Władysław Suryn

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Suryn
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Pełne imię i nazwisko

Władysław Aleksander Suryn

Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1894
Krosno

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1915–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

35 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca artylerii dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
„Dąb Pamięci” Władysława Suryna na terenie parafii św. Rocha w Długosiodle.

Władysław Aleksander Suryn (ur. 7 czerwca 1894 w Krośnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 czerwca 1894 w Krośnie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Włodzimierza, dyrektora Kasy Oszczędnościowej, i Eugenii z Bielińskich (zm. 1951)[1][2][3]. Uczęszczał do c. k. Szkoły Realnej w rodzinnym mieście[2]. Do 1914 działał w tajnym skautingu i Związku Strzeleckim[2].

Wstąpił do Legionów Polskich[2]. Od 1 września 1915 wykazany w 1. baterii 1 pułku artylerii[2]. Od 23 września 1915 do 8 października 1916 uczestniczył w walkach i bitwach nad Styrem, pod Kołodią, Kostiuchnówką, Wołczeckiem, Nową Rudą, Stobychwą, Rudką Miryńską i Sitowiczami[2]. Wiosną 1917 został wykazany we wniosku komendy 1 pułku artylerii do odznaczenia Krzyżem Wojskowym Karola[2]. Od 21 maja do 23 lipca 1917 w Górze Kalwarii był słuchaczem artyleryjskiego kursu oficerskiego[2].

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[1]. 18 marca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich służący w 1 pułku artylerii polowej został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem artylerii[4]. Później został przeniesiony do 13 pułku artylerii polowej i w jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. 28 kwietnia 1920 wyróżnił się jako młodszy oficer 1. baterii w boju pod wsią Kotiurzyńce[5]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[6].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 13 pap w garnizonie Równe[7][8][9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 272. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10][11][12]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1927 i 27. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13][14]. W czerwcu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy II dywizjonu 13 pap[15]. W październiku 1927 został przeniesiony do 21 pułku artylerii polowej w Bielsku na stanowisko kwatermistrza[16][17]. W marcu 1930 został przeniesiony do 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie na stanowisko dowódcy dywizjonu[18][19]. W lipcu 1935 został przeniesiony do 33 dywizjonu artylerii lekkiej w Wilnie na stanowisko dowódcy dywizjonu[20][21][22]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14][23]. 31 sierpnia 1939 objął dowództwo 33 pułku artylerii lekkiej, zmobilizowanego przez 33 dal[24][25]. 18 września 1939 we Lwowie dowódca 35 Dywizji Piechoty powierzył mu obowiązki dowódcy artylerii dywizyjnej z zachowaniem dowództwa 33 pal[26].

Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do sowieckiej niewoli[1][27]. Przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[1]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[28].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[29]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[30].

Na cmentarzu komunalnym w Krośnie została pochowana Nina Surynowa z Tockich (1897–1967)[31].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 525.
  2. ↑ a b c d e f g h Suryn Władysław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-01-24].
  3. ↑ Eugenia Surynowa z Bielińskich. Urząd Miasta Krosna. [dostęp 2024-01-24].
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 36 z 1 kwietnia 1919, poz. 1148.
  5. ↑ Wieliczko-Wielicki 1928 ↓, s. 17.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921, s. 153.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 296.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 739.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 660.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 196.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 819.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 742.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 120.
  14. ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 468.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 25 czerwca 1927, s. 185.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 304.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 395, 456.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 108.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181, 669.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 99.
  21. ↑ Zarzycki 1998 ↓, s. 16.
  22. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 748.
  23. ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 160.
  24. ↑ Zarzycki 1998 ↓, s. 16–17, 29.
  25. ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 132, 166.
  26. ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 171, 188, 189, 191, 240.
  27. ↑ Zarzycki 1998 ↓, s. 24.
  28. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  29. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  30. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
  31. ↑ Nina Surynowa z Tockich. Urząd Miasta Krosna. [dostęp 2024-01-24].
  32. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 364.
  34. ↑ a b Zarzycki 1998 ↓, s. 15 foto.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Suryn&oldid=72797570”