniczka duńska Ingrida, poślubiona w [[1070]]. Z tego małżeństwa król nie miał dzieci, jednak z pozamałżeńskiego związku król miał syna Magnusa, imię matki Magnusa nie jest znane. |
||
Po śmierci Olafa III władzę w Norwegii objęli wspólnie syn [[Magnus III Bosy|Magnus zwany Bosym]] oraz bratanek Olafa III, [[Haakon Magnusson|Haakon Toresfostre]]. |
Po śmierci Olafa III władzę w Norwegii objęli wspólnie syn [[Magnus III Bosy|Magnus zwany Bosym]] oraz bratanek Olafa III, [[Haakon Magnusson|Haakon Toresfostre]]. |
||
{{Władcy Norwegii}} |
|||
{{Władca-Norwegia|urząd=król Norwegii|lata=[[1067]]-[[1093]]|poprzednik=[[Harald III Surowy]]|następca=[[Magnus III Bosy]]}} |
|||
{{Kontrola autorytatywna}} |
{{Kontrola autorytatywna}} |
||
Wersja z 22:45, 26 cze 2015
Szablon:Władca kraju infobox Olaf III Pokojowy, zwany również Spokojnym lub Cichym, (norw. Olav Haraldsson, Olav Kyrre) (ur. ok. 1050, zm. 22 września 1093) – król Norwegii w latach 1067-1093 (do 1069 wspólnie z Magnusem II), pochodzący z dynastii Yngling.
Urodzony ok. 1050 r., pozamałżeński syn króla Norwegii Haralda III Hardrady, jego matką była jedna z nałożnic króla Haralda, Thora Thorbergsdotter. Jego rodzonym bratem był król Magnus II Haraldsson, współpanujący w latach 1066-1069.
Olaf wspólnie ze swym ojcem, królem Haraldem III i bratem Magnusem wziął udział w wyprawie na Anglię w 1066 r., która miała się zakończyć podbiciem Anglii przez Haralda III, który zgłosił pretensje do tronu angielskiego po śmierci króla Edwarda Wyznawcy z dynastii anglosaskiej. Jednak w bitwie pod Stamford Bridge (25 września 1066) norwescy wikingowie ponieśli klęskę w walce Haroldem II, podczas bitwy zginął ojciec Olafa. Po bitwie obie strony zawarły pokój, gdyż Anglii groziła kolejna inwazja, tym razem ze strony Wilhelma księcia Normandii. Bracia Olaf i Magnus odpłynęli do Norwegii zabierając ze sobą resztki wojska, jakie uratowały się z pogromu pod Stamford Bridge.
Po powrocie do Norwegii Olaf i Magnus zostali wybrani królami, przy czym starszy z braci Magnus zarządzał zachodnią częścią kraju, a Olaf wschodnią. Wspólne rządy w królestwie trwały do czasu śmierci Magnusa II w 1069 r. Klęska Norwegów w 1066 r. w Anglii, gdzie zginęło ponad 4.000 wikingów, złamała ich potencjał militarny i zatrzymała trwającą od końca VIII w. ekspansję na wyspy brytyjskie. W tej sytuacji Olaf podpisał układ pokojowy nowym królem Anglii Wilhelmem Zdobywcą, a także z królem Danii Swenem II, którego córkę Ingridę pojął za żonę.
Olaf dbał o rozwój swego kraju, dzięki jego staraniom około 1070 r. ponownie lokowane zostało miasto Bergen, które po czasie stało się jednym z głównych grodów w kraju. Król założył biskupstwa w Bergen i Nidaros (dzisiejsze Trondheim), gdzie również ufundował nowe kościoły. Ponadto dzięki królowi w kraju powstały pierwsze gildie kupieckie. Za panowania Olafa prawdopodobnie po raz pierwszy zostały spisane obowiązujące w królestwie prawa, a co ciekawe, król Olaf był pierwszym władcą Norwegii, który umiał czytać i pisać.
Król Olaf III zmarł 22 września 1093 r., został pochowany w Trondheim. Jedyną żoną króla była wspomniana wcześniej księżniczka duńska Ingrida, poślubiona w 1070. Z tego małżeństwa król nie miał dzieci, jednak z pozamałżeńskiego związku król miał syna Magnusa, imię matki Magnusa nie jest znane. Po śmierci Olafa III władzę w Norwegii objęli wspólnie syn Magnus zwany Bosym oraz bratanek Olafa III, Haakon Toresfostre.
