Ulica Bernardyńska w Bydgoszczy
{{{jednostki}}} | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
![]() {{{opis zdjęcia}}} | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Państwo | {{{państwo}}} | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość |
{{{miejscowość}}} | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Długość |
450 m | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Poprzednie nazwy |
{{{poprzednie nazwy}}} | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Plan | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
[[Plik:{{{plan}}}|240x240px|alt=Plan przebiegu ulicy|]] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Bydgoszczy ![]() | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski ![]() | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego ![]() | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
![]() |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/ca/Bernardy%C5%84ska_-_kamienica.jpg/240px-Bernardy%C5%84ska_-_kamienica.jpg)
Ulica Bernardyńska w Bydgoszczy – ulica na wschodnim obrzeżu Starego Miasta w Bydgoszczy.
Lokalizacja
Ulica znajduje się we wschodniej części Starego Miasta. Rozciąga się na kierunku północ-południe, od Ronda Jagiellonów, poprzez most nad Brdą do Ronda Bernardyńskiego. Jej długość wynosi ok. 450 m. W ciągu ulicy znajduje się torowisko tramwajowe, użytkowane przez linie nr 5 i 6.
Nazwy
Ulica w przekroju historycznym posiadała następujące nazwy[1]:
- 1870-1920 – Kaiserstraße [Cesarska]
- 1920-1939 – Bernardyńska
- 1939-1945 – Kaiserstraße [Cesarska]
- 1945-1949 – Bernardyńska
- 1950-1956 – Juliana Marchlewskiego
- od 1956 – Bernardyńska
Ulica zawdzięcza swą nazwę pobliskiemu klasztorowi, w którym zamieszkiwali bernardyni od 1480 do 1829 r. Natomiast niemiecka nazwa nawiązuje do cesarza Niemiec i króla Prus Wilhelma I.
Historia
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/19/Bydgoszcz_Most_bernardy%C5%84ski_1910.jpg/250px-Bydgoszcz_Most_bernardy%C5%84ski_1910.jpg)
Projekt nowej drogi łączącej rozbudowujące się przedmieścia na obwodzie Starego Miasta pochodzi z połowy XIX wieku. Budowa pierwszej linii kolejowej przechodzącej przez Bydgoszcz w 1851 r. oraz dworca kolejowego na Bocianowie w północno-zachodniej części miasta sprawiła, że pojawiła się konieczność budowy nowej drogi z mostem przez Brdę, odciążającej ulicę Mostową i most Gdański. Lokalizacja trasy została wybrana na wschodnim obrzeżu Starego Miasta z uwagi na konieczność skomunikowania przedmieścia Grodztwo, od lat 30. XIX w. przekształcającego się w nowe centrum oświatowo-administracyjne Bydgoszczy.
7 grudnia 1855 r. magistrat złożył wniosek o budowę nowej ulicy łączącej przedmieście Toruńskie z Grodztwem w rejonie byłego klasztoru Bernardynów[2]. Liczne trudności urzędowe, finansowe, a także związane z uzgodnieniami dotyczącymi przebiegu ulicy i wykupów terenu sprawiły, że budowa doszła do skutku dopiero 20 lat później – w 1875 r.[2] Problemy sprawiły zwłaszcza protesty mieszkańców gminy podmiejskiej Grodztwo, obawiających się wykupów terenu. W związku z tym rozpatrywano cztery warianty trasy. Pierwotnie trasa miała przechodzić na przedłużeniu ul. 3 Maja, przed frontem Seminarium Nauczycielskiego. Mieszkańcy przedstawili wariant wschodni, w którym nowa trasa miała łączyć ulice: Babia Wieś i Uroczą. Z kolei na zebraniu władz z mieszkańcami w 1861 r. wybrano wariant zachodni, łączący ulice: Kujawską i Jagiellońską, omijający od zachodu kościół św. Idziego. Dyskusja na temat lokalizacji trasy toczyła się do 1863 r., kiedy to po przedstawieniu kosztorysów trzech wariantów tras wybrano ostatecznie wariant zachodni, jako odpowiadającej najbardziej interesom miasta pod względem komunikacyjnym i ekonomicznym, mimo że nie był to wariant najtańszy[3].
Kolejnym problemem do pokonania było pokrycie kosztów mostu przez Brdę, który był kluczowym elementem trasy. Pruski minister handlu i przemysłu uwarunkował zatwierdzenie projektu od zrealizowania mostu o konstrukcji jednoprzęsłowej z uwagi na sprawność i bezpieczeństwo żeglugi na Brdzie. Impas został przełamany dopiero w 1866 r. po uzyskaniu od rządu pruskiego przyrzeczenia dofinansowania w wysokości 60 tysięcy talarów, wynikającej z różnicy kosztów budowy mostu jednoprzęsłowego i dwuprzęsłowego[2].
Prace budowlane rozpoczęła w 1867 r. bydgoska fabryka maszyn „Bracia Adolf i Teodor Wulff", która wykonała stalową konstrukcję nośną mostu. Montaż konstrukcji wykonano 15 maja 1870 r., a definitywne zakończenie robót drogowych na ulicy Bernardyńskiej nastąpiło w 1872 r.[2] Nową ulicę nazwano Cesarską (niem. Kaiserstraße) na cześć Wilhelma I, w tym czasie ogłoszonego cesarzem niemieckim.
W 1879 r. rozebrano sąsiadujący z ulicą, najstarszy w Bydgoszczy kościół św. Idziego, pochodzący z przedlokacyjnego okresu historii miasta. W 1939 r. i ponownie w 1945 r. został zniszczony most Bernardyński. Odbudowano go w 1963 r. w formie żelbetowej konstrukcji sprężonej. Ulicę poszerzono wówczas do dwóch jezdni, a pośrodku wprowadzono torowisko tramwajowe.
W 2005 r. powstał projekt przebudowy Ronda Bernardyńskiego i wydłużenia trasy tramwaju wzdłuż ul. Kujawskiej.
Obciążenie ruchem
Ulica Bernardyńska należy do obiektów bardzo obciążonych ruchem drogowym w Bydgoszczy. Pomiar ruchu w 2006 r. wykazał, że w szczycie komunikacyjnym przejeżdża przezeń ok. 2000 pojazdów na godzinę[4]. Na jezdni zachodniej często tworzą się zatory pojazdów, co jest związane z ograniczoną przepustowością ronda Bernardyńskiego.
Niektóre obiekty przy ulicy Bernardyńskiej
Adres | Lata budowy | Styl arch. | Wpisany do rej. zabytków | Uwagi | Zdjęcie |
Bernardyńska 2 | 1552-1557 | gotyk | ![]() |
Pierwotnie kościół konwentualny bernardynów (1552-1830), od 1866 r. kościół garnizonowy symultaniczny (ewangelicy i katolicy), od 1920 r. kościół garnizonowy wojska polskiego (katolicy). Prymas Polski Stefan Wyszyński zmienił wezwanie kościoła 4 stycznia 1971 r. ze św. Jerzego na Najświętszej Maryi Panny Królowej Pokoju. Ponowna konsekracja kościoła miała miejsce 31 maja 1971 r. | ![]() |
Bernardyńska 6 | 1867-1872 | historyzm (neoromanizm, neogotyk) | ![]() |
W latach 1872-1920 Ewangelickie Seminarium Nauczycielskie, od 1923 r. Państwowa Szkoła Rolnicza, po 1945 r. siedziba Urzędu Pracy, a następnie Technikum Rolniczego i filia poznańskiej Wyższej Szkoły Rolniczej, od 1974 r. siedziba Wydziału Rolnictwa i Biotechnologii Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich[5]. | ![]() |
Bernardyńska-Św. Floriana 6a | 1914 | historyzm | ![]() |
Budynek wzniesiony wg projektu arch. Theodora Patzwalda dla niemieckiego Klubu Wioślarskiego „Frithjof”, założonego w 1894 r. Od 1923 r. do 1945 r. służył połączonym z RC „Frithjof” niemieckim towarzystwom wioślarskim. Po II wojnie światowej przejęło go Bydgoskie Towarzystwo Wioślarskie. W 1996 r. obiekt został sprzedany przez władze miasta Bydgoszczy spółce „Shanghai Olym-Polska”, która zorganizowała w nim ośrodek hotelowo-gastronomiczny dla Chińczyków podróżujących po Europie i po Polsce. W 2010 r. w budynku znajdował się ośrodek hotelowo-gastronomiczny "Zatoka"[6]. | ![]() |
Bernardyńska-Plac Kościeleckich 8 | 1890-1892 | neogotyk | ![]() |
Budynek wzniesiony wg projektu miejskiego radcy budowlanego Carla Meyera. Do 1920 r. żeńska szkoła ludowa (niem. Erste Mädchen von Volkschule), od 1921 r. Polska Szkoła Powszechna im. Księdza Piramowicza, po 1945 r. szkoła podstawowa nr 8 im. Tadeusza Kościuszki, od 2007 r. mieści się w nim Muzeum Wolności i Solidarności w Bydgoszczy, od 2010 r. w gestii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego[5]. | ![]() |
Bernardyńska-Grodzka 36 | 2010 | funkcjonalizm | ![]() |
Czterogwiazdkowy hotel Holiday Inn w Bydgoszczy (138 pokoi). | ![]() |
Bernardyńska 13 | 1964 | funkcjonalizm | ![]() |
Biurowiec bydgoskiego przedsiębiorstwa budowlanego Projprzem S.A. wzniesiony wg projektu arch. Witolda Jańczaka na rogu z ul. Stary Port, nad rzeką Brdą. W 2004 r. został gruntownie zmodernizowany. Przedsiębiorstwo Projprzem S.A. wywodzi się z założonego w 1948 r. biura inżynierskiego, w 1990 r. przekształcone w spółkę akcyjną, a w 1999 r. notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie[7]. | ![]() |
Bernardyńska 15 | 1955-1957 | funkcjonalizm | ![]() |
Budynek Centralnego Ośrodka Obliczeniowego Poczty Polskiej w Bydgoszczy. Wzniesiono go w latach 1955-1957, a gruntownie zmodernizowano w latach 1994-1995. Początkiem tej instytucji w Bydgoszczy była zlokalizowana w 1920 r. Izba Obrachunkowa Poczty Polskiej, obejmująca swoim zasięgiem działania cały kraj. W 1935 r. nazwę jednostki zmieniono na Izba Kontroli Rachunkowej Poczty i Telekomunikacji, a w 1951 r. na Centralne Biuro Rozrachunkowe Poczt i Telegrafów. Po restrukturyzacji Poczty Polskiej w 1991 r. COR w Bydgoszczy jest jednostką organizacyjną tego przedsiębiorstwa[8]. | ![]() |
- ↑ Czachorowski Antoni red.: Atlas historyczny miast polskich. Tom II Kujawy. Zeszyt I Bydgoszcz. Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Toruń 1997
- ↑ a b c d Licznerski Alfons. Trudności budowy ul. Bernardyńskiej w latach 1855-1875. [w.] Kalendarz Bydgoski 1976
- ↑ I trasa Ustronie-Urocza 3000 talarów; II trasa Toruńska-Jagiellońska 8000 talarów; III trasa Zbożowy Rynek-Jagiellońska 4540 talarów
- ↑ http://www.zdmikp.bydgoszcz.pl/?id=drogi_komunikaty Fundacja „Rozwój ATR”. Generalny pomiar cech ruchu drogowego na sieci komunikacyjnej miasta Bydgoszczy, rok 2005/2006, Bydgoszcz wrzesień 2006
- ↑ a b Parucka Krystyna. Zabytki Bydgoszczy – minikatalog. „Tifen” Krystyna Parucka. Bydgoszcz 2008. ISBN 978-83-927191-0-6
- ↑ http://www.zatoka.bydgoszcz.pl/historia.html dostęp 24-11-2010
- ↑ http://www.projprzem.com/pl/o-firmie/historia.html dostęp 24-11-2010
- ↑ Romeyko-Baciarelli Krystyna: Pocztowa historia. [w.] Kalendarz Bydgoski 2006
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Bibliografia
- Derenda Jerzy. Piękna stara Bydgoszcz – tom I z serii Bydgoszcz miasto na Kujawach. Praca zbiorowa. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2006
- Licznerski Alfons. Trudności budowy ul. Bernardyńskiej w latach 1855-1875. [w.] Kalendarz Bydgoski 1976
- Michalski Stanisław red.: Bydgoszcz wczoraj i dziś 1945-1980. Państwowe Wydawnictwo Naukowe. Warszawa-Poznań 1988