Stefan Górnisiewicz

Stefan Wiktor Górnisiewicz

„Góra”, „Sulica”

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 czerwca 1897 Czernichów
Data i miejsce śmierci	24 listopada 1954 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	26 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Stefan Wiktor Górnisiewicz, ps. „Góra”, „Sulica” (ur. 1 czerwca 1897 w Czernichowie, zm. 24 listopada 1954 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

W latach 1907–1914 uczył się w c. i k. Gimnazjum Wyższym w Wadowicach. Od sierpnia 1914 do sierpnia 1917 służył w 3 pułku piechoty Legionów Polskich, od listopada 1917 do lutego 1918 w batalionie zapasowym II Brygady Legionów, od lutego do maja 1918 internowany, od czerwca do października 1918 służył w c. i k. 100 pułku piechoty na froncie włoskim.

W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, uczestniczył w walkach na Śląsku Cieszyńskim w pierwszej połowie 1919. W 1921 był piłkarzem krakowskiej Wisły, ps. Bogdan.

Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego. Z dniem 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przydzielony do dowództwa 13 Kresowej Dywizji Piechoty w Równem, pozostając oficerem nadetatowym 32 pułku piechoty w Modlinie. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 18 lutego 1928 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 59. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W tym samym roku został przesunięty w DOK II na stanowisko pełniącego obowiązki szefa Oddziału Ogólnego Sztabu. 26 marca 1931 został przeniesiony do dowództwa 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko szefa sztabu. 23 marca 1932 został przeniesiony do 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisko dowódcy III batalionu, detaszowanego w Skierniewicach. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 13 pułku piechoty w Pułtusku na stanowisko dowódcy batalionu. W latach 1936–1939 był szefem Samodzielnego Referatu Ogólnego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

W czasie kampanii wrześniowej walczył w składzie Grupy „Kowel” jako dowódca pododcinka północnego, a następnie dowódca batalionu piechoty i podgrupy piechoty do 2 października 1939. Uniknął niewoli i włączył się w działalność podziemną w Łodzi. Był członkiem Służby Zwycięstwu Polski. Zagrożony aresztowaniem wyjechał na Lubelszczyznę i został tam członkiem Batalionów Chłopskich. Tam był, wedle różnych źródeł, I lub II zastępcą Komendanta Głównego Okręgu i odpowiednio szefem sztabu lub szefem wyszkolenia. W marcu 1944 wszedł w skład Komendy Okręgu Lublin Armii Krajowej jako zastępca komendanta. Odpowiadał tam za scalone z AK oddziały BCh. W czerwcu 1944 powrócił do Warszawy i jako przedstawiciel BCh wszedł do Komendy Głównej Armii Krajowej. Według niektórych źródeł pełnił w niej funkcję szefa Oddziału IV Kwatermistrzowskiego. Po upadku powstania warszawskiego dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w Oflagu II C Woldenberg. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Polski, jednak został zatrzymany i osadzony w Obozie NKWD w Rembertowie, a 21 lutego 1945 wywieziony do ZSRR. Powrócił do Polski 9 grudnia 1947. Następnie pracował w spółdzielczości, w Lublinie, Krakowie i Warszawie. W tym ostatnim mieście był zatrudniony w Związku Hodowców Nasion i Spółdzielni Pracy „Introligator”.

Zmarł 24 listopada 1954 w Warszawie. Został pochowany 29 listopada 1954 na cmentarzu w Milanówku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1923)
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
• Srebrny Medal Waleczności II kl. (Austro-Węgry, 1917)

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Marian Wojtas: Słownik biograficzny żołnierzy Batalionów Chłopskich : IV Okręg Lublin. Lublin: Stowarzyszenie Byłych Żołnierzy Batalionów Chłopskich, 1998, s. 176. ISBN 83-85223-60-6.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Marian Wojtas: Słownik biograficzny żołnierzy Batalionów Chłopskich. T. V. Lublin: Wydawnictwo Bestprint, 2009, s. 723–727. ISBN 978-8360702-72-7.
• Z dziejów walk o niepodległość, t. 1, red. Marek Gałęzowski, Waldemar Grabowski, Sławomir Kalbarczyk, Jerzy Kirszak, wyd. IPN, Warszawa 2011 (tam biogram S.G. autorstwa Andrzeja Chmielarza).
• Stanisław Maksimiec: Front Północny. Organizacja i walki we wrześniu 1939 roku. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2021. ISBN 978-83-8178-582-2.