Tadeusz Burzyński (1730–1773)

Tadeusz Burzyński (1730–1773)
Data urodzenia	1730
Data śmierci	1773
	poseł nadzwyczajny Rzeczypospolitej w Wielkiej Brytanii
Okres	od 1769; do 1773
Poprzednik	nowy urząd
Następca	Franciszek Bukaty

Tadeusz Burzyński
	; Trzywdar
Rodzina	Burzyńscy herbu Trzywdar
Data urodzenia	ok. 1730
Data i miejsce śmierci	lato 1773 ; Florencja
Ojciec	Stanisław Antoni Burzyński
Żona	Józefa Broel-Plater
	Odznaczenia

Tadeusz Burzyński (ur. ok. 1730, zm. lato 1773 we Florencji) – polski senator i dyplomata czasów stanisławowskich, od 1763 kasztelan smoleński, od 14 kwietnia 1770 wojewoda miński, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1767^[1], poseł nadzwyczajny Rzeczypospolitej w Republice Zjednoczonych Prowincji w 1769 roku^[2], poseł nadzwyczajny Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii w latach 1769–1773^[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie szlacheckiej herbu Trzywdar, osiadłej w Brasławszczyźnie. Jego ojcem był Stanisław Antoni Burzyński kasztelan smoleński, instygator wielki litewski, później jezuita.

W latach 1754-1755 uczęszczał do Collegium Nobilium jezuitów w Wilnie^[4]. Ukończył Collegium Nobilium w Warszawie^[5]. W 1760 roku został posłem na Sejm^[5], później otrzymał starostwo krasnosielskie i stopień rotmistrza armii litewskiej^[5].

W 1764 roku był członkiem konfederacji Wielkiego Księstwa Litewskiego^[6]. Na sejmie konwokacyjnym 1764 roku wyznaczony do Komisji Skarbowej Wielkiego Księstwa Litewskiego^[7]. 23 października 1767 wszedł w skład delegacji Sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej^[8].

Burzyński był w latach 1769–1773 (do śmierci) ambasadorem RP w Londynie. Stale cierpiał na brak gotówki, który pozwoliłby mu zatrudnić pomocników; szyfrantów i sekretarzy, którzy uczyniliby jego misję dyplomatyczną skuteczniejszą. W końcu zatrudnionym przezeń został jego sąsiad Franciszek Bukaty (1747–1797), który szybko nauczył się szyfru i języka angielskiego.

Ze względu na stan zdrowia od jesieni 1770 roku prosił Stanisława Augusta Poniatowskiego o zgodę na wyjazd z Londynu. Uzyskawszy ją, 18 grudnia 1770 wyjechał do Brukseli, a stamtąd do Włoch^[9].

Gdy Burzyński zmarł w czasie podróży do Włoch (we Florencji), w celach zdrowotnych, Bukaty ostatecznie przejął jego funkcje, lecz początkowo jedynie jako skromny Chargé d’affaires (ambasadorem został dopiero o wiele później).

Jego żoną została (najprawdopodobniej w roku 1750) Józefa Broel-Plater, która zmarła ok. 1778 roku. W 1769 roku otrzymał Order Orła Białego. W 1765 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława^[10]. W 1764 roku odznaczony Orderem św. Aleksandra Newskiego^[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Złota księga szlachty polskiej, r. XVIII, Poznań 1896, s. 135.
↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 84.
↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 146.
↑ Kazimierz Puchowski, Jezuickie kolega szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, Gdańsk 2007, s. 570.
↑ ^a ^b ^c Zofia Libiszowska: Misja Polska w Londynie w latach 1769-1795. Łódź: 1975, s. 10.
↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 60.
↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 75.
↑ Volumina Legum t. VII, Petersburg 1860, s. 244-248.
↑ Zofia Libiszowska: Misja Polska w Londynie w latach 1769-1795. Łódź: 1975, s. 23-24.
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 177.
↑ Бантыш-Каменский Н.Н. Списки кавалерам российских императорских орденов Св. Андрея Первозванного, Св. Екатерины, Св. Александра Невского и Св. Анны с учреждения до установления в 1797 году орденского капитула, 2005, s. 147.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Zofia Libiszowska, Życie polskie w Londynie w XVIII wieku, Instytut wydawniczy "PAX", Warszawa 1972.
Zofia Libiszowska, Misja polska w Londynie w latach 1769-1795, Łódź 1966.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Burzyński h. Trzywdar (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

Literatura dodatkowa[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Kościałkowski: Burzyński Tadeusz. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 3: Brożek Jan – Chwalczewski Franciszek. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1937, s. 142–143. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0

[1] Złota księga szlachty polskiej, r. XVIII, Poznań 1896, s. 135.

[2] Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 84.

[3] Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 146.

[4] Kazimierz Puchowski, Jezuickie kolega szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, Gdańsk 2007, s. 570.

[Libiszowska10-5] Zofia Libiszowska: Misja Polska w Londynie w latach 1769-1795. Łódź: 1975, s. 10.

[6] Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 60.

[7] Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 75.

[8] Volumina Legum t. VII, Petersburg 1860, s. 244-248.

[9] Zofia Libiszowska: Misja Polska w Londynie w latach 1769-1795. Łódź: 1975, s. 23-24.

[10] Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 177.

[11] Бантыш-Каменский Н.Н. Списки кавалерам российских императорских орденов Св. Андрея Первозванного, Св. Екатерины, Св. Александра Невского и Св. Анны с учреждения до установления в 1797 году орденского капитула, 2005, s. 147.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]